Zijn eerste eenden
Gepubliceerd: , in Jachtverhalen
J. is een beste kerel, maar in het begin was hij nog geen echte jager, maar hij compenseerde die achterstand al snel. Hij ging altijd mee als drijver en op een gegeven moment moest het er toch van komen: jachtcursus, jachtexamen, jachtakte.
En toen, de eerste keer!
We gingen naar de Biesbosch, J. (een andere) voer ons over met een pont.
Jagers, honden, proviand en auto's mee.
We struinden alles af, maar het was niet veel, beter gezegd: het viel echt tegen.
J. had nog kans op een haas, maar liet die -om voor ons onbegrijpelijke redenen - lopen.
Lunch in het veld, logistiek was dat geen probleem met de auto's bij ons.
's Middags weer wat lopen peuteren, maar het was weinig en het bleef weinig.
Het werd tijd om op te breken. J. (die andere dus) laadde ons weer op.
Op weg naar de losplaats zei hij, dat er altijd wel wat eenden in de haven lagen.
Misschien moesten we daar even langs...
Ik heb hem er nooit op kunnen betrappen, maar stropersbloed had hij wel.
En sociaal was hij ook: "Misschien kan hij dan zijn eerste...".
Goed idee, dus ook zo gedaan.
Maar het gezelschap, tja, ze deugen wel, maar het blijven kwajongens.
Er hoefde niet veel gezegd te worden, blikken waren genoeg.
J. werd op de op- en afrijplaat gezet.
Voorop, geweer in aanslag.
Langzaam voer de pont richting de haven.
Wat J. niet zag, dat links en rechts achter hem twee geweren hun posities hadden ingenomen.
Langzaam nam de pont een bocht en gleed langzaam de haven in.
Ja, hoor een koppel eenden.
Ze waren wel attent, maar bleven liggen.
Dichterbij kwamen we.
J. stond al die tijd met zijn geweer aan zijn schouder.
Nog dichterbij kwamen we.
J. (die andere) draaide de pont nog wat bij.
Ideale uitgangshouding ...
Maar dat dachten de eenden kennelijk ook, want ze kwamen op de wieken.
Schoten klonken. Meer dan twee, maar dat hoorde J. in al zijn zenuwen natuurlijk niet.
Ze vielen: alle twee de eenden.
J. kreeg een beurse schouder.
Niet van het verkeerd schouderen van zijn geweer, maar van de klappen die hij van zijn maten kreeg, als compliment voor zijn prestatie. Een doublet! En dat nog wel op je eerste jachtdag.
De honden brachten de eenden binnen. We zijn nogal van traditie, dus J. werd ter plekke ontmaagd.
Later vroeg hij mij nog wel eens: "Theo, had ik nou echt een doublet, of werd ik in de maling genomen?" "Een mooi verhaal moet je nooit kapot checken, J.", antwoordde ik dan steevast.
©TheoM