Vos

Ik zag P., klaar met zijn boodschappen, naar de parkeerplaats schuifelen. Dat ik hem aanhield voor een praatje komt hem goed uit, dan kan hij even op adem komen. Ondanks zijn vergevorderde leeftijd is hij nog aardig mobiel, maar zelfs dat ‘aardig’ kent inmiddels ook zijn grenzen. Maar dat van de vossen en zijn kippen zit hem zo dwars dat hij onmiddellijk van wal stak.

Als mensen zo in hun emotie zitten, heeft het aandragen van argumenten weinig zin, die levenservaring heb ik inmiddels wel opgedaan. Het is dé reden dat het antwoord van de KNJV (feiten, cijfers, redelijkheid, meebewegen) op de aanvallen (bespelen van emoties) van de Partij van de Dieren weinig oplevert. 

Deze Groene Khmer, die in vele gedaanten opereert (Vegetarische slager, Vroege Vogels, Animal Rights, Dierenbescherming, Dierenambulance, Dierenlot, etc.), gesteund met bijna onbeperkte financiële middelen door de holding Goede Doelen Loterijen, waarvan de Postcodeloterij een onderdeel is. (omzet in 2023: € 830 miljoen!), is Dé Meester in het bespelen van emoties.

Enfin, genoeg gesomberd. Want we doen heus wel wat en als ik terugkom van mijn inspectie van de kunstbouwen, stop ik de volgende dag even bij het huis van P. Ik loop het erf op, ‘wurf’ zeggen ze hier, en zie P. achter zijn schuur. Ik begroet hem met de woorden: ‘Ik kom even kijken of er hier gestroopt wordt”.

“Wij stropen hier niet”, zegt zijn zoon die op dat moment uit de schuur komt stappen. Dat laat aan duidelijkheid niets te wensen over en we keuvelen wat verder. Gaande het gesprek komt ‘de moord’ op de kippen natuurlijk ook weer langs. Zijn vrouw heeft de vos zelfs gefilmd, overdag, gewoon vanuit huis. 

Ik vertel ze dat we echt proberen de vos achter de broek te zitten maar dat de ontheffing slechts voor een deel van de provincie geldt en dan ook nog eens maar een gedeelte van het jaar. Zo komt er natuurlijk weinig terecht van de door de Provincie gewenste beheersing van de vossenpopulatie. Laat staan dat ze zo de stand zullen kunnen laten reduceren. En jagen op de vos zo vlak bij de bebouwing is sowieso niet toegestaan, het lijkt wel of die slimme dieren dat al snel door hadden.

“Ja, we nemen het jullie ook niet kwalijk, jullie doen wat je kan en natuurlijk alleen wat jullie mogen. Maar zo gaan we het niet redden”, zegt de zoon. “We hebben vanmorgen een val geplaatst en met wat makreel erin zal het niet lang duren voor we er eentje in hebben. Als regeltjes het jullie onmogelijk maken om adequaat op te treden, doen we het toch gewoon lekker zelf. Laat die lui in Den Haag in de waan dat ze het regelen. Wij doen gewoon hier op het platteland, wat in onze werkelijkheid nodig is”.

Zo, dat is een statement. Ik doe maar alsof hij het niet gezegd en ik het niet gehoord heb, don’t ask, don’t tell.

Maar het doet mij denken aan eenzelfde situatie die ik ooit meemaakte in Frankrijk. Daar was het seizoen inmiddels gesloten, maar de lokale brandweer had nog een varken(tje) nodig voor de jaarlijkse barbecue die zij organiseren voor de inwoners van het dorp.

Toen ik daar niet mijn mond hield maar, in mijn onnozelheid vroeg of dat wel kon, gesloten tijd, geen schade? Werd ik maar weer eens bijgepraat over de Franse manier van leven. Namelijk dat er verschillende werkelijkheden zijn, zij noemden dat het “Le pays légal et le pays reëel”, precies wat ik hier in het dorp meende te horen. ‘Parijs en Den Haag zijn ver weg’. 

De Postcodeloterij mag denken dat zij het jagen kunnen uitbannen, ik denk dat stropen dan de toekomst is.

©TheoM