Een aanschotplek moet je “immer richtig markieren”.

Het dalletje, waar ik sta , splitst zich aan het eind.

Wij zien aan onze kant geen varkens, maar aan de andere kant zijn ze er kennelijk wel.

De drijvers roepen en even later valt er een schot.

Na afloop komt L. bij mij langs en vraagt of ik via het andere dalletje in de richting van het schot wil lopen, daar staat nog een jager en die heeft een varken geschoten. Hij heeft via sms al contact met hem gehad en de jager weet dat er iemand zal komen. Zelf zal hij de jagers die hij had aangesteld ophalen en daarna met de quad komen om het varken op te halen.

Met een nat been, de beek was iets breder dan ik dacht, kom ik bij de schutter aan.

Hij is al een beetje op jaren, maar op het gebied van de varkensjacht nog onervaren, hetgeen zich uit in grote nervositeit. Druk pratend vertelt hij waar hij had gestaan, waar het varken, -"een grote!", zei hij- vandaan was gekomen en waar hij hem geraakt had. Want dat hij hem geraakt heeft, daarvan is hij zeker.

Hij is op zijn plek blijven staan om niet door de aanschotplaats te lopen en zweet te verspreiden.

Dat heeft hij goed van de cursus onthouden, hoewel we toch moeten weten of hij het varken echt geraakt heeft. Maar bijna direct zie ik op de aanschotplaats en in de vluchtrichting zweet.

Er is afgesproken niet zelf na te zoeken, maar dat aan een zweethondenman over te laten, die ook op de jacht aanwezig is. Daar houd ik mij natuurlijk aan, ook omdat het een “groot” varken zou zijn volgens de schutter en op grote, boze en zieke varkens heb ik het niet zo. Ieder het zijne, denk ik, terwijl ik het bericht aan de zweethondenman doorgeef.

Terwijl we wachten op de man met zijn hondje, heeft de schutter alle tijd om een beetje op aarde terug te keren, maar hij verkeert nog steeds in euforische sferen. Zijn eerste varken is het: “wat was het prachtig man, het is ongelooflijk om zo iets mee te maken”  en nog maar eens een keer over hoe het gegaan was en nog een keer dat hele verhaal, hij kon niet stoppen er over te praten.

Ik kan het wel waarderen, de passie die bijna uit zijn oren spuit. Hij blijft hyper en kan bijna niet stilstaan. En maar heen en weer drentelen, steeds weer kijken in de richting waar de hondenman vandaan zou moeten komen.

"Pff, ik heb kramp. Ik moet echt uit de broek", zegt hij.

Ja, dat herken ik wel, stress moet zich ergens uiten, het lichaam liegt nooit.

"Dan moet je wel op schieten", zeg ik, "de hondenman is er zo".

Hij gaat een stukje verderop zitten.

Na afloop dekt hij zijn boodschap af met een witte papieren zakdoek.

Nette kerel, denk ik.

Het is ook maar net op tijd, want daar is  de Hundenführer al.

Die prepareert zijn hondje, lijn, handschoenen, buks om de schouder, Saufanger aan de gordel en dan is hij er klaar voor. Hij wil zich tot ons wenden om hem naar de aanschotplek te brengen, maar dan ziet hij de zakdoek: "Ah, sehe schon. Das ist gut.

Richtig markiert!".

Om misverstanden te voorkomen heb ik de beste man toch maar op het goede spoor gezet...

©TheoM