Schotland (6) Rangen en standen

Je ziet het ook terug bij de gasten van de Estate. Dat zijn allemaal zonder uitzondering -nou ja, ééntje dan: en dat ben ik- mensen met een meer dan gemiddeld vermogen. In die zin horen ze allemaal tot diezelfde klasse: rijk. Maar binnen die klasse is er natuurlijk ook verschil: rijk, erg rijk en heel erg rijk. Je ziet het terug in het vervoer van de gasten. De meesten komen met hun eigen auto, anderen worden van het vliegveld opgehaald en sommigen arriveren zelfs per helikopter! Die laatste categorie is dan vaak met hun eigen of Company Jet op Inverness gearriveerd. De kans dat zij dan ook nog een chauffeur en kok bij zich hebben is groot.

Een ander onderscheid in die klasse is oud of nieuw geld. Nieuw geld laat het graag weten dat ze rijk zijn (zie hierboven), oud geld betracht daarin vaak meer prudentie, of het zou ook kunnen dat ze wellicht toch iets minder rijk zijn dan het lijkt.

Zo’n gezelschap van oud geld verblijft al jaren eind september als gast van de Boss op de Estate. Er wordt gejaagd en gevist in die laatste dagen van het visseizoen (30 september is hier op de Estate de sluiting), zes mannen, die worden vergezeld door hun echtgenotes. Zo ook dit jaar. En het ritueel is altijd hetzelfde: jagen/vissen (mannen) en shoppen (vrouwen). En ook elk jaar met dezelfde kok. Een Italiaanse, die overigens al jaren in Schotland woont en werkt. En het menu is ook al jaren hetzelfde. De eerste avond een Italiaanse avond. De tweede avond is traditioneel Schots. Dames gaan gekleed in het lang en de heren in kilt. En er komt een dame voor de piping. Dat klinkt ondeugender dan het is, want ze komt een deuntje doen op de doedelzak.

Elk jaar -al jaren- precies hetzelfde. Piping, Haggis, die met een degen door een van de dames wordt gestoken, terwijl de anderen traditionele Schotse gedichten opzeggen, whisky. Het deed mij denken aan “Dinner for one”; “The same procedure as last year, Madam? The same procedure as every year, James”.

Enfin, een van de heren was een gast met wie ik enige uren had doorgebracht toen er werd getracht een gewond hert, waarschijnlijk geforkeld, binnen te krijgen. Ik was gebeld met de vraag om naar de Argo te gaan en daar na een telefoontje met de Argo het hert en de jagers op te halen. Daar trof ik hem, wachtend bij de Argo, we hadden tijd genoeg om te kletsen.

Aardige man, erudiet en onderhoudend. Maar ook geïnteresseerd in hoe wij in Nederland jagen en hoe en waarom we dat ook doen in Duitsland. Maar over de reis naar Schotland was hij wel erg geïnteresseerd toen ik vertelde dat we nu van Rotterdam naar Hull waren gevaren. En dat we de boot van P&O beter vonden dan die van DFDS. Waarom we dat vonden en of er geen punten waren die ik anders zou doen als ik de baas van P&O was…

De dag erna vroeg P. mij wat ik met die man allemaal besproken had. “Hoe zo”, vroeg ik.

“Nou, die man zei dat hij je erg aardig en interessant vond. Hij wilde weten hoe je heet en wanneer jullie weer teruggaan. Wist je overigens dat hij een hoge pief bij P&O is?”

Oei, dacht ik, wat heb ik ook alweer allemaal tegen die man gezegd…

©TheoM