Is jagen gevaarlijk #13, de ambulancehelikopter
Gepubliceerd: , in Jachtverhalen
Ik hoor hem naderen met het kenmerkende hakkende geluid van een helikopter. Chuf-chuf- chuf. Hoewel ik op mijn post op een drijfjacht probeer mij door weinig te laten afleiden, kijk ik toch even door de bomen naar de helikopter die heel laag overvliegt en niet ver van mijn ‘Stand’ lijkt te landen.
De ‘Rettungshubschrauber’ doet mij herinneren aan een voorval op een drukjacht in de buurt van Berlijn. Daar werden op een jachtdag twee driften gedaan. Omstreeks 12.00 was er een moment van jachtpauze, dat werd gevuld met persoonlijke verzorging en het ontweiden van het wild dat je al had kunnen schieten.
Tijdens die pauze kwam daar ook zo’n ambulance helikopter over, die in het jachtveld landde. Hij vertrok al na zo’n 10 minuten. Het voorval was dus óf niet ernstig genoeg om langer te blijven, óf zo ernstig dat voor het slachtoffer hulp kennelijk niet meer nodig was.
De jachtleiding stuurde een berichtje: “Ab 12.45 Uhr weiter machen mit der Jagd“. Enfin, toen het tijd werd voor de ‘Hahn in Ruh‘ en ik even later instapte in een soort janplezier die de geweren van hun plekken ophaalde, was mijn eerste vraag of iemand wist wat er gebeurd was.
Uit eerste hand kreeg ik het verhaal te horen. Een onervaren jager had een roodwildkalf geschoten. Dat kon hij kennelijk wel, maar het ontweiden zit niet standaard in de cursus die toch echt een klein vermogen kost.
Mijn zegsman had hem zien stuntelen en was er naar toegelopen. Goed gereedschap is het halve werk, dat geldt ook bij het ontweiden, en met een bot mes is ontweiden een onmogelijke klus en zo kreeg de schutter het mes van zijn buurman te leen.
Nog voordat deze de schutter had kunnen waarschuwen dat zijn mes vlijmscherp was, had de beste man al een enorme jaap in zijn arm. Het bloed spoot er uit. Zo goed als mogelijk werd het bloeden gestelpt en 112 gebeld. Die stelden de vraag of het slagaderlijk was, waarop de beller geen antwoord wist.
Even later was de helikopter al ter plaatse. De hulpverleners constateerden dat het géén slagaderlijke bloeding was en vertrokken alweer snel. De gewonde moest zich bij een arts in het dorp laten behandelen.
“Maar hoe wist die helikopter nou, waar hij moest zijn?” Dat bleek eenvoudig, want op je telefoon kan je je positie bepalen en die coördinaten kan je dus zo doorgeven. Weer wat geleerd.
Als ik later ergens jaagde, was dat één van de dingen die ik onmiddellijk deed als ik daar een plaats kreeg toegewezen. Maar geleidelijk aan verwaterde die discipline. Waarschijnlijk omdat je tegenwoordig via Google Maps je eenvoudig posities met je medejagers kunt delen.
Maar hoe doe je dat met reddingsdiensten in geval van nood? Heb je dan je zenuwen voldoende in bedwang en ben je handelingsbekwaam om je positie op die manier met hen te delen?
Ik ben daarom weer terug op mijn ‘oude’ manier, gewoon via de app ‘kompas’ op mijn telefoon.
“Wildeck, Hessen” zie ik staan. Als ik mijn telefoon weer opberg, schiet ik een zeug. Mijn Wildeck.
©TheoM