Ontmaagden
Gepubliceerd: , in Jachtverhalen
We zitten aan het jachtdiner in een etablissement in de Noordoostpolder. Het was een mooie hazenjacht, maar koud!
Het is om het vriespunt en er waait een harde oostelijke wind. Voor vanavond en de komende nacht wordt sneeuw voorspeld. Morgen is die weer weg, zo verwacht men, de temperatuur stijgt immers.
Ik ben dicht bij de cv gaan zitten, want ik ben door en door verkleumd. Dat krijg je als men je op basis van je leeftijd inschat voor posten in plaats van met de drijvers meelopen. Ook L. zit naast mij, dicht bij de warmtebron die gelukkig staat te loeien. Dat hij daar zit is logisch, hij is zo oud, dat ik daarbij vergeleken een jongeling ben, denk ik, terwijl een jongeling naast mij komt zitten nadat hij had gevraagd: “Mag ik naast U komen zitten?”, U. zegt-ie, stel je voor…
L. is een bijzonder aardige kerel, uitvinder van een soort stoeltje om op post in slootkanten te kunnen zitten. Ideaal, ik ga ze ook maken.
En hij is een prima schutter, zijn hoge leeftijd was geen enkele belemmering om enkele jaren terug als gast op onze drukjacht in Duitsland koningsschutter te worden.
“Hoe zit dat eigenlijk”, vraagt de jongere vrouw die tegenover L. zit. Zij blijkt zijn dochter te zijn, die vandaag de hele dag in de buurt van L. te vinden was. Vol trots vertelt hij, dat zijn dochter eindelijk besloten heeft om de jachtcursus te gaan volgen en dat ze onlangs voor haar jachtexamen is geslaagd. Ze ging al regelmatig mee als drijfster, maar wilde de jacht nu vanuit het perspectief van de jager mee maken. En zo zat ze vandaag regelmatig ergens bij haar vader op post in een slootkant. Zonder stoeltje, dat dan weer wel.
L. vertelt met de nodige humor de finesses van het koningsschutter worden: herten, varkens, ree en roofwild, zwaar en licht. De omgeving luistert geanimeerd toe. “Gelukkig was het niet mijn eerste stuk dat ik daar kon schieten, anders zou ik publiekelijk ontmaagd zijn”, zegt hij. “Hoe zo?”, vraagt zijn dochter. “Nou, gewoon, dat is gebruik als je je eerste stuk grofwild schiet”, antwoord hij zijn dochter.
“Nou, pas maar op met Theo in je omgeving, hij doet niets liever. En niet alleen als je grofwild hebt geschoten, ik zag hem ook al eens in de weer met een slachtoffer die zijn eerste haas had geschoten”, zegt J., die dag mijn gastheer, “Volgend jaar ben jij hier hopelijk aan de beurt”. Ik zie dochter bedenkelijk naar mij kijken.
Dan zijn we even stil voordat we aanvallen op de overvloedige maaltijd. Spek, worst, bloedworst en balkenbrij met boerenkool, zuurkool en stamppot. Het kon slechter.
Na afloop komt de dochter op mij afgelopen en neemt mij even apart. “Dat ontmaagden”, zegt ze zachtjes, “Hoe gaat dat eigenlijk in zijn werk?”.
©TheoM
