Het einde is in zicht…

De zes bejaagbare soorten waren wilde eend, fazant, haas, houtduif, konijn en patrijs. Maar effectief waren het er vijf, want de jacht op patrijs werd nooit geopend. En de jachtpolitiek werd ideologie: jagen mag, mits…, werd toen jagen nee, tenzij.

Jagen, beheer en schadebestrijding werden uit elkaar getrokken. Een chaotische bureaucratische en onwerkbare bende was het gevolg.

In 2022 werd de jacht op konijn gesloten en de jacht op haas gesloten in de provincies Groningen, Utrecht en Limburg. Een proces tegen de Staat volgde, maar werd verloren. De KNJV bleek namelijk geen partij!

De slag om De Jacht hebben we bestuurlijk allang verloren, de kruimels die nog over zijn zullen ook snel worden opgezogen.

En nu, 8 augustus 2024, zijn we weer verder in de afbraak van het mogen uitoefenen van ’jachtgeweeractiviteiten’. Ook die activiteiten die op basis van vergunning, ontheffing of opdracht (sic!) mogen worden verricht, worden stelselmatig door de anti’s onder vuur genomen. En met succes! 

In Zuid-Holland deed de rechter die dag uitspraak: de provinciale ontheffingen standganzen werden vernietigd. Dat betekende dat per direct geen grauwe ganzen, brandganzen en kolganzen meer geschoten mogen worden.

Rechters…

Maar nu wordt het toch echt tijd om op dat punt even tegen de populistische stroom in te roeien. Het is namelijk de rechter niet aan te rekenen dat de uitspraak is, zoals ze is.

Er wordt door de anti’s een zaak aanhangig gemaakt en die dragen voor hun eis om de ontheffingen te schorsen argumenten aan. De advocaat van de provincie probeert die te weerleggen, maar dat lukt (onvoldoende). De rechters horen dat allemaal aan, vinden de verdediging onvoldoende en doen uitspraak.

Ik ben blij dat we een rechtssysteem hebben dat werkt en als de provincie/FBE hun zaakje goed op orden hadden gehad, dan hadden de anti’s de deksel op hun neus gekregen.

Tja, de zaakjes niet voor elkaar en nu zit De Jacht met z’n kloten voor het blok.

Nee, de rechters zijn niet het probleem, dat zit hem in de kwaliteit van de plannen van de FBE, die is van een niveau dat het de anti’s keer op keer er gaten in kunnen schieten en dus winnen ze keer op keer in de rechtszaal.

De ontheffingen zijn gewoon juridisch niet op orde, terwijl men het kon weten dat het beter moest. Van de ervaringen in andere provincies is onvoldoende geleerd.

Dus hoe zit het met de kwaliteit bij de Provincie/FBE? Ik kan alleen maar afgaan op de resultaten, en die zijn niet goed. Hoe zit het met de positie van De Jacht in deze club? Hoe zit het met de ondersteuning van de KNJV? 

De uitspraak was op 6 augustus en op 8 augustus ontvangen we van de FBE het bericht dat De Jacht op grauwe ganzen, brandganzen en kolganzen met onmiddellijke ingang gesloten is. En “dat de Canadese ganzen ook niet meer op grond van deze ontheffing kunnen worden gedood. Over het gebruik van de landelijke vrijstelling ten behoeve van afschot van de Canadese gans wordt u begin volgende week nader geïnformeerd”.

Bizar toch, landelijk vrijgesteld, en toch…

Tussen 6 en 8 augustus, ligt de 7e augustus.

En dat was ons geluk, want elk jaar komen mij Drentse vrienden op bezoek. Dat is voor de gezelligheid, ja we zijn ‘plezierjagers’, en voor zo mogelijk nog een enkel knalletje. Vorig jaar waren ze net op tijd, want toen sloot in Zuid-Holland 

De Jacht op duiven, kauwen en kraaien, maar die dag kon men ons niet meer afnemen. Het werd een prachtige dag die in ons geheugen gegrift staan. Dat soort dagen en de verhalen over dat soort dagen, het samen zijn met jachtmaten, de samenhorigheid, dát is wat de jacht voor mij tot jagen maakt. Jagen is immers zoveel meer dan schieten.

En, toeval bestaat niet, de 7e augustus waren de ‘Drenten’ weer op bezoek. Niet op de duiven, kraaien en kauwen deze keer, alles wat ons restte waren ‘slechts’ de ganzen. Onze boodschap dat we dit jaar in ons veld niet veel succes hebben in de bestrijding van de tienduizenden ganzen die onze provincie wil reduceren, weerhield ze niet om toch de honderden kilometers naar ons veld af te leggen. “We komen niet om te schieten, Theo. Het samenzijn is ook veel waard. En ja, als we wat kunnen schieten, dan helpen we jullie natuurlijk graag…”.

De duiven deden we altijd overdag, gevolgd door een hapje in de dorpskroeg en daarna nog op de ganzen. Maar de volgorde is nu dus noodgedwongen anders. We verzamelen eerst op het terras met een alcoholvrije versnapering en een etentje. En om een uur of zes installeren we ons in de hutjes.

Dat is veel te vroeg, ‘de trek’ begint de laatste dagen pas laat in de avond. Dan zie je ze komen van hun gesubsidieerde rustgebieden, op zoek naar gedekte tafels bij de akkerbouwers. Het eerste uur zien we werkelijk geen enkele gans vliegen. Ik heb te weinig zitvlees en besluit wat te gaan lopen, misschien kan ik zodoende nog een gans verschalken of die voor mijn maten op doen gaan.

Ook lopend zie ik geen gans. Wel hazen, ongelooflijk veel hazen die kennelijk allemaal goed de afgelopen natte maanden zijn doorgekomen. Vroeger zei je dan: ‘maar het is nog geen 15 oktober’. Daarmee bedoelde je dan dat er die laatste maanden nog van alles kon veranderen in die stand. Tegenwoordig bedoel je dat het nog niet voor 100% zeker is dat De Jacht op hazen dan nog geopend zal zijn.

En het gaat goed met de kraaien, kauwen en duiven. Hon-der-den zitten er op de stoppel en de resten van de erwten. De schade die ze eerder hebben aangericht hebben we nauwelijks kunnen voorkomen. Een beetje lullig voor vogelverschrikker spelen houdt ook een mens van goede wil niet vol als alleen maar verjagen weinig effect heeft.

De stand van de fazanten is de laatste jaren steeds beter geworden. Ons veldwerk en predatiebeheer heeft echt zijn vruchten afgeworpen. En dan de patrijs, die op eigen kracht ons veld weer heeft bereikt en ook heeft kunnen profiteren van het predatiebeheer. Het predatiebeheer dat ons dus inmiddels alweer een jaar onmogelijk is gemaakt…

Het is warm en bij de auto aangekomen, drink ik even een watertje. Een auto stopt, het is de buurjager. Tijdje niet gezien, genoeg om bij te praten. Tijd zat, want de ganzen vliegen nog steeds niet. Ik krijg een berichtje van een van de gasten: “Weinig actie, Theo”. Quasi geïrriteerd reageer ik dat ze geen idee hebben hoeveel actie ik voor hen ondernam: mijn rug is nat van het zweet.

De buurman zegt: “Vanaf 20.00 uur kan je ze verwachten”. Dat is geen kwestie van voorspellende gaven, hij kent ook gewoon het veld. Ik geef zijn boodschap aan de gasten door.

Dan, ja hoor, we horen de eerste ganzen en even later zien we koppeltjes vliegen. Nu nog wel ver weg maar er komt beweging. Eén enkele gans zien we over de hutjes vliegen waar de gasten zitten. Ze zullen toch wel opletten en niet snurken? Dan zien we de gans vallen en even later horen we het schot. Mooi, de eerste is binnen, de lange reis is in ieder geval niet voor niets ondernomen. Een berichtje “20:00 uur, ze zijn precies op tijd…”.

Dan zien we hem, een jonge vos. Op zo’n 150 meter zit hij rustig naar ons te kijken. Vreselijk is het, want hier zit een nog zo’n predatiesoort waarop nu De Jacht is gesloten, mogelijk gaat die op 1 december weer open, maar zeker weten doe je dat nooit, zo blijkt.

De gans die ik zag vallen blijkt de enige gans te zijn die zich deze avond liet verschalken. Één kans, één schot, één gans… 

De gans gaat met hen in de koelbox mee. Één gans, toch zijn mijn gasten tevreden, het blijkt maar weer het zijn geen schieters, maar echte liefhebbers. 

Vanmorgen informeer ik hen over de laatste ontwikkelingen in Zuid-Holland.

Hun reacties: “Dat is toch wat, je mag bijna niets meer.

Wij waren zeker nog net op tijd en hebben ervan genoten, nogmaals bedankt”.

En: “Zeker kantje boord, die mooie dag van gisteren kunnen ze ons niet meer afpakken, ik heb de borstjes er net uit, hmm, lekker!”

En ik, ik moet het nog laten bezinken, maar voorlopig denk ik: de beleidsmakers zoeken het maar uit met hun ganzen.

©TheoM