Horizonganzen
Gepubliceerd: , in Jachtverhalen
Ik zit met mijn Langhaartje in een hutje.
De zon komt zo dadelijk op.
Ik hoor ganzen overvliegen, dat belooft wat goeds, misschien.
Want het is tot op heden naatje, dit seizoen.
Overal ganzen, maar -bijna- niet bij ons.
Daar is de zon, een kleine oranje schijf aan de horizon.
Nauwelijks geen wind.
Alles is rust.
Zo rustig, dat Diane naast mij is gaan slapen.
Dat is echt voor het eerst.
Normaal houdt zij de boel goed in de gaten.
Sterker nog, meestal waarschuwt ze mij als er iets aan komt.
Opvallend hoe snel het al iets warmer begint te worden, zodra de zon is gaan schijnen.
Kopje thee, krentenbolletje.
Er is werkelijk niets dat de rust lijkt te kunnen verstoren.
Ganzen!
Toch, opeens zijn ze er.
Ik hoor ze, maar zie ze nog niet.
Ja, hoor, daar zijn ze.
Prachtig vliegen ze in een mooie V.
Zeker 30 stuks.
Maar hoog, veel te hoog.
Ook niet van plan bij de lokkers te gaan vallen.
Door gaan ze, door...
Ik kijk ze na.
De stralen van de zon kleuren de ganzen lijven ook prachtig oranje.
Maar weer een kopje thee, krentenbolletje.
Maar ik zie geen gans.
Ja, aan de horizon.
Nieuw soort in ons veld: horizonganzen.
Nog steeds niets.
Ik begin de lokkers te verzamelen.
Laat Diane even lekker zwemmen en loop terug naar de auto.
Waarom doe ik het eigenlijk, dat jagen?
Succesvol beheer -althans hier en nu- brengt uiteindelijk voor de braadpan niets.
Maar ja, in je veld, met je hondje.
De zon op zien komen.
Oranje horizonganzen!
Ik zou het niet willen missen.
©TheoM