Over de knie

Bij aankomst stralend weer. De dag erna storm zodat je net als in de Titanicfilm heerlijk tegen de wind in kan hangen. De derde dag dezelfde storm, maar dan met regen, horizontale regen. En vandaag sneeuw, en niet zo’n klein beetje ook.

De Stalker blijft een beetje treuzelen bij het koffiedrinken. De sneeuw valt zo dik, dat je bijna niets kan zien. Nog maar een bakkie. Na een half uurtje breekt de zon een beetje door. Onmiddellijk vertrekken we, nadat we de Argo, een amfibievoertuig dat perfect geschikt is voor dit ruige terrein, op de aanhanger hebben geladen. We rijden naar het meest zuidelijke deel van de Estate. Onderweg zien we een roedel kaalwild, ca 30 stuks, op een moeilijk te bereiken plek. We rijden eerst nog maar door. Aan het eind van de weg zetten we de auto stil, zakken wat onderuit in onze stoelen en turen met onze kijkers de heuvels af. We zien een paar herten, kaalwild laat zich hier niet zien. In de verte zien we al weer donkere wolken aan komen.

We rijden terug naar de plek waar we eerder het roedel kaalwild zagen. Ze lopen er nog steeds en we besluiten een poging te wagen ze te benaderen. Om de rivier, die tussen ons en de roedel stroomt, over te kunnen steken moeten we ruim een mijl verder rijden. We stappen uit, pakken ons in - het is koud in de snijdende wind- en stappen in de Argo. Het begint ook weer te sneeuwen. De rivier stroomt snel na de overvloedige regenval van gisteren en neemt daardoor de Argo mee stroomafwaarts. Helemaal op mijn gemak ben ik niet, maar de Stalker kijkt onverstoorbaar voor zich uit, het zal wel goed komen, hoop ik. En dat komt het ook, aan de overkant beginnen we een prachtige tocht door nog maagdelijke sneeuw.

De sneeuw valt gestaag door en na een half uurtje zet de Stalker de Argo stil, want we zien bijna niets. Daarom besluiten we eerst maar te gaan eten, gelukkig hebben we een prima gevulde lunch-box meegekregen. Na de lunch rijden we nog wat verder, hoger op de heuvel en gunstiger qua windrichting. Maar we hebben nog steeds weinig zicht. We staan weer een tijdje stil en vragen ons af wat te doen. Maar uiteindelijk klaart het weer een beetje op en we besluiten lopend een poging te wagen.

 

In ganzenpas lopen we achter elkaar aan, niet eenvoudig, want  je kan de oneffenheden in het veld niet goed zien en we vallen beiden dan ook enkele keren. Ik concentreer mij op de voeten van de Stalker, meer hoef ik niet te doen. Maar hij wel en even later laat hij zich in de luwte tegen een heuvel vallen en hij zegt dat hij bijna niets ziet en mij waarschijnlijk niet goed bij de roedel kan brengen.

Tegen elkaar aan liggen we daar en na een kwartiertje raken we zelfs een beetje ingesneeuwd. Ik verwacht dat hij elk ogenblik zal zeggen dat we verder stalken wel kunnen vergeten. Ik hoop maar dat hij de weg naar de Argo kan terugvinden, want onze sporen zijn in de sneeuw inmiddels niet meer te zien.

En dan, eigenlijk opeens, houdt het op te sneeuwen. We kunnen weer kijken. Wat te doen, want waar zal de roedel inmiddels gebleven zijn? Terwijl we fluisterend overleggen, zie ik opeens achter de Stalker een paar oren, ze steken net boven een heuvel uit. Doodstil blijven we liggen en we zien een roedeltje van zeven stuks verder trekken.

Als ze uit het zicht zijn besluiten we een positie te kiezen achter een heuvel verderop, waar we verwachten dat ze mogelijk langs zullen trekken. Ze rechtstreeks benaderen is vanwege de terreinomstandigheden niet mogelijk.

Buiten adem en een beetje bezweet bereiken we de heuvel, waar we achter gaan liggen. Het is er nogal steil en we liggen half op onze rug, half op onze zij, het is niet erg comfortabel . Zo wachten we op de dingen die gaan gebeuren. 

Nou, voorlopig gebeurt er niets. We krijgen spijt dat we zo snel en ongemakkelijk zijn gaan liggen en fluisterend besluiten we een stukje op te schuiven. Precies op dat moment zie ik haar. Een hinde kijkt mij aan. 

Voorzichtig stoot ik de Stalker aan, hij ziet haar nu ook. Doodstil liggen we, doodstil staat ze. We kijken elkaar aan. Een eeuwigheid lijkt voorbij te gaan. Ze blijft maar bewegingloos naar ons kijken. Ik krijg kramp in mijn been, maar bewegen is geen optie. Gelukkig kijkt ze even om, ik kan mijn been wat verleggen. De Stalker gebruikte dat moment om zijn geweer te richten. De hinde kijkt alweer naar ons, ze lijkt het niet helemaal te vertrouwen, maar we verontrusten haar kennelijk niet zo dat ze besluit af te springen.

Als de hinde weer even van ons wegkijkt wil ik ook snel richten, maar ik kom niet verder dan dat mijn geweer op mijn knie ligt, richting de hinde. Ze kijkt alweer naar ons en komt langzaam in beweging. Even later zien we nog een hinde en een kalf van de roedel. Dan staan ze weer stil en nu kijken zes ogen naar ons.

Elk ogenblik kunnen ze afspringen, denk ik en ik sis naar de Stalker:  “You left, I right”, hij antwoordt: “Whenever you’re ready”. 

Nou, dat is nog niet eenvoudig, want ik lig in een onmogelijke hoek. Half op mijn zij, met de buks op mijn knie, probeer ik de hinde in de kijker te krijgen.

Het is nu of nooit, ondanks de geluidsdemper dondert het geluid van mijn schot door de heuvels, direct daarna hoor ik het tweede schot. Mijn hinde maakt nog een enkele sprong door de sneeuw, slaat over de kop en blijft liggen.

Waar de Stalker op geschoten heeft, heb ik niet meegekregen en ik zie verder niets liggen. Hij zegt echter dat hij een goed schot heeft afgegeven en we lopen naar de volgende heuvel om te kijken, maar we zien daar echter niets liggen. De Stalker is ervan overtuigd dat hij zijn kalf goed geraakt heeft en dus zoeken we door.

 

“Yes”, zegt hij en wijst naar het kalf dat goeddeels onder de sneeuw was verdwenen. We complimenteren elkaar met ons afschot en ik zeg tegen hem dat het allemaal niet eenvoudig was. Maar dat is hij niet met mij eens: “The toughest is yet to come, Theo. We have to find the Argo back…”.

©TheoM