Schotland (3) Little things

Het weer

Ja, het weer is altijd wel een puntje bij een bezoek aan Schotland.

Ik schrijf deze stukjes mede op aandrang van V. en in onze mailwisseling heeft hij het daar dan ook over, kennelijk wil hij zijn ervaringen toetsen. Eerlijk gezegd had ik eerder verwacht, dat hij naar de Schotse vrouwen zou informeren…

Maar, het weer.

Ik maakte daar al alle soorten weer mee. IJzige vrieskou, sneeuw, storm en regen, heel veel regen. Die regen kan bij storm zelfs vormen aannemen die we hier bijna niet kennen: horizontale regen.

We troffen het want het weer was tijdens de 3 weken dat we in Schotland waren ongekend mooi. Het was prachtig nazomer weer, Indian Summer.

We hadden slechts twee dagen regen op onze vakantieplek en wat buien tijdens de heen en terugreis. P. zei, dat deze weken zelfs veel beter waren dan de afgelopen zomer. Tijdens een nacht waarin we wat regen hadden toen een warmtefront ons passeerde, gaf de thermometer bij het ontbijt zelfs 16 graden aan!

Overigens maakt dat voor de bersjacht niet veel uit. De heide is allemaal hoogveen en ongelooflijk nat, hetgeen adequate kleding en schoeisel nodig maakt. De hoge temperaturen die wij hadden maakten de keuze voor kleding alleen moeilijker doordat het vocht op het laatst niet alleen van buitenaf kwam, maar ook door je transpiratie. Want lopen, klimmen, afdalen, sluipen en kruipen moet je.

Ik heb de stalkers daar allemaal in mooie (bijna) waterdichte overbroeken zien lopen. Zij bleven tijdens het gekruip en gesluip stukken droger dan ik. Hoewel ze het daar in het algemeen niet zo op Duitsers hebben, maakten ze voor deze broeken een uitzondering: German goretex overtrousers, de camo-uitvoering (Amazon), als je ze ook wil bestellen: let op, ze vallen nogal groot uit, “You know those Germans, don’t you?”.

Het mooie weer heeft een keerzijde: de midgets en de keds, in onvoorstelbare aantallen.

Over die midgets. Ik woonde op Loosdrecht en daar komen ze ook voor, hele kleine muggen -knutten noemen we ze daar- die je het leven behoorlijk kunnen verzuren. Maar wat ik deze Schotse dagen aan midgets zag tart alles. Ik heb zelfs nog met een soort imkerkap rondgelopen, maar dat is tijdens het jagen bij die temperaturen eigenlijk geen optie. Deet werkte wel, maar niet afdoende. Ik had meer baat bij een middel dat SMIDGE heet, het bevat de werkende stof Saltidin.

Meer baat dus, maar afdoende was het niet, ze staken toch, de krengen. Jeuk was het gevolg. En die jeuk werd steeds erger, zo erg zelfs dat ik er een verre tocht naar de apotheek voor over had om een anti-histamine te kopen. Dat werkte aardig, maar ja, die bijsluiter, hè? Rustig aan met alcohol was de boodschap.

Een van mijn favoriete seventies songs is Bridget the Midget van Ray Stevens, vooral de versie met de stemmetjes, maar sinds dit bezoek kijk ik toch iets anders tegen midgets aan.

Dan die keds, hertenvliegen dus. Ze steken niet maar kruipen in je haar rond, meer dan irritant, zeker in die hoeveelheden. Maar toen ik eenmaal Smidge gebruikte werd dat aanzienlijk minder.

Kortom, je neemt het weer zoals het komt.

Regent het, dan word je nat, regent het niet dan heb je insecten en word je toch ook nat in de hei.

De derde dag

Over de gevaren van de derde dag hoef ik skiërs niets te vertellen.

Dat is - by far - de gevaarlijkste dag.

Dat geldt, zo bleek, ook voor links rijden, ik ben in Schotland, stalking.

Zolang er veel verkeer is, geen probleem: go with the flow.

Maar, in the middle of nowhere, 's ochtends vroeg, als er opeens toch een stukje bredere weg in plaats van een smalle weg is...

Ik rij onze oprit af, draai geleidelijk met de bocht in de weg mee en opeens is ze daar.

De postbode. Zij rijdt links.

Ik schrik, wijk uit, gewoontegetrouw naar rechts.

Dat is, omdat we elkaar tegemoet rijden dus naar dezelfde kant.

Zij remt, ik rem, maar een botsing zit er aan te komen.

Zij gooit het stuur om, pfff.

Saved by the Royal Mail.

De dag erna nog maar even langsgegaan bij het postkantoor.

Taartje gebracht.

Had niet gehoeven, zei ze, maar ze had het wel direct aangepakt.

Jagen in de UK? Uitrit af, weg op? 

Links, links, links, links.... is dan een aan te bevelen Mantra

Down the line

Zo'n beetje alle jachtopzichters uit de omgeving waren er. Er viel iets te vieren, ze vinden het leuk, er is drank en zoveel gebeurt natuurlijk ook niet daar in die Grote Leegheid.

En, ook niet onbelangrijk, men is daar vaak op zichzelf en buurtgenoten aangewezen als er iets gebeurt, solidariteit is dus een welbegrepen eigen belang. Dit soort bijeenkomsten onderhoudt dus de band. Vrouwen en kinderen mee en eten, veel eten.

Zwager P. was ook regelmatig op dit soort bijeenkomsten en hij rookte dan vaak paling, die ter plekke -nog warm- werden gegeten. Zijn fuiken hingen nog in de garage en het was dus al gauw.... Ik had echter maar een paar dagen en vermoedelijk door het lage water was de buit niet groots. En over de kwaliteit was ik ook niet erg tevreden, het zijn ‘happers’ en de lekkerste paling om te roken zijn de ‘blanke’ of ‘vette geeltjes’. Maar om in zo'n gezelschap tijdens een paar glaasjes en ‘goede’ gesprekken, de paling schoon te maken en te roken, het blijft een mooie belevenis.

Maar voor dat het eten en drinken kon beginnen was er een wedstrijdje: clay pigeonshooting.

Dat gebeurde hier "down the line", een vorm die we hier niet kennen, het heeft iets weg van trap. Zeven schutters staan in een bijna halve cirkel om de machine. Die machine schiet de duiven recht vooruit op commando van de schutter. Nadat elke schutter een keer heeft geschoten loopt nr. 7 naar positie 1, die loopt naar 2 en zo voort. Als iedereen op elke positie geschoten heeft is het tijd om de stand op te nemen.

Ik schoot met de Lajot, een van de geweren die ik uit Nederland voor P. had meegenomen. Het is niet alleen een prachtig geweer, een zestientje, maar ook een raakschietertje!

Het kan natuurlijk altijd beter, maar toch kon ik ze toch aardig raken; ik ging met een foeilelijke beker naar huis.

©TheoM