Is jagen gevaarlijk? (7), Staalhagel

Het is onze “Grote Dag”, we jagen dan op de hazen, die we na een jaar lang “hegen und pflegen” zullen bejagen. Ook het oogsten van het wild hoort daartoe, het maakt de cirkel rond.

Nooit eerder telden we vooraf zoveel hazen.  Dat komt niet alleen door jaarrond het veld te verzorgen, maar zeker ook doordat we de laatste tijd warmtebeeld-apparatuur hebben. Met het blote oog (en verrekijker) tel je op zijn hoogst de helft van het aantal dat je met de Lahoux kan zien, zo is inmiddels onze ervaring.

Ik meen dat de KNJV ook nog steeds een projectje heeft lopen over het verschil tussen ‘traditioneel’ tellen en het tellen met nachtzichtapparatuur. Hierin kwam al eerder naar voren dat er tot 300% meer dieren geteld worden met nachtzicht in vergelijking met normale dagtellingen.

Het is te hopen dat de vereniging ook te rade gaat bij soortgelijke onderzoeken die in Duitsland zijn gehouden om zodoende het dreigende plaatsen van het haas op de ‘rode lijst’ -op basis van anekdotische tellingen door de Vogelbescherming- te voorkomen.

Maar ja, we tellen en registreren ons suf, maar we mogen toch steeds minder. 

De ecologie is gepolitiseerd stelde de Jagersvereniging toen, maar wat stellen wij daar tegenover? Nog meer tellen lijkt mij in ieder geval onvoldoende.

Maar terug naar de week vóór onze grote dag, op drie avonden telden wij in die week. Niet voor de KNJV, maar voor onszelf. We wilden beter dan in het verleden weten wat onze hazenpopulatie is en mede daarop ons afschotplan baseren. En het is dit jaar bijna ongelooflijk wat een hazen wij zagen.

Ik ben dan ook erg in mijn nopjes met de vervanging van mijn vorige warmtebeeld-camera door mijn nieuwe, de Lahoux Spotter Elite 35V. Natuurlijk zag ik eerder ook de rode of witte stippen op de akkers. Maar nu waren die ook op afstand duidelijk als hazen te herkennen. En zelfs de ruggen of de kop en oren van de hazen die zich in de luwte van de vers geploegde voren drukten, waren goed te zien. 

Op de bijna 200 ha. die we zouden gaan bejagen telden wij er bijna 170, terwijl wij -tellend vanaf de weg- niet alle akkers compleet konden observeren. Maar ‘hegen und pflegen’ is meer dan ook kunnen oosten, het is eerst en vooral overhouden en dus laten ons niet gek maken door de uitkomsten van de tellingen.

“Veiligheid voor alles”, de jagermeester had het nog zogezegd. En ik was mij van geen kwaad bewust toen ik met mijn geweer een haas oppikte, dat dwarsend voor mij op de lopers kwam. 

We lopen in linie, mijn belangrijkste taak in deze drift is om de drijvers goed op één lijn te houden. Uiterst rechts van mij loopt MevrouwM met Diane, dan een mij onbekende drijver, M. het zoontje van een van onze gasten. Links van mij T. onze vaste voorjager/fotograaf met een van zijn honden, daarnaast H., die al decennia als drijver present is op onze hazendag en weer daarnaast V. die als geweer vandaag voor het eerst te gast is.

Het haas wordt door Diane opgedaan, maar die reageert perfect op de stopfluit, ze gaat zitten. Het haas dat in eerste instantie van ons wegloopt, heeft dat wellicht in de gaten, want ze buigt af. Mogelijk komt dat omdat de geweren die op de kop staan opgesteld daar veel te onrustig zijn. Dat biedt wellicht mogelijkheden voor mij, want in de drift schieten wij liever niet op afgaande hazen.

Zo loopt het haas vóór de linie langs. Eerst langs de drijver, dan langs M. die opgewonden roept: “Theo, Theo, schieten, schieten”. Mooi die jachtpassie van het ventje. T. roept zijn hond bij zich, maar zijn Chessen lopen altijd al heel dicht bij hun baas, zodat dat geen probleem is. H. staat stil, handen in de zij, wachtend op de dingen die gaan komen.

Ik pik het haas op, dat mooi dwarst en op volle snelheid voor mij langskomt. Ik ben gelijk aan zijn snelheid en trek door. Op het schot daarna rolt het over de bol. Buitengewoon tevreden ben ik, het is een schot uit het boekje.

Nog voor dat T. zijn hond een apport commando heeft gegeven rent H. naar voren en pakt het haas op. Dat uit de linie stappen is niet goed, dat moet ik hem straks nog even zeggen. Veiligheid voor alles, maar ik waardeer zijn enthousiasme.

We vervolgen de drift waarin, door de kopgeweren nog enkele hazen worden geschoten. Mooi. Net zo mooi als de hazen die op de flanken kunnen ontkomen, niet voor niets hadden we daar de posten wat verder uit elkaar gezet, als gastheren moet je het overhouden van het wild immers ook faciliteren.

Als de drift wordt afgeblazen loop ik snel naar H. die ‘mijn’ haas draagt. Ik ben van plan om een klein scheurtje in een oor van het haas te maken. Het is immers perfect op afstand en ‘van voren’ geschoten. Betere bout kan ik mij niet wensen en op die manier kan ik straks bij het tableau ‘mijn haas’ makkelijk terugvinden.

Maar zover komt het niet. Gast V. staat bij de drijver met mijn haas, een beetje beteuterd wrijft hij over zijn voorhoofd. Bloed! Wat kan er gebeurd zijn? 

“Op jouw schot”, zegt hij, “voelde ik opeens een tik tegen mijn voorhoofd. Hoe dat nou kan, snap ik zelf niet. Je schot was volstrekt veilig. En toch werd ik geraakt. Gelukkig maar door één hageltje”.

Weg is mijn vreugde over het schot, weg mijn jachtvreugde, in ieder geval voor de rest van deze jachtdag.

Als we later die dag allemaal bij het tableau staan, vraag ik het woord. Ik vertel over het gebeurde en kan daarvoor maar één verklaring bedenken. We liepen over de pas geploegde glinsterende voren, vette en nattige klei en mogelijk is daar hagel afgeketst en heeft één daarvan V. geraakt, toen ik het haas in een voor V. veilige hoek schoot. Met staalhagel. En daarin zat hem nou net de kneep. Ik had er al eens eerder over gelezen, het gevaar van staalhagel op de vette klei.

“Mijn les heb ik vandaag geleerd, sorry V. en bedankt voor je laconieke reactie. Het had zomaar ernstiger kunnen aflopen. In het vervolg zal ik altijd bismut patronen gebruiken als we op de volle gaan”.

©TheoM