Weidelijkheid (3) is ook een ander iets gunnen

Nu maar hopen dat ik de namen kan onthouden en ook welke naam bij welke plek hoor: ‘In het riet’, ‘Het hek’, ‘De eerste kist’, ‘De tweede kist’, ‘De wilg’ en ‘De driesprong’. Dat onthouden is op mijn leeftijd wel een dingetje, dus R. heeft van elk hutje een foto gemaakt met daarop de naam. Dat is aardig van hem, maar ik vermoed dat hij dat eerder voor zichzelf dan voor mij heeft gedaan.

Als we oplopen zien we de ganzen al opgaan, het is te hopen dat ze straks weer terug komen, maar het geeft ons de gelegenheid om de stal uit te zetten. Het is inmiddels een allegaartje geworden van ouderwetse schalen, de windsocks, die lekker wapperen in de wind -beweging werkt als een magneet, als er trek is-, de FUD’s en sinds kort de Topdown decoys -die zijn plat, maar van bovenaf levensecht-. Het zijn voornamelijk grauwe en ook nog een paar brandganzen, die zetten we wat apart aan de rand. Twee van de decoys zijn wit, van tijd tot tijd een paar boerenganzen in de stal kan geen kwaad. Variëren, dat leert Tok ons. Ik zag laatst een sillosock die beweegt alsof hij invalt, dat lijkt mij ook wel wat.

Het is tijd om te gaan zitten, ieder in een hutje, mijn hondje aan mijn voeten, de megafoon schalt van tijd tot tijd. En daar krijg ik al antwoord van een gans. Ik zie hem nog niet, maar zijn roep klinkt luidt en doordringend. Opeens zie ik hem, hoog, te hoog komt hij luid gakkend over, verdwijnt bijna uit het oog om daarna nog eens terug te komen. Een stuk lager nu komt hij bijna over mijn hutje gevlogen. Ik hou mij goed weg en kan hem door wat gestoken riet volgen.

Als hij over een van de andere hutjes vliegt is hij echter het haasje en hij wordt snel door Diane geapporteerd. De schutter steekt zijn duim op en ik besluit maar eens bij hem op bezoek te gaan. “Heb je weleens van verkenners gehoord? ”, vraag ik hem. Nee, dat heeft hij niet, nog niet zo lang jager en dus een gebrek aan ervaring. Ik leg hem uit dat het er op lijkt dat ganzen soms een verkenner vooruitsturen om te kijken of de boel veilig is. “Nou”, grapt hij, “dat kan hij ze niet meer gaan vertellen”.  “Precies”, zeg ik, “dus het lijkt verstandiger zo’n enkele, roepende vogel maar te laten gaan, je goed weg te houden en te wachten op een echte kans”.

In de tijd erna zien we wel wat ganzen, allemaal veel te ver weg, op de stal trekken ze nog niet erg aan. Dan, weer een eenzame gans, luid roepend, iedereen houdt zich goed weg. Benieuwd wat er nu gaat gebeuren. Een tiental minuten later zien we in de verte een grote groep ganzen. De megafoon schalt en warempel ze lijken op ons af te komen. Eerst nog te hoog en in een grote boog, dan, als ze kennelijk besloten hebben in te vallen, komen ze lager in een sliert over de Vliet aangevlogen, recht op de stal af.

Hij zal ze toch wel een beetje laten passeren, bedenk ik me, zodat de anderen ook een kans hebben? Als hij de laatsten van de groep op de korrel neemt, kan de Panorama ganzen uit het midden oppikken en krijg ik vanuit mijn kist misschien ook nog een kans op de eersten.

BANS, klinkt het. En nog eens BANS.

Mis, en nog eens mis.

En de ander daardoor ook niks…

“Jagen is iemand anders ook iets gunnen”, zeg ik hem, “dat is niet alleen weidelijk, maar net als in het echte leven, vaak ook effectiever. Wie kan delen kan vermenigvuldigen”. Hij snapt het, de twee lessen die hij op één jachtdag krijgt, althans dat zegt hij. 

Je kan het iemand niet kwalijk nemen, te weinig ervaring, niet uit een jagersmilieu. Als hij het oppikt blijft hij welkom. Jagers die zich sociaal gedragen willen we graag als gast, schieters verwijzen we met het zelfde plezier door naar de schietclub.

©TheoM