Wolvenexpert
Gepubliceerd: , in Jachtverhalen
Nee, ik heb het niet over mij zelf. Ik hoorde op de radio een gesprek met zo’n expert. Ik stond op scherp want ik had even voor dit radio-interview met deze wolvenexpert een berichtje uit Frankrijk gekregen en zodoende was het onderwerp ‘wolf’ al in mijn systeem geactiveerd. Ongelooflijk, wat mocht deze expert aan feitenvrije weetjes debiteren zonder een goed weerwoord van de interviewer of een contra-expert op al de onzin die de ether in geslingerd werd.
Kennelijk werd alles voor zoete koek aangenomen, maar toch kwam er nog een goede vraag langs: “Heeft U zelf wel eens een wolf in het echt gezien?” Nee, dat had de expert nog niet, maar hij verheugde zich al op zo’n eerste ontmoeting.
Het deed mij denken aan een oud grapje van de conferencier Wim Kan. Het ging er over dat de Paus van Rome zich bemoeide met het gebruik van voorbehoedsmiddelen door zijn volgers: “als je niet met het spel meedoet, moet je je ook niet met de spelregels bemoeien”. Overigens deed Robert Long dat later nog eens dunnetjes over: “hij die door zijn orgaan slechts pist, heeft steeds voor duizenden beslist”.
Waarmee ik maar wil zeggen dat je toch meer dan theoretische kennis van een onderwerp zou moeten hebben voordat je je als expert in een talkshow laat uitnodigen, of ingaat op een verzoek voor een interview op radio, tv of de krant. Dat de media ze uitnodigen, snap ik: alles voor de kijk-, luister of leescijfers.
OK, maar als niet-expert heb ik inmiddels wèl mijn ontmoetingen met de wolf gehad. Drie keer in Duitsland, bij één keer daarvan was ik blij dat ik toen mijn vege lijf heb kunnen redden, en één keer in Nederland. Maar dat is naar mijn mening niet genoeg om alleen al daarom een afgewogen oordeel over de wolf te hebben.
Zo zit ik met de vraag hoe dat toch komt, opeens al die wolven in ons land. En over de vraag hoe het kan dat er nogal wat hybriden onder ‘onze’ wolven zitten. Of hoe het kan dat er gezenderde wolven rondlopen, terwijl je ze toch niet makkelijk aan de broek komt, hoe krijgt men er een zender om? Of over de vraag waarom sommige wolven weinig ‘wild’ gedrag vertonen.
Ook brengt het ‘succes van de terugkeer van de wolf’ nogal wat nevenschade mee. En dat zal alleen maar meer worden. En de oplossing voor het probleem is niet nabij, te veel gepolderd en gejuridiseerd. Er wacht ons een landschap vol met hekken en rasters, symptoombestrijding, want de verspreiding van de wolf zonder beheersmatige maatregelen zal niet vanzelf stoppen.
Op de site ‘Wolven in Nederland’, sponsor is onder andere de Jagersvereniging, echt waar, staat veel blabla over hoe wij zouden moeten gaan leren hoe wij begrip zouden kunnen krijgen voor het samenleven met de wolf.
Geen woord, geen woord staat er hoe de wolf ook dat begrip zou kunnen worden bijgebracht. Vredig samenleven met de mens. Logisch, hier spreekt dus deze niet-expert, want dat lukt niet en gaat ook niet lukken. Vraag het de eigenaren van al die honden, schapen geiten en koeien die inmiddels aan dit roodkapje virus zijn bezweken.
Het wachten is dus op het eerste menselijke slachtoffer. Als er gerechtigheid bestaat, zal dat een wolvenknuffelaar zijn. Hoewel, ik denk dat het denken over wolven en de acceptatie van hun aanwezigheid in ons overbevolkte land nog sneller zou omslaan als het eerste slachtoffer een kindje van zo’n wolvengekkie zou zijn, maar dat gun ik zo’n kind niet. Want dat kind kan je de daden en waanideeën van zijn ouders niet aanrekenen.
“Man, waar maak je je druk om? Het zal onze tijd toch wel duren,” zegt mevrouw M. Nou, dat ben ik niet met haar eens, het komt sneller dan gedacht die clash. Ik memoreer de wolf die, weliswaar op afstand mij volgde toen ik in Duitsland was. Maar ja, ik ken het pedagogische stappenplan: praatje – plaatje -daadje en dus zet ik mijn volgende troef in onze discussie in.
Binnenkort gaan we weer voor weken naar Frankrijk, waar we dan oppassers zijn op een boerderij aan de voet van de Pyreneeën en ze had de foto’s nog niet gezien die ik vanmorgen kreeg opgestuurd. Een beeld zegt meer dan 1.000 woorden, want loopt daar op ‘ons’ terras?
“En geen enkele angst, hè”, schrijft de boerin, “we tikten tegen het raam, maar daarvan was hij niet onder de indruk. Gelukkig konden we Sam [de hond] bij ons houden”.
MevrouwM schiet onmiddellijk in de actiemodus en belt naar Frankrijk en legt uit dat een hond alleen het niet redt tegen een wolf en stuurt een paar links van YouTube-opnames die dat nog eens duidelijk maken.
De volgende dag nog een foto uit Frankrijk, kennelijk had hij eerder de hondenbak die op het terras staat leeggegeten en was de wolf nog eens langsgekomen om te zien of de eettafel alweer gedekt was. Spoorsneeuw.
Praatje – plaatje – daadje; ik hoop maar dat ze in Frankrijk snel in actie komen, we reizen binnenkort af. Maar de Fransen die ik daar ken zijn niet zo van de knuffelsoort,
©TheoM