KJV #33 - Begraafplaats
Gepubliceerd: , in Jachtverhalen
”Hoeveel reeën zijn er op de begraafplaats geteld”? vraag ik. Ik ben nog altijd een beetje boos op mijzelf, dat ik mij door ambtenarij en politiek met het kluitje in het bekende riet heb laten sturen.
In ons dorp is een natuurbegraafplaats, prachtig gelegen in de duinen; wie zou daar nou niet begraven willen worden? Maar zoals bij alles: elk voordeel heb z’n nadeel. Niet voor de doden, maar voor hun nabestaanden. De bloemen en planten die zij daar bij hun overleden geliefden plaatsen worden opgegeten. Natuur, hè.
Het kon niet uitblijven, hier werd dus over geklaagd. En, daadkracht kan onze gemeente niet ontzegd worden, er kwam een nieuw hek, maar liefst € 85.000 kostte dat, naar de plaatselijke bloemist werd niet geluisterd, die had in de krant nog wel gezegd dat het gewoon een kwestie was van de goede planten uitzoeken, namelijk die soorten die door de reeën niet geapprecieerd werden. Nee, het nieuwe hek moest en zou er komen. Alleen werd er niet over nagedacht dat er tijdens de aanleg reeën op de begraafplaats werden ingesloten. Ze kunnen er nu niet meer in en ze kunnen er niet meer uit. Ik zag er zelfs wel eens een geit met kalf bij de grafsteen van een jager staan, dat kon geen toeval wezen. Jagers hebben meer gevoel voor hun wild dan onze gemeente.
Nee, niets aan de hand volgens de gemeente en handelen van in strijd met de Wet Natuurbescherming was al helemaal geen sprake. Kluitje-riet; ik had het er niet bij moeten laten zitten, maar deed het wel.
Op de begraafplaats was tijdens de jaarlijkse reewildtelling niet geteld, zo hoorde ik. Mijn nieuwsgierigheid liet zich niet bedwingen, dus nog diezelfde avond fietste ik naar de begraafplaats. De poort was dicht en ik had mij erop voorbereid dat ik naar binnen moest klimmen, maar dat viel mee, de poort was wel dicht, maar niet op slot.
Het zou een fluitje van een cent zijn, dacht ik; de bomen en struiken nog kaal en natuurlijk met mijn Lahoux, de warmtebeeldcamera. Maar ja, eigenlijk had ik er die middag al op kunnen komen, toen we met een wijntje op het terras in de zon zaten te genieten van het voorjaarszonnetje. Overal, maar dan ook overal witte vlekken. De uitbundig schijnende zon had de grafstenen opgewarmd, aan mijn Lahoux had ik hier nu niets.
Twee dagen later, na een koude nacht, waagde ik een nieuwe poging. Zeven stuks telde ik er toen, op ca. 5 ha. ingesloten. De bloemen en rozen zijn nog steeds niet veilig…
©TheoM