Schotland (1) De reis

Maar reizen en jagen, dat kan je ook in je hoofd en zo schrijf ik nu dan maar over een reis die we een paar jaar geleden maakten; wachtend op betere tijden.

De reis kan op vele manieren. Wij reisden al via Dover, maar dat is voor ons daarna nog een autoreis van ca. 1200 km. De snelboot Rotterdam - Harwich is jammer genoeg uit de vaart genomen, want daarmee was je in ca. 4 uur aan de overkant. Via Hull kan ook, vaartijd ca.12 uur en natuurlijk via New Castle, die bootreis vanaf IJmuiden duurt inclusief inchecktijd ca. 18 uur. Vliegen kan ook, naar Glasgow, Edinburg en Aberdeen. Maar als je in de Highlands moet zijn is rechtstreeks vliegen op Inverness tegenwoordig ook mogelijk vanuit Amsterdam.

Omdat wij deze keer onze honden meenemen valt de keuze op de bootreis Rotterdam - Hull. De reis gaat via P&O, met de The Pride of Hull, inclusief inchecktijd duurt de overtocht ca. 13 uur. Dus dat scheelt voor de honden toch altijd weer zo’n 5 uur in de kennel.

Deze boot vinden wij comfortabeler en luxer dan de boten die we van DFDS (IJmuiden) kennen. Volop vertier en entertainmentmogelijkheden en een luxe restaurant en een buffetrestaurant. Omdat het al laat was toen wij aan boord kwamen, we wilden de kenneltijd voor de honden zo kort mogelijk maken, kiezen we voor het buffetrestaurant. Nu zijn we niet van die buffetmensen, maar het viel absoluut niet tegen, qua drukte -perfecte organisatie- en qua keuzemogelijkheden. Met een prima wijn vermaakten we ons geruime tijd. Daarna nog een rondje over de boot en toen de kooi in. Nou ja, kooi. Het waren prima bedden in een hut, die we voor ons tweeën hadden, met uitzicht, want op dat laatste staat MevrouwM, ook al slaapt ze in zo’n hut het merendeel van de tijd.

Na een uitgebreid Engels en continentaal ontbijt rijden we omstreeks 07.35 uur als een van de eersten, goed geregeld voor mensen met honden, van boord met een reis van ca. 800 km. voor de boeg.

Naast de honden hebben we ook geweren aan boord, die waren van P. geweest, die in januari was overleden en die we naar zijn zoon gingen brengen. Consent bij onze Douane aangevraagd, bijgeschreven op mijn jachtakte en Europese vuurwapenpas en natuurlijk de firearms en shotgun certificates, die zijn zoon, ook een P., had verzorgd. De geweren blijven tijdens de overtocht gewoon in de auto, wel diende ik mijn autosleutels af te geven, die kreeg ik pas de volgende ochtend weer terug. (Overigens geen sluitend systeem, met de reservesleutel in de tas van MevrouwM)

Links rijden is eigenlijk geen probleem, go with the flow. Het gevaar komt later, als er geen flow meer is en er opeens een tegenligger op een smalle weg opdoemt, maar daarover later. En de route is simpel: op de heenweg volg je de borden “The North”. En terug, het spreekt voor zich, “The South”.

Kort nadat we bij Scotch Corner richting Carlisle reden, krijg je al een eerste soort Highlands ervaring: kale heuvels met bijna alleen maar heide en veel schapen, er groeien nauwelijks of geen bomen. Zo’n ervaring krijg je nog een keer in Cumbria en in Dumfries, prachtig!

Schotland begint voor ons dus dit keer bij Gretna Green. De ouderen onder ons zegt dat vast nog wel iets als plaats waar je vanaf je zestiende kon trouwen, vele Nederlanders maakten daar in de jaren ’60 gebruik van omdat dat in Nederland niet mogelijk was.

Iets verder ziet MevrouwM een routebord langs de weg: “Lockerbie”.

“Was dat niet iets met Prins Bernard?”, vraagt ze. “Nee, dat was Lockheed”, zeg ik.

Kwestie van klok en klepel. Maar over de klepel gesproken, even later zie je het mooi. Ten noorden van het plaatsje Crawford zie je het vanaf de snelweg: een stuk bos tegen een heuvel aangelegd zodat je een geweldige fallus ziet. Een grootgrondeigenaar die op die manier zijn ongenoegen toont aan regionale machtshebbers.

Wat ook opvalt is het aantal doodgereden dieren, meestal fazanten. Ik bedenk me op een gegeven moment, dat ik meer dode fazanten gezien heb dat er (levend) bij ons in het veld zitten. Maar al snel moet ik die gedachte bijstellen, het zijn er zelfs veel meer dan er bij ons op het hele eiland zitten.

Voorbij Stirling worden we via een groot bord welkom geheten in The Highlands.

Dé Highlands bestaan volgens mij niet. Er zijn delen waar heel veel bosbouw is, bijvoorbeeld rond Pitlochry. En er zijn streken waar veel akkerbouw of veeteelt (koeien) is. En er zijn natuurlijk de eilanden.

Maar voor mij beantwoorden de kale heuvels toch het meest aan het beeld dat ik bij de Highlands heb. Met slechts hier en daar een stuk bos, dat alleen maar kan bestaan bij het feit dat er een hek omheen staat of heeft gestaan. Je kan je nauwelijks voorstellen dat hier enorme aantallen roodwild kunnen overleven.

Bij Inverness beginnen we aan ons laatste deel van de reis, alhoewel dat nog altijd een anderhalf uur rijden is. Bij Invergordon een bekend beeld: de zeehonden die bij laag water liggen te rusten op stenen en de boortorens die daar in de haven liggen. Daarna draaien we het binnenland in. Even later zien we al de eerste herten, een mannengroepje. En dat terwijl de bronst toch al begonnen zal zijn?

Om de ca. 10 mijl ligt er daar een dorp, soms niet meer dan een paar huizen, vaak met een hotel. Logisch, want in de tijd van de postkoetsen waren dat wisselplaatsen voor de paarden, telkens ca. 2 uur gaans (voor paarden) uit elkaar en postiljons.

Het laatste stuk gaat over een smalle weg. Passeren is alleen mogelijk op “passing places”, die door borden worden aangegeven. Nadat we een monument zien dat duidelijk maakt dat we in Mackay Country zijn, zien we de berg liggen die we de komende weken steeds zullen zien.

We beginnen aan een vakantie die blijkt meer dan memorabel te zijn.

©TheoM