Het is druk op het werk, maar ook in het veld.

Na de vierde keer bellen binnen een paar minuten neem ik toch maar op. Als ik zeg ‘met Wil’, wordt er aan de andere kant geen naam genoemd, maar alleen geroepen ‘Die Sauen sind im Weizen! ‘.

Ik herken de stem en vraag hem vriendelijk, sinds wanneer hij Die-Sauen-sind –im-Weizen heet. ´Da’s nogal een vreemde naam´. Heel even is het stil en dan komt er toch een lach. ‘Ja sorry‘ , zegt-ie, ‘maar ik heb al 4 keer gebeld en je neemt niet op.‘

Ik zeg  ‘Ja, niet alleen boeren moeten werken, andere mensen ook‘.

‘Ik kom zaterdag even kijken.’  Even pruttelt ie tegen, dat het vanavond ook wel kon. Maar mijn uitleg, dat ik voor 9 vanavond niet klaar ben en zaterdagmorgen mijn wekker weer om 4 uur rammelt, gaat hij akkoord met zaterdagavond.

Dus zaterdag kruip ik de daar geplaatste draagbare hoogzit op. Het ding staat er al 3 weken, maar de varkens hebben dit perceel tot nu links laten liggen - gelukkig.

Ik zit nauwelijks, weer telefoon, nu de Nederlandse boer. Ze waren de gerst aan het oogsten en er waren varkens gezien. Nu is dat perceel compleet ingerasterd met stroomdraad, maar toch zitten de varkens erin en die gaan er niet uit vrije wil uit. Het bestaat uit 1 gedeelte mais en 1 gedeelte gerst.

Zondag kom ik, zeg ik, kijk dan wel even.

Man man, dat jagen begint op werken te lijken.

Telefoon weer in de broekzak en ik kijk het tarweveld over, het is nog licht als ik het eerste varken zie. Meer dan een paar oren zie ik niet.

Terwijl de tijd verstrijkt, duiken er steeds meer oren op, voor me, achter in de hoek, links van me, rechts van me.

Maar ik kan er niks van maken, het smakken is goed te horen en bij sommige zie ik aan de lange kop dat het bagges zijn. Ook zie ik her en der halmen bewegen ten teken dat er ook biggen aanwezig zijn.

Op één plaats zie ik een varken, waar ik nergens in de buurt halmen zie bewegen. Kan dus een keiler zijn, maar fatsoenlijk aanspreken is gezien de afstand niet mogelijk. Ik zal de tanden moeten kunnen zien. Meer van het varken zul je ook niet zien bij deze hoogte en dichtheid van de Weizen.

Stilaan komt uitgerekend dat varken op me aan. Inmiddels is het een uur verder, wanneer hij een plek bereikt, waar al goed is huis gehouden en er dus wat zicht is. De spanning stijgt en dan zie ik ineens een paar beste "peuken" uit de snuit steken. Een paar seconden later valt het schot.

Heel even is het een drukte en kabaal van jewelste en dan valt de stilte weer in. Rust is er weer, alsof een paar seconden eerder niks gebeurd is.

Ik loop naar de auto en Sefke zit al klaar. Die heeft het schot gehoord en wil actie. De aanschot plaats had ik al gemarkeerd met een wit-rood lintje. Sefke word het commando zoek gegeven en hond en baas beginnen aan wat ik altijd mooi werk vind. Sefke gaat resoluut aan de gang en onderweg vinden we hier en daar zweet. We verlaten de akker en gaan het bos in. (Waarom zaaien die boeren altijd tot ongeveer in de dekking, op een enkeling na die een streep van een meter of 4 vrijlaat om ons jagers betere kansen te geven).

Een 20 meter in de dekking ligt ie, perfect schot net achter het blad en het bergen kan beginnen.

Om half 3 in de nacht hangt een 79 kg zware keiler in de koelcel. Mooi man!

Snel een borreltje en naar bed, tenslotte al 24 uur bezig en ik moet morgen mijn 2e prik halen om 9 uur.

Zondag, 2e prik is gehaald en ik rijd met een mobiel hoogzitje de gedorste gerststoppel op. Stro ligt er nog.

Hoogzit is een soort scheidsrechterstoel van bij de tennis. Een aanlegsteun voor het geweer is eraan gelast en het ding werkt perfect. Hij word geplaatst tegenover de mais.

Als alles klaar is snel naar huis – in het veld in Duitsland moet er nog gevoerd worden en moeder de vrouw wil ook wel eens wat. En aangezien ze nooit moeilijk doet (ieder weekend ben ik jagen), wordt dat verzoek zonder mokken ingewilligd, zij het dat ze dan wel eerst mee moet voeren in Duitsland. Maar ook dat is geen probleem. In de relatie moet ik toegeven, dat ik met de neus in de boter ben gevallen. Menige vrouw zou me allang verlaten hebben, maar gelukkig heb ik een top meid gevonden.

Even lekker uit gaan eten op het terras, ondanks de voorspelling gewoon top weer. Thuis gekomen is het snel geweer pakken, spullen in de auto, hond niet vergeten en we zijn alweer weg.

Ik neem plaats op het tennisstoeltje, zonnetje schijnt nog en de ik word helemaal gek van de muggen. In mijn andere veld nooit muggen maar hier! Snel spuit ik me in met Deet. Wanneer ik de Deetfles in mijn zak steek hoor ik voor me in de mais al geluid. Ineens gaat alles snel. 5 biggen komen uit de mais de gerststoppel op. Ik zie de zeug in de eerste rij mais  achterblijven.

Geweer gaat van de safe, eerste big staat breed en weg is de kogel, ik grendel snel door, de 5 rennen weer terug richting de mais. 2e schot valt en dan is alles weg de mais in.

Ik bel de boer op, zet de stroom eraf want de rest wil zeker het perceel uit. En dat is prtecies de bedoeling. Dat wordt gelijk gedaan. Dit is een boer uit honderden, je kunt er wat mee.

Moet ik komen helpen vraagt ie, ik zeg nee, moet toch met de hond de mais in, je kunt toch niks doen.

Ik loop naar de mais en zie 2 zweet sporen de mais in lopen.

Auto halen, Sefke eruit en ik neem de korte lijn. In de mais vind ik een lange lijn maar niks.

Als ik Sefke aanlijn zie ik licht. Het is de boer. Misschien kan ik helpen, zegt ie, als hij bijna bij me is.

Ik vraag hem om buiten het maisveld te blijven staan. Het is een perceel van ruim 20ha mais en het is wel prettig als ik in de mais maar hoef te roepen, om de weg terug te vinden.

Eerste varken ligt een 30 meter in de mais, een big, mannelijk en uiteindelijk brengt ie 29kg ontweid op de weegschaal. Terug bij de auto begint nazoek 2, goeie 75 meter dit maal, ook big, vrouwelijk en 26kg ontweid gewicht.

Gezamenlijk tillen we de varkens in de auto en kan de rit naar huis en het rode werk beginnen. Onderweg krijg ik nog een appje van de boer. Dikke dankjewel, schrijft ie.

Nu maar hopen dat de rest van de rotte het perceel heeft verlaten. Morgen gaat de stroom er weer op.