Schotland (10) We always deliver

En ja hoor, de telefoon ging, kort na de middag: P.

"Als je wilt kan je vanmiddag mee. Over een half uurtje bij de larder".

Nou, dat lukte me.

Wat bleek? Eén van de gasten kon het niet meer volhouden, al dat gesjouw in de heuvels. En jammer genoeg moest P. hem naar de lodge terugbrengen. En zoals altijd is pech voor de een, een kans voor een ander...

Met de auto waren we al snel bij de Argo die in het veld was blijven staan en gingen we de heuvels in. Hoger dan we tot dan toe geweest waren, eigenlijk op vegetatief slechte stukken. De beste hindes lopen op de beste stukken en dat geldt grosso modo ook voor de herten. 

Afschotherten, daar was het hem deze middag om te doen. Al snel zagen we enkele roedels, waarna we uitstapten. We lagen een tijdje met de verrekijker de roedels, meer in het bijzonder de herten daarbij, te bekijken. P. maakte zijn keuze en we gingen op stap. In ganzenpas liepen we achter elkaar, telkens oplettend of een ander roedel ons niet zou verraden aan de roedel waar naartoe we op weg waren. Het zijn de hindes die je tijdens het bersen vaak de das om doen, herten hebben nauwelijks oog voor de omgeving, die hebben alle focus op de tochtige hindes en hun rivalen.

Van tijd tot tijd blijven we even bij/naast een heuvel liggen. Kwestie van rust brengen in het gebied en het geeft de mogelijkheid om steeds meer in te zoomen op de roedel die je in het vizier hebt. Dat we die rust nemen is maar goed ook. In een kleine afzink tussen ons en "onze" roedel blijkt nog een roedel te lopen. Wat te doen? Zo komen we er niet bij. We besluiten ons terug te trekken en via een omweg -rekening houdend met de wind- opnieuw de roedel aan te bersen. Al met al een half uur extra tijd voor een afstand van ca. 400 meter.

Eindelijk liggen we op een afstand van een kleine 200 meter van de roedel die we op het oog hebben. Ongeveer 15 hindes, met een plaats hert, een oude 8 pointer. Eromheen lopen nog twee jonge herten, ook niet sterk maar P. besluit dat het tijd is om deze oude uit te nemen. Het geweer gaat uit het foedraal en de pootjes worden uitgezet. Ik probeer in schotpositie te komen. Er kriebelt iets op mijn hand. Ik kijk en zie tientallen zwarte stipjes. "Ticks, teken" zegt P, "But first things first, shoot!"

Het duurt even voor ik het hert goed in positie en vrij krijg. Ondanks de afstand valt hij direct, trappelt en blijft stilliggen. De roedel is nauwelijks verontrust, geluidsdempers zouden hier in NL ook toegestaan moeten worden. Tijd voor de teken. Kleine zwarte puntjes, overal op mijn hand en arm. Kennelijk heb ik boven op een nest gelegen. Met mijn mes schraap ik de larven van mij af. Vanavond moet ik mij maar eens goed door mevrouwM laten inspecteren.

P. loopt terug om de Argo op te halen, terwijl ik de tijd heb om naar het roodwild op de heuvels te kijken. Ik zit met de rug tegen een rots en voel me ongelooflijk rijk, dat ik dit allemaal mee mag maken. Overal zijn herten, overal is geburl.

Als P. terugkomt gaat het hert in de Argo en rijden we terug naar de auto. Argo op de aanhanger en op weg naar de larder, waar C. inmiddels ook met zijn gasten is gearriveerd. Zij hebben 2 herten, waar onder een mooie 10 pointer. P. is daar niet helemaal tevreden over: hij schat hem op 6-8 jaar en had hem liever nog wat toekomst gegeven. Maar C. zegt, dat hij anders de gast niet tot schot had kunnen laten komen.

En dat laatste is ook van belang. Omdat de jacht hier niet commercieel verkocht wordt, maar bestemd is voor relaties van het concern, is het van belang dat deze in principe ook altijd tot schot kunnen komen tijdens de outings. Of, zoals P. het zegt: "We Always Deliver".

©TheoM