The Rolling Stones

The Rolling Stones, ze leven nog. Nou ja, als groep dan. Want er zijn er al een paar dood. Brian Jones, Mick Taylor en Ian Stewart, wie herinnert ze zich nog? Maar mogelijk liggen Bill Wyman en Charlie Watts nog wat verser in het geheugen.

Toch is het niet iets van vroeger, The Stones. Want ze zijn er nog. Mick Jagger, Keith Richards en Ron Woods treden zelfs nog op. Op maandag 13 juni doen ze dat weer, in Amsterdam in de Johan Cruijff Arena.

Ik was in Frankrijk en de apéro was iets uitgelopen waardoor ik mij later dan gewild achter de computer zette om kaartjes voor dit optreden te bestellen. Ik heb wel eens, maar dan meestal pas de volgende dag, spijt van mijn drankgebruik. Maar deze keer had ik voor spijt zelfs geen kater nodig, want ik was te laat. 

Te laat om kaartjes te bemachtigen, voor wat wel eens hun laatste optreden in Nederland zou kunnen zijn. In vijf (5!) minuten waren ze uitverkocht. Er rest slechts hoop, dat het niet hun laatste optreden zal zijn. Want dat was ook de verwachting -die gelukkig niet uitkwam- bij hun voorlaatste optreden in Nederland en die was in 2017.

Maar goed, dat optreden van mij met Mick Jagger, hoe zat dat nou?

Eind jaren zeventig, begin tachtig at ik regelmatig in een Rotterdams restaurant, Bierhandel De Pijp. Vanouds een studentenkroeg met een zeer eigenzinnige eigenaar, Cor van der Valk, voor zover ik weet geen familie van 'de'. Reserveren kon je er niet, je moest je melden bij de deur. Daar ging dan een luikje open en zo werd je geïnspecteerd. De criteria voor toelating waren niet duidelijk, op één na: je moest een stropdas dragen. Maar daar drinken, soms eindeloos… en mateloos… Van het eten herinner ik mij niet veel, wel dat de kwaliteit nogal eens wisselde.

Mick Jagger en zijn bandleden droegen in 1973, zij waren in Rotterdam voor maar liefst drie optredens in Ahoy’, geen stropdas en voldeden kennelijk volgens de eigenaar ook overigens niet aan zijn toelatingseisen. Naar zijn mening stond er langharig tuig voor de deur en dus kwamen ze er niet in. Toen hem later werd gevraagd of hij wist wie hij geweigerd had, was hij niet erg onder de indruk.

In 1982 traden The Stones weer op, ditmaal in de Rotterdamse Kuip en er was inmiddels een nieuwe eigenaar in De Pijp. Hij herkende Mick Jagger kennelijk en/of wilde hem wel binnenlaten toen die zich met zijn bandleden voor het luikje in de deur meldde. 

Nou wil het toeval dat ik die avond ook in het restaurant was. Er gebeurde wat vaker gebeurt als ergens celebraties binnenkomen. Iedereen doet alsof het de gewoonste zaak van de wereld is, eigenlijk werden de Stones een beetje genegeerd. Dat vonden ze niet vervelend, integendeel, want in plaats van een snelle hap – ze zouden later die avond nog ergens een klein vooroptreden doen- bleven ze lang zitten. Goede sfeer, veel lachen en veel drinken. 

Wij ook, hoewel we al lang klaar waren met eten. “Afrekenen en wegwezen,” zei de eigenaar, maar dat deden we natuurlijk niet, we bestelden nog maar wat te drinken… 

En, net zoals bijna iedereen daar, steeds maar doen alsof het volstrekt normaal was, dat de Rolling Stones twee tafels bij ons vandaan zaten.

Dan nadert het moment dat het er naar uit ziet dat de mannen en hun gevolg gaan vertrekken. Een van de personeelsleden zet muziek van de Stones op. Helemaal passend is het niet want: ‘Brown Sugar’, terwijl Keith Richards dan net is afgekickt van de heroïne. Tja, Rotterdamse humor, moet kunnen. Daarbij komt dat het prachtige opzwepende muziek is.

Charley Watts roffelt met zijn handen mee. De bediening draait het volume wat harder. Er wordt wat meegezongen. Nog harder, die muziek.

Voluit zingt de hele tent mee. Uitgelaten sfeertje. Even later: ‘Honky Tonk Women’. Het wordt een dolle boel. Als Satisfaction uit de speakers schalt springt Mick Jagger op de tafel en danst daar heup swingend alsof hij op het podium staat. Vaat- en glaswerk sneuvelen, het deert niemand.

Dat is mijn ‘moment of fame’, ik spring ook op de tafels en zing luidkeels met Mick Jagger mee. Of hij met mij, dat zou je ook kunnen zeggen…

13 juni 2022 is het dus weer zover, Mick Jagger maar nu zonder TheoM, die zelfs niet in het publiek is. En dat laatste is jammer want ik denk dat er tussen de Stones en de Jacht grote overeenkomsten zijn. Het is bijna voorbij, voorgoed voorbij.

Tributebands, die zullen wel blijven, soms niet onaardig, maar het is vaak het net niet. Net zoals tributejacht, de schadebestrijding en beheer, met ontheffing, vergunning, opdracht… Soms niet onaardig, maar het is geen jagen.

©TheoM