Garantiesnip

Voor een doublet houtsnippen gaf de firma Bols toen een oorkonde en speld uit, dat was al een select groepje, maar jagers die een doublet watersnippen konden schieten, dat waren pas de echte pikeurs. Maar die kregen geen speld, laat staan een oorkonde, logisch vanuit de marketing van Bols geredeneerd, maar toch…

In de nazit van een jachtdag kwam het gesprek op de tijd dat de jacht op watersnippen nog geopend was. En dat het verdraaid moeilijk was om er één te schieten, laat staan een doublet. Ik kan het niet laten om te zeggen dat ik regelmatig twee, soms weleens meer watersnippen geschoten had.

Dat werd niet geloofd, een reactie die ik overigens wel had verwacht. Maar omdat kennis macht is, had ik ze niet het hele verhaal verteld. Enfin, de hapjes en de consumpties blijven doorkomen en op enig moment zegt één van de aanwezigen, dat hij altijd al eens een watersnip had willen schieten, maar dat het hem nooit gelukt was.

Ik biedt hem aan om een zekere kans op een watersnip te geven. Maar, dat zoals alles in het leven, het een prijs heeft. Het schieten van de snip zou hem 100 gulden gaan kosten. Nou, dat was hij niet van plan er voor te betalen. “Dan niet”, zeg ik, “maar als ik zoiets graag zou willen dan zou ik het doen. Het is niet een kans op een snip, maar een zekere snip. Een garantiesnip dus.”

Na nog een enkele consumptie heb ik beet. Hij gaat ervoor, de 100 gulden lijkt geen probleem meer, begeerte heeft hem aangeraakt.  “Wanneer gaat het gebeuren”, vraagt hij. Ik leg hem uit dat het enige voorbereiding vraagt, maar dat ik hem bijtijds zal bellen.

Van oude broodjagers had ik geleerd hoe je zoiets moest aanpakken, met die watersnippen. Ik had er ook veel succes mee. Tot wel 20 stuks per keer waren geen uitzondering en bij de poelier brachten ze 1,25 gulden er stuk op. Er was een kleine, maar selecte markt voor. Net zoiets als de kwartels in Frankrijk. Het summum van smaakgenot was het leegzuigen van het kopje. Niets voor mij, ik had liever de centen.

Op de plas, schepten we met een beugel bagger uit de plas op een legakker. Op de beide koppen van het modderbed maakten we van takken een schermpje. En op de modder sprenkelden we bloed dat we bij de slager haalden. Al snel wemelde het op de modder van de insecten en wormpjes. Hoe ze het wisten, weet ik niet, maar al snel was dat in de snippenwereld bekend. Als door een magneet aangetrokken kwamen ze er op af.

Toen was het moment daar om te laten weten dat het tijd was voor de garantiesnip. Ik krijg de bevestiging dat het hem nog steeds 100 gulden waard was, het schieten van een snip, die afspraak staat. En ik zei hem dat hij met zijn vijfschots moest komen.

We roeien naar de legakker, het laatste stuk de spanen binnenboord en peddelend met onze handen. Alles zo stil mogelijk. De jager gaat voor in de boot op zijn buik liggen, geweer in de aanslag. Bij het schermpje aangekomen schiet hij, zoals ik hem geïnstrueerd had, vijf keer, redelijk snel na elkaar en steeds iets hoger.

Daar liggen ze, de watersnippen, zeven stuks. Ik zoek de mooiste uit en biedt hem de schutter aan. “Gelijk oversteken”, zo geschiedt. “Nooit gedacht dat het er ooit nog eens van zou komen. En, eigenlijk heb ik nu ook een doublet”.

“Nou, dat dacht ik niet. Je hebt je garantiesnip, de anderen zijn van mij”, die brengen vanavond nog 7,50 gulden op”, zeg ik.

Toeval bestaat niet, wat staat er op het biljet van 100 gulden, precies.