Schotland (8) Sikahert

Dat trof niet, want waar zitten ze, die Sika’s? Vooral in bos. En de laatste resten daarvan werden juist opgeruimd, nadat de storm van begin januari daar doorheen was gegaan. En in de nieuwe aanplant geldt een 0-optie, desnoods met de lichtbak. Want, ze komen erdoor, door het kleinste gaatje. Wat dat betreft zijn het net reeën.

Maar als de nood het hoogst is, is de redding nabij.

I. kwam op de koffie. Hij is head-gamekeeper op een Estate in de buurt. Nou, hij had nogal wat Sika’s lopen, dus als ik wilde… Omdat ik niet precies was waar het was, bood C. aan mee te gaan. Hij kon ze ook aardig aanfluiten, zei hij. Want ook in dat opzicht lijken ze op reeën: in de bronst laten ze zich “fiepen”.

De volgende ochtend, het was zondag en C., de jongste stalker, had toch niets te doen, gingen we al bij ochtendschemering op pad. Nu had C. enkele weken een nieuwe vriendin, die net bij hem ingetrokken was. De vraag die op mijn tong brandt, maar die ik nog niet durf te uiten ligt dus voor de hand: valt ze tegen of is het de echte jachtpassie…

De Sika wordt tamelijk fanatiek bejaagd, omdat ze dus in de ingerasterde nieuwe aanplant schade doen, maar ook omdat ze mixen met het roodwild. De hybride is gewoon vruchtbaar en kweekt verder. Dat wil men voorkomen. Maar ik las ook al eens dat tot 40 % van het genetisch materiaal van de Schotse Edelherten van Sika’s afkomstig zou zijn, veel meer dan men ooit had verwacht. Mogelijk is dat meer in de bosrijke gebieden dan hier op de heuvels, maar hoe dan ook, men ziet ze als exoot en bestrijdt ze.

Neefje S., 12 jaar oud, die een paar weken geleden zijn eerste Sika schoot, gaat ook mee. We rijden een bos in, dat al volgroeid is -niet alleen naaldhout, maar ook loofbomen- en waar het raster is weggehaald. We laten de auto staan en gaan te voet verder. Op een min of meer open plek gaan we achter/naast een heuveltje liggen. Vandaar uit kunnen we wel 5 “lanen” inkijken. Dat is niet toevallig want al bij de aanplant is rekening gehouden met de creatie van jachtmogelijkheden…

Als we een half uurtje liggen fluit C., maar er is nog geen reactie. Na een tijdje nog maar eens geprobeerd en ja hoor… Maar het is niet een Sika die antwoordt, maar een edelhert! Ik verbaas mij erover, maar C. en S. niet. Volgens hen heeft een Edelhert, zeker in de bronsttijd (en de bronstperioden overlappen elkaar gedeeltelijk; de Sika begint eerder) een hekel aan Sika’s, het zijn concurrenten als het om de hindes gaat. Ik had er in ieder geval nog nooit van gehoord of over gelezen. 

En ja, hoor, elke keer als C. fluit antwoordt het Edelhert, dat zich overigens niet laat zien. Dat geldt ook voor de Sika’s, zodat we na een uurtje besluiten te gaan bersen. Voorzichtig lopen we in ganzenpas achter elkaar aan. We zien wissels en prenten, maar geen Sika’s, zodat we na een klein uurtje besluiten om weer te gaan liggen op een strategische plaats.

In het bos voor ons horen we een Sika de fluit beantwoorden. C. doet z'n best, maar het hert laat zich echter niet zien. Dan zetten we al snel de jacht uit ons hoofd, het waait niet en de midges worden wakker. Wolken zwermen om ons hoofd en ze zetten de aanval in. Ongelooflijk wat een muggen, gek word ik ervan. We breken op. 

Jammer, maar ik ben hier nog twee en halve week…

©TheoM