Trots op je hondje

Die kans wilden we nog snel benutten voordat ook die bieten gerooid zouden zijn. "Neem je je hondje mee? Een staande hond is wel zo praktisch", zei K. Alsof hij dacht dat ik Diane zomaar thuis kan laten. Soms kan het niet anders, maar dan is ze thuis onuitstaanbaar.

Om 10.00 uur is het verzamelen. Niet omdat het een ‘Heerenjagt’ is, het late tijdstip is meer iets voor Senioren. K. kijkt somber, dat is zijn normale gezicht, maar nu: “Slecht bericht: vanaf het ochtendgloren zijn ze de bieten er al uit aan het halen. Tja, de fabriek...”

We lopen toch nog door het restant bieten, terwijl het rooien in volle gang is.

Met de wind mee, het kon nu niet anders. Diane is inmiddels een geroutineerde hond op het veerwild geworden, ondanks dat de gouden tijden van fazanten hier voorbij zijn. Ze gaat dus dieper dan normaal en als ze lucht krijgt staat ze magistraal voor.

Dat er aanvankelijk slechts één fazant geschoten wordt ligt niet aan haar. De hennen zijn niet vrij, de hanen lijken allemaal zo te vliegen, dat de geweren wel tegen de zon in moeten kijken. Die enige haan apporteert Diane uit een sloot.

Ze springt zo enthousiast op de haan, dat ze samen in de slik verdwijnen. Binnen!

Prachtig hondenwerk, voor en na het schot, krijg ik later te horen.

Ja, ja zeg ik bescheiden, maar ik ben natuurlijk trots op mijn hondje.

Maar het mooiste, althans iets heel anders, moet nog komen, vind ik.

Ik loop met Diane door wat ruigt en er gaat een fazant op.

"Poule", roep ik.

Even later nog een fazant.

"Coq", roep ik.

Toch duurt het nog even voor de haan geschoten wordt.

Wat heet, nog 2 meter en hij was niet meer te beschieten geweest. Zo dicht was hij bij een loods met pallets en containers. L. zal later zeggen, dat hij bang was dat ik hem in de maling wilde nemen en haan riep terwijl er een hen opvloog en door de zon zag hij het eerst niet goed.

De haan tekent en valt boven op een van de containers.

S., nog jong van lijf en leden, klimt op de containers.

Hij ziet wel zweet en veren, maar geen haan...

Ik zet Diane in, ze gaat als een drugshond door, over en onder de containers en pallets. Ik ben haar kwijt een tijdje. Maar dan opeens is ze er.

Met de haan.

Trots op je hondje, kent u dat gevoel?

©TheoM