Schotland (9) “Don’t ask, don’t tell”
Gepubliceerd: , in Jachtverhalen
We zijn onderweg als ik P. vertel over het jachtforum, waar ik een tijdje actief op was.
Dat is niets voor hem. “Wat brengt het?”, vraagt hij zich af. “Nou, verdieping”, opper ik, “en
soms kom je daar zo opeens iemand tegen die je tientallen jaren niet gezien hebt. En dan kan die hernieuwde relatie zomaar iets onverwachts brengen.
Ik vertelde hem over oude jachtmaten uit Drenthe met wie ik sindsdien weer geregeld jaag en over een uitnodiging die ik kreeg om op een moeflonram te komen; de voorgestelde ruil oude jagertjes tegen een moeflon was niet meer dan een drogreden om elkaar weer eens te zien en samen te jagen. P. had überhaupt nog nooit op moeflons gejaagd en ik vertel hem hoe een en ander in zijn werk gaat, het is een niet eenvoudig te bejagen wildsoort.
“Het zijn toch eigenlijk een soort schapen?”, vraagt P., terwijl hij de Argo van richting verandert. Na een kwartiertje wijst hij naar de top van een heuvel in de verte.
“Leef je uit”, zegt hij, “vast een beetje oefenen”.
Daar heb ik geen zin in, maar hij dringt aan, want hij heeft het vlees nodig om de hertenhamburgers wat vetter te maken, want alleen van hertenvlees zijn ze te droog.
Moeflons zijn moeilijk, maar schapen niet, ook al is de afstand best ver. Even later ontweiden we ze en leggen ze achter in de Argo.
“Ik dacht dat ze op de Estate geen schapen meer hadden”, zeg ik hem.
“Klopt”, zegt hij, “ze zijn van een Crofter die een paar mijl verderop woont. Ze letten niet genoeg op hun schapen, dat heb ik ze al een paar keer gezegd, maar ze doen er niet genoeg aan. En een week of drie voor de bronst heb ik ze gewaarschuwd. De meeste hebben ze tijdig weggehaald, want ik wil die mannen niet zien op de heuvels als we jagen, maar ze hebben niet alles weggehaald, zo blijkt”.
“Maar weten ze dat je ze dan schiet?”, vraag ik hem.
“We have an agreement”, zegt hij, “don’t ask, don’t tell”.
Dat van die schapen lijkt nogal Wild West, maar ‘s lands wijs, ‘s lands eer.
In de Highlands hebben velen -net als à la campagne en France- een vuurwapen.
Kwestie van traditie, waarbij het afgelegen wonen vast ook een rol zal spelen.
"Wordt er veel gestroopt", vroeg ik aan P.
Hij antwoordde dat dat wel meeviel, soms gebeurde het wel, maar dan op te grote schaal, waardoor het al snel bekend werd, want de sociale controle is hier groot…
"And, off course, the neighbours shoot, but just for the pot, you know", zei hij.
Ik vroeg of hij wist hoeveel er dan voor de eigen vriezers geschoten werden.
"I told you,” Theo “don't ask, don't tell".
Maar als ze erachter komen dat het niet voor de eigen vriezer maar voor de handel is, dan zijn ze niet makkelijk hoor, die Schotten...
©TheoM