Mijn laatste jachtakte

Ik maakte het allemaal nog mee. Dat ik een geweer kon krijgen en ermee naar het gemeentehuis ging voor mijn jachtakte. Dat waren kartonnen kaarten, met daar op je pasfoto en merk en nummer van je geweer. Elk jaar had de jachtakte een andere kleur.

Met de intrede van de digitalisering verdween deze verschijningsvorm van de jachtakte. Er kwam een papieren exemplaar voor in de plaats. De pasfoto bleef en je geweer kwam op een bijlage. Elk jaar bestond de verlenging uit het bijplakken van een zegel. En de daarbij behorende betaling natuurlijk. Maar de laatste jaren werd er verlengd door op de achterzijde van de jachtakte een politiestempel te zetten. Een stempeltje klinkt voor mij als een achteruitgang.

Nog zo’n achteruitgang is het jagen zelf. Maar ik mag mij gelukkig prijzen met wat ik allemaal als jager heb kunnen meemaken. Ik weet het nog; onder de ‘Jachtwet’ was er een wildlijst van maar liefst 29 soorten. Regelgeving ging toen nog uit van vertrouwen; de Jachtwet ging ervanuit dat de jager zelf verantwoordelijk was voor een duurzaam beheer.

Voor wie meer wil weten: ik schreef er al eens over, aan de hand van een dossier in het NRC-Handelblad.  

Met de komst van de Flora- en Faunawet werd de afbraak van de jacht pas echt ingezet. Je kon het toen al weten door de naam van die wet: Flora first, Fauna second. Er bleef een wildlijst van slechts 5 soorten over. 

Vertrouwen deed de overheid haar jagende burgers niet meer. Nee, de regelgeving was gestold wantrouwen jegens haar onderdanen. Ingewikkelde regelgeving, vergunningen, ontheffingen en opdrachten. 

En dan nu, als overheid, piepen dat de burgers de overheid niet meer vertrouwen…

De Natuurbeschermingswet volgde de FF-wet op. Alles leek hetzelfde te blijven, maar toch, toch… Het politieke klimaat van voor de Tweede Kamerverkiezingen van november 2023 zorgde ervoor dat Provincies de jacht konden beknotten, terwijl dat toch de bevoegdheid van de Minister was. Maar ja, die Minister…, vriendin van Rutte; pappen en nathouden, problemen weglachen, maar vooral alles doen om politiek te overleven. Ze heeft het niet van een vreemde.

Rechtszaken tegen de Overheid, het kostte de jagersgemeenschap veel geld en het lijkt allemaal verloren moeite. Het boek “De Jacht in Nederland’ is aan zijn laatste hoofdstuk toe.

Ik heb het over Jagen, hè! 

Schieten, dat zal wel blijven kunnen. 

Met ontheffing, vergunning of zelfs in opdracht.

Schietknechten!

Maar ja, als de bescherming van De Jacht op niets is uitgelopen, als dat politieke proces tot niets heeft geleid, zal de noodzaak en de wil om te jagen toch een uitweg zoeken. 

De echte buitenmensen zullen nog wel weten hoe dat moet. Bennie Joling en zijn band ‘Normaal’ zongen er al over in hun lied ‘Woarvan akte”, maar dan in omgekeerde volgorde.

Want al die regels, regels en nog eens regels…

Maar hoe dan ook, de trein dendert door en het zou het dus zomaar kunnen zijn dat het niet alleen mijn laatste jachtakte was, maar ook de jouwe.

©TheoM