Je hebt me geleerd…
Gepubliceerd: , in Jachtverhalen
We waren druk bezig. Revierarbeit.
Snoeien, trappen repareren, wespen/hoornaars bestrijden.
Duitse vrienden kwamen ook helpen, want de De Mimbachkanzel moest vervangen worden. Dat werd hoogtijd: levensgevaarlijk was-t-ie geworden.
Om ongelukken te voorkomen, had ik enkele maanden geleden de trap al gesloopt. Dat slopen kan ik wel. Daarmee had ik dan ook mijn bijdrage aan de rest geleverd. Kansel neerhalen, het afvoeren van het afval en het aanvoeren van materiaal. Maar daar houdt het voor mij wel zo’n beetje mee op.
Dat is inmiddels wel bekend, dus toen het op bouwen aankwam vonden ze dat ik maar iets nuttigs moest gaan doen, anders liep ik toch maar in de weg.
Ik bedenk zelf mijn klus: het minne spitsertje.
We hebben de bokken inmiddels wel zo’n beetje binnen, maar nog wat ruimte voor selectief afschot. Hij liep steeds in de buurt van het kapelletje, waar hij steeds de dans was ontsprongen, maar de laatste tijd hadden we hem niet meer gezien. Tot voor enkele weken, toen zagen hem weer in het dal achter het kapelletje, in het bos.
Daar is een jaar of vijf geleden een wervelwind doorheen gegaan en die heeft behoorlijk wat schade veroorzaakt. Nu is er volop opslag, veel bramen, veel dekking.
Ik zet de auto bij de kapel, ga lopend het bos in en ik installeer mij tegen de voet van een dikke boom, thermoskan, kijker en buks bij de hand. Heerlijk, wat een rust. Ook voor mijn spieren, ik kan voelen dat ik gewerkt heb.
Na een half uurtje zie ik een ree opstaan, draaien en weer gaan zitten. Nog geen 70 meter bij mij vandaan. Ik heb hem niet eerder gezien en kennelijk heeft mijn komst hem niet verontrust. Het is een mooie volwassen bok, een zesender, die rustig in de bramen zit te herkauwen. Krachten op doen na de bronst, je kan immers niet weten wat voor winter het zal worden…
Zo kan ik zeker een uurtje naar hem kijken. Ik verbeeld me dat hij ook af en toe naar mij kijkt. Misschien denkt hij ook wel, daar zit er nog zo een, ook bij te komen van zijn klus, pffft.
Dan zie ik opeens een smalree bij de bok.
Ik heb haar niet aan zien komen en heb geen idee waar ze vandaan komt. Ze dartelt wat rond de bok, springt er zelfs een keer over heen. Maar de bok vertoont geen enkele reactie. Het lijkt wel of hij de verkering heeft uitgemaakt, terwijl zij… Ze gaat maar door, stoot hem zelfs een keer aan.
Dan staat de bok op, keurt haar geen blik waardig en in een paar sprongen is hij er vandoor. De geit blijft hem na staan kijken, ze fiept, zonder succes.
Ze fiept nog een paar keer en gaat dan zitten, bijna op de plek waar de bok haar verlaten heeft.
Ik mijmer wat: smalree, voor het eerst…, met een oudere – geroutineerde - bok, die haar zomaar verlaat. Wat zal ze zich genomen voelen. Ik doop haar Willeke, Willeke Alberti:
“Je hebt me geleerd van jou te gaan houden
Zoveel als 'n meisje dat één keer slechts doet
Toe leer me nu ook je weer te vergeten
Of kom weer terug, dan is alles weer goed”
Ik blijf nog een half uurtje zitten, misschien verschijnt het spitsertje nog, nu de 6-er weg is. Ik zie verder niets, maar wat een prachtig moment was het.
Ik kom een beetje stram overeind, van het werk en de kou.
En ik bedenk me, dat dit soort momenten maakt, dat ik van de jacht hou.
©TheoM