KJV #19 De lasergans
Gepubliceerd: , in Jachtverhalen
Ik besluit maar eens te gaan kijken wat die auto daar in ons veld moet. Die rijdt maar rondjes, stopt van tijd tot tijd… Maar voordat ik van mijn hutje naar mijn auto ben gelopen, zie ik de auto zelfs over de akkerranden langs de velden rijden. Stropers?
Ik ben alleen, maar besluit er toch maar op af te gaan en posteer mijn auto op een plek waar die bestuurder vast en zeker langs moet komen en zo dat hij er niet meer langs kan.
Als de auto dichterbij komt, herken ik de bestuurder; het is ‘onze’ boer. “Nieuwe auto?” vraag ik. “Nee, leenauto van de garage,” zegt hij. Om te vervolgen met, “Ik hoorde dat je met een laserstraal ganzen kan verjagen. Daar ben ik vanavond mee begonnen en niet zonder succes, vind ik”.
We praten nog wat door over de ervaringen die ik gehoord heb over het verjagen met een laserstraal; zoals de meeste middelen werken die, maar meestal slechts kortstondig, wild leert snel en is snel aan verjaging zonder gevaar gewend en trekt zich er daarna weinig meer van aan. Kijk maar eens naar de ganzen, die kennelijk worden aangetrokken door vlaggen en vogelverschrikkers. Het lijkt wel alsof ze de kennis hebben opgedaan: daar is wat te halen in plaats van daar is gevaar.
Een koppel van ongeveer 30 ganzen zitten nog op het land, die wil hij nog even gaan verjagen en dan laat hij mij zien hoe het werkt. Met de laser schijnt hij in de richting van de ganzen, nekken gaan omhoog, de laser beweegt nu eens langzaam, dan weer snel van links naar rechts en, ja hoor, het koppel kiest het luchtruim.
Maar er is één gans die blijft zitten, ondanks dat die met de laser nu de volle laag krijgt. “Die mankeert vast wat”, zegt de boer, terwijl hij in de auto stapt en naar de boerderij terugrijdt.
Tja, wat nu? Ik pak mijn geweer en met Diane loop ik over de akker naar achteren. Het is een behoorlijk stuk lopen en ik hou de gans scherp in de gaten. Dat is overigens wederzijds, langzaam loopt hij voor mij uit. Bijna aan het eind van de akker, dicht bij de vliet, komt de gans bijna binnen schot. Even wachten nog, want aan andere kant van de vliet zie ik fietsers. De afstand is wel groot, dus kwaad zal het wel niet kunnen, maar zekerheid voor alles.
Nu moet het zo langzamerhand wel kunnen, denk ik. Dat denkt de gans ook, want gakkend gaat hij op de wieken. Mankeert niets; kennelijk is hij aan laserstralen gewend, die deden hem niets, maar nu: “Loopjager. Binnen schot. Wegwezen”.
©TheoM