Het garantieree

Gepubliceerd: , in Jachtverhalen
Ik zit samen met T. op de Bermelerbergkanzel.
Een mooie comfortabele kansel op een mooie plek.
Hoog, dat weer wel, maar je kan niet alles hebben.
Doel is een geit te schieten.
Rechts een akker waar koolzaad gestaan heeft.
Voor ons en links van ons bos en een houtwal.
Daar tussen ingeklemd een wildakker en een Kirrung.
Achter ons loopt de houtwal een stukje door en daarna zijn er glooiende akkers. Daaronder loopt de provinciale weg, die hier "Deutsche Wildstrasse" heet. Nomen est omen, of, in goed Duits: "der Name ist ein Zeichen“.

Er staat een sterke westelijke wind.
De verwachting is dan ook dat we achter ons, vanwege de verwaaiing, geen wild zullen zien. We concentreren ons op voor en rechts naast ons.

Al fluisterend nemen we de laatste roddels door.
We praten over zijn aanstaande AOW-erschap, over onze honden, over de gebeurtenissen op de laatste jachtdagen. Maar we zien niets, helemaal niets.

Ik vertel T. van mijn belevenissen in Dieren: Het garantievarken.
Vooral dat ik toen gewond uit de strijd kwam lijkt hij  leuk te vinden.
Ja, van je vrienden moet je het hebben.

Nog steeds niets te zien.
Ik kijk eens achterom en zie een ree.
"Ik zie een ree"zeg ik T.
"Ja, hoor", is zijn antwoord.
Ik ga op mijn knieën op de bank zitten.
Spreek het ree door mijn kijker aan : smalree.
Ik besluit het te schieten.

T. zit nog steeds voor zich uit te kijken.
"Echt, hoor", zeg ik nog, "er loopt er echt een".
Onverstoorbaar blijft hij voor zich uit zitten kijken.

Ik doe het raam open, leg aan en schiet het ree.
T. schrikt zich het lazarus.
"Mijn oren", roept hij, "alles piept en suist".
"Ik dacht dat je mij in de maling nam, omdat je net dat verhaal van dat varken had verteld. Dat garantievarken".

Ik zeg tegen hem dat ik dit ree waarschijnlijk het garantieree ga noemen. "Wat zeg je? Ik hoor nog steeds bijna niets", zegt hij.

©TheoM
één moment...