Jachtgebruiken: het cadeau voor de gastheer

Ik zit nog maar net in de lobby te wachten en daar komt H. al aan.

In zijn handen een pakje.

We gaan samen een paar dagen naar D. 

Hij heeft nog maar net zijn akte, maar is leergierig. 

Komt niet uit een jagersmilieu en moet nog veel leren en hij weet het, dat siert hem.

Hij wil vooral mee om wild aan te spreken, te helpen bij het ik revierwerk en ik bedacht dat hij mogelijk nog iets ..., maar dat heb ik hem niet verteld: verwachtingsmanagement.

Het pakje dus.

Dat vind ik leuk. Vele gasten doen dat, als blijk van dank.

Meestal is het drank, maar ik kreeg ook wel vis en zelfs kauwstaven...

Ik zeg altijd wel dat dat niet (meer) nodig is, maar daar meen ik niets van.

Hij geeft het pakje nog voor we op pad gaan.

Dat gebeurt wel vaker, hoewel de meeste gasten dat na de gebeurtenis doen.

Dat vóóraf, dat getuigt van intelligentie.

Als je dan toch wat geeft, doe dat dan vooraf; mogelijk beïnvloedt dat hetgeen nog moet komen in positieve zin.

Ik maak het pakje open. Direct, daar moet je als ontvanger in dit soort situaties niet mee wachten.

Als ze zo slim zijn om het vooraf te geven, dan moet je ze ook zo slim achten om je een of ander slecht of slap bocht in de maag te splitsen. In dat geval kan je alsnog je maatregelen nemen: in plaats van een "garantieplek", een "Tote Hose Stelle”.

In dit pakje zit Mümmelmann.

Dat kende ik nog niet.

Niet die Mümmelmann in een flesje, hoewel ik dat ook nog nooit gedronken heb.

Nee, het was het boek van Hermann Löns.

Löns, gesneuveld in 1914 in de loopgravenoorlog.

48 jaar oud, vrijwillig naar het front...

En hij is de auteur van het England-lied, dat door de Wehrmacht in het begin van de Tweede Wereldoorlog vaak werd gezongen.

Heimat-kunst heette dat toen.

Zo'n Duitser was die Löns.

Maar ik weet niet of H. dat wist...

De 1e Duitse druk van Mümmelmann was al in 1909.

Ik kreeg van H. de Nederlandse druk, dat, naar ik later begreep, al voor de Tweede Wereldoorlog was uitgegeven door een ’foute’ uitgever.

Prachtig ouderwets taalgebruik en het geeft inzicht in de veranderende zeden en gewoonten.

Ik moest even op gang komen, bij het lezen.

Het is natuurlijk trager dan we vandaag de dag gewend zijn.

Maar vanaf het derde hoofdstuk komt de vaart er goed in.

Een boekje met voldoende zelfspot over jagers. Al direct in het eerste hoofdstuk begint die zelfspot als hij schrijft over de treincoupé vol met tot de tanden gewapende jagers met hun honden, alles op weg naar een grote keteljacht op hazen. 

Het is zelden de schrijver die aan het woord komt, meestal is het roofwild of het bejaagde, is het zijn hond, een egel of gaat het over zijn raaf. En dan het verhaal over het spookhert of de oude vos.

En natuurlijk de twee verhalen van/over Jan Mümmelmann, de oude heihaas.

Prachtig!

H., met zo'n cadeau komt ie er, hoor.

Een garantie-uitnodiging voor nog een keer....

©TheoM