KJV #13 - Autoriteit
Gepubliceerd: , in Jachtverhalen
Er was een tijd dat de Jagersvereniging nog KNJV heette, de Koninklijke Nederlandse Jagersvereniging. Dat had meer uitstraling, vind ik, meer gezag, autoriteit.
Alles is nu bij de Jagersvereniging gecentraliseerd, afdelingen waren toen echter de kurken waar het functioneren op dreef. In zo’n afdeling had je voor de diverse activiteiten een commissaris.
De Jachthondencommissaris was verantwoordelijk voor de wedstrijden, proeven en trainingen.
Op de eerste avond van de cursus zelfafrichting jachthonden staan de ca. 20 deelnemers opgesteld op een doodlopende weg, waar de cursusleidster net wil starten met de introductie als er een dikke auto aankomt rijden.
“Aan de kant, aan de kant,” zegt ze, “Het is de commissaris, de jachthondencommissaris”. Dat moet wat zijn, want waarom is ze zo nerveus? De auto stopt en een imposante man -grote, lange loden jachtjas- stapt uit. In alles straalt hij uit: hier ben ik, de jachthondencommissaris.
Hij laat de hond uit de auto, een grote labrador, van het oude type, grote kop, imposant lijf.
Hij lijkt op zijn baas, hij kijkt rond, staart omhoog: hier ben ik…
“Buck, aan de voet,” klinkt het, “Buck…, aan de voet, verdorie Buck”!
Als de hond eindelijk, talmend heeft gedaan wat zijn baas van hem vroeg, moet Buck volgen.
“Volgen, Buck. Volgen. Buck…, Buck!“
Samen lopen ze naar een wetering die naast de weg ligt.
“Buck, aan de voet,” klinkt het opnieuw, “Buck…, aan de voet, verdorie Buck”!
Als Buck naast hem zit, doet de Jachthondencommissaris beide armen in de hoogte en roept luid:
“Buck, over!”
Gespannen kijken de leerlingen hoe het moet en hoe het verder zal gaan.
“Buck, over…”!
Buck komt in beweging, hij schudt zijn kop en kijkt nog eens rond.
Dan tilt hij zijn poot op en probeert de laars van zijn baas vol te piesen.
In de nazit neemt de cursusleidster de oefenstof nog eens door, wat hebben we vanavond zoal geleerd? Dat blijkt toch met nummer 1 op deze KNJV-cursus: Autoriteit krijg je niet, die moet je verdienen.
©TheoM
