Schotland (4) The 8-pointer

Maar toen op onze eerste dag een gast fysiek niet in staat bleek te kunnen stalken en hij werd teruggebracht naar de Lodge, vroeg P. of ik soms niet die plaats wilde innemen. Wat een vraag! Even later zat ik in de Range Rover, op weg naar de plek waar de Argo was achtergelaten en weer even later zat ik in die Argo, de heuvels in.

P. kent zijn veld en zijn wild. Het duurde dus niet lang of we zaten midden tussen het roodwild. We bleven daar een half uurtje in de Argo zitten om het wild weer dat te laten doen waarvoor zij daar waren: de bronst.

Daarna gingen P., een gast en ik in ganzenpas achter elkaar op pad. Al snel gebaart P. dat ik achter moet blijven en hij kruipt met de gast verder en even later liggen ze zij aan zij naast een heuveltje. De pootjes van het geweer worden uitgeklapt en het duurt niet lang of: pang, een geluiddemperschot. De mannen blijven liggen tot de rust is weer gekeerd, waarna we naar het hert lopen. Het is een volwassen 7-pointer, de gast is er blij mee. We leggen het op zijn rechterzij, een steek in de keel zodat hij kan leegbloeden en het geweide wordt eruit gehaald. De rest zal in de larder bij de Lodge gebeuren.

P. besluit dat we het hert laten liggen. Hij wilde proberen om onmiddellijk in die omgeving een tweede hert te schieten. We lopen nog geen 300 meter, als we weer een roedel zien. Voorzichtig benaderen we die. Het zijn ongeveer 20 hindes met een plaatshert. Er lopen nog twee herten om heen. P. gebaart nu aan de gast om achter te blijven. Samen met P. sluip ik van heuveltje naar heuveltje, tot we, eerst kruipend en uiteindelijk tijgerend, achter een rots kunnen komen. Samen liggen we daar door onze kijkers te turen. Het plaatshert is een sterk volwassen hert, een 8 pointer. De andere herten zijn een jonge 6 pointer en een jongvolwassen 9 pointer. Omdat die laatste de meeste toekomst heeft, geeft P. mij de 8 pointer vrij.

Sinds zo’n 10 jaar geleden de 150 - 200 koeien en 1.500 - 2.500 schapen op de Estate zijn verdwenen is de kwaliteit van het roodwild omhooggegaan. De concurrentie om voedsel op de heuvels is aanzienlijk verminderd en delen van de weiden van de koeien en het hooiland zijn nu ook voor de herten beschikbaar. Een vergelijking met het roodwild in het zuiden van Engeland of Oost-Europa gaat natuurlijk niet op, maar ze zijn zwaarder geworden (hert voor bronst ca. 150 kg en hindes ca. 80 kg) en men probeert de kwaliteit van de geweien ook te verbeteren door consequent zoveel mogelijk als herten 9 pointers of minder te schieten. Het aantal 10, 12 pointers is dan ook behoorlijk toegenomen. Waren “Royals” voor die tijd een zeldzaamheid, begint dat nu meer gewoon goed te worden, maar ze worden als regel nog gespaard.

De volwassen 8 pointer werd dus vrijgegeven. Hij zit, maar ziet een hert te dichtbij zijn hindes komen en hij komt op de lopers. Hij burlt en loopt op de indringer af. Die kent de verhoudingen en loopt dus weer weg. Het plaatshert komt weer terug in zijn roedel.

Hij staat even vrij en dwars. Schot. Hij loopt nog zo’n 20 meter en valt. De roedel is nauwelijks verontrust, maar loopt wel van ons weg. We wachten tot ze ons niet meer kunnen zien en lopen naar het hert. Zelfde ritueel van doorsteken en leeghalen. P. gaat terug om de Argo op te halen. De gast en ik blijven bij het hert zitten.

Als P. terug is, gaat het hert in de Argo en daarna halen we ook het eerste hert op. De twee herten en de Argo liggen deze keer niet ver van elkaar en het is dit keer relatief eenvoudig, maar soms is het bijna onbegrijpelijk hoe P., ogenschijnlijk zonder zoeken, die plekken in die grootse wijdheid terug kan vinden. Eens terug bij de Lodge worden in de larder de herten verder schoongemaakt en de koppen eraf gehaald.

Mijn hert blijkt een 8-jarige 8 pointer te zijn van 125 kg, hij zit nog behoorlijk in het vet. Dat zal bij de herten na de bronst wel anders zijn en dus moeten direct na de bronst aan de slag om in relatief korte tijd weer voldoende energie op te slaan om de winter te kunnen doorkomen. Het kan hier in de winter gemeen koud zijn, enkele jaren geleden werd hier de laagste temperatuur ooit van de UK gemeten, min 27 graden Celsius. Daarom wordt er meestal vanaf 1 oktober al niet meer op de herten gejaagd, ondanks dat de jacht dan nog wel open is.

“Hoe vond je het?”, vraagt P.

Tja, dat voelde een beetje dubbel. Ik had er niet op gerekend om al vandaag de heuvels in te gaan, laat staan om nu al een hert te schieten. En het ging ook allemaal nogal snel en misschien ook een beetje te makkelijk. Ik was natuurlijk echt blij met deze geboden mogelijkheid, maar toch… Ik hoopte maar dat het niet blasé of ondankbaar klonk, want zo bedoelde ik het niet.

“Ik snap het”, zegt P., “maar je kunt hem maar beter hebben. Volgende week hebben we volop gasten en ik weet nog niet wanneer je dan weer mee kunt”.

Als MevrouwM, samen met de honden, komt kijken is mijn gevoel al omgeslagen naar tevredenheid en dankbaarheid, want het is prachtig dat ik dit soort kansen krijg. 

Aan tableau maken doen die Schotten niet, maar Diane gaat samen met het hert, nou ja de kop, op de foto. De teckel heeft er geen zin in, die bleef in de larder, want misschien viel er daar iets te snaaien.

©TheoM