Het garantiehaas (2)
Gepubliceerd: , in Jachtverhalen
Jagen met garantie. Het bestaat eigenlijk niet, jagers weten dat. Want hoe vaak zit je niet op een uitgelezen plek of loop je in een wildrijk veld en hoe vaak kom je dan toch niet tot schot? Het beeld bij de leek van de jager die ergens komt, dan zijn geweer pakt en er direct kan schieten is net zo hardnekkig als onjuist.
En toch, ze zijn zeldzaam, maar ze bestaan wel, de garantiejachten. Over de enkele keer dat het mij in ruim 40 jaar jagen gebeurde dat ik de garantie kreeg om te kunnen schieten op een garantiewildzwijn, op een garantieree, op een garantiehaas en op garantiesnippen schreef ik al eens.
En ik verhaalde erover tijdens de nazit van een hazendag. Het is meer dan gezellig. Goed gezelschap, goede schnaps en bier, ‘aangeklede’ bittergarnituur; die camaraderie, het is voor mij onlosmakelijk verbonden met de jacht. En natuurlijk zijn het de jachtverhalen, soms wat gefabuleerd die dan de kers op de taart vormen.
De verhalen worden met de jaren steeds mooier, steeds fantastischer. Ook ik maak mij er weleens aan schuldig onder het motto ‘het hoeft niet persé zo gegaan te zijn, ik denk dat het zo had kunnen gaan’.
Het is R. die mij plagend vraagt: “Theo, jij bedeelde je als plaatsvervangend jagermeester toch ooit een plek, waar het niet anders kon, dan dat je hem daar zou schieten? Je tweede garantiehaas?”
Jammer is dat, want ik had het net zo naar mijn zin.
Maar ik ontkom er niet aan; ik moet en zal dat verhaal vertellen.
Zwijgen is geen optie.
Het was decennia na mijn eerste garantiehaas.
We jaagden we in het vlakke Frieseland.
Mooie grote hazenjachten waren dat daar.
Ik was die dag jagermeester omdat R. een jaartje zijn akte had moeten inleveren.
Dat was volgens hem volkomen ten onrechte, maar dat terzijde.
Maar het zijn van jagermeester zijn is niet altijd even eenvoudig.
Orde houden & gezelligheid stimuleren.
Het gerealiseerde afschot en het aantal ontkomen hazen observeren.
En er, als het even kan, voor zorgen dat gasten ook allemaal een aantal kansen krijgen.
Zo kwam het, dat we ondanks het mooie tableau dat zich al begon af te tekenen, iedereen (ruim) aan zijn trekken was gekomen, behalve ik. Daar kwam nog bij dat we voor de laatste drift, naar verhouding tot het stuk dat uitgedreven zou worden, een vreselijk eind moesten omlopen. Kijk, dan biedt het jagermeesterschap mogelijkheden, die ik -egoïstisch- benutte.
Ik vertelde waar een paar geweren zich dienden te posteren met de opdracht om slechts elke derde haas dat daar eventueel zou passeren te schieten. En, mis is over en uit. Een kwestie van de spanning wat opdrijven en voldoende hazen te sparen.
Zelf zou ik in plaats van meelopen ook een post betrekken.
Het duurde echt lang voor deze -laatste- drift kon starten, want het was echt heel ver lopen.
Ik was reuze tevreden met mijn keuze voor een post.
De overige posten hielden zich keurig aan hun opdracht om pas op eventueel derde haas te schieten, er was immers al een prima tableau.
Maar het betekende wel, dat ik mij daar ook aan diende te houden, ook al had ik die hele dag nog geen schot gelost. Toen de eerste twee hazen zich bij mij aandienden had ik bijna toch willen schieten, maar het was de gedachte aan de eeuwige hoon van mijn jachtmaten die mij ervan weerhield.
Dan zie ik het, mijn derde haas aankomt rustig aanhobbelen.
Maar ja, zo schiet ik ze niet.
Het haas drukt zich; schieten? No way.
Dan gaat het haas gaat zitten, het maakt kegel en overziet op zijn gemak de drift.
Ik had het weer makkelijk kunnen schieten, maar als je hobbelende hazen niet schiet, dan zeker ook geen zittende hazen.
Het haas neemt een besluit.
Het begint te rennen, recht op mij af.
Ik denk: ik laat mij zien, dan dwarst hij en dan laat ik hem over zijn bol tuimelen.
Ik doe wat ik dacht, maar het haas doet dat niet.
In plaats van te dwarsen, zet hij er nog een versnelling bij.
Recht op mij af.
Maar nu is hij te dichtbij om een behoorlijk schot te lossen, vind ik.
Het haas rent maar door.
Het rent letterlijk over mijn schoenen, de dam over.
Een haas schieten van achteren doe ik niet.
Weg kans.
Dag garantiehaas.
Bij de nazit, veel commentaar.
"Lopen we daar nu zo'n gigantische afstand voor?
Voor posters die staan te kijken in plaats van te schieten?
Voor een jagermeester die te lui is om ook leiding te geven tijdens de laatste drift?
En dan een haas dat gegarandeerd geschoten had moeten worden, laat lopen?”
Links om of rechtsom, die eeuwige hoon, het moest kennelijk mijn deel worden.
Ik doe er nu en deed er toen maar het zwijgen toe.
©TheoM