Het grootste varken dat ik ooit…
Gepubliceerd: , in Jachtverhalen
In ons veld staat een mooi kanseltje.
De Seniorenkansel.
Een trapje van slechts acht treden, net iets voor mij.
De vrouw van de vorige pachter zat er vaak, op de vossen, dat deed ze het liefste.
Op de voerakker was daarom ook een soort hokje gemaakt, met ruime openingen.
Daarin veel stro.
Als de jachtopzichter de Kirrung inspecteerde, gooide hij er ook een hand mais in.
Gevolg: het miegelde er van de muizen en de vossen kwamen regelmatig langs...
Enfin, daar zat ik in de Seniorenkansel.
Er was nog wat maan, maar die zou spoedig verdwijnen.
Eigenlijk wilde ik al opbreken, toen ik een berichtje van de jachtopzichter kreeg.
Hij zat een stuk verderop in de vallei achter mij en hij hoorde reeën schelden, in het bos achter mij.
Mogelijk waren die onrustig omdat er daar varkens liepen.
Ik steek mijn hoofd uit de kansel en luister. Scheldende reeën.
Rustig blijven zitten dus, af en toe opnieuw het hoofd even buitenboord steken.
De maan is nu echt weg en aanspreken zal niet eenvoudig worden.
Of ik tot schot zou kunnen komen, als...?
Maar de spanning rondom, is soms net zo mooi als het schot zelf, blijven zitten dus.
Na enige tijd meen ik iets achter mij in het bos te horen.
Mijn hartslag loopt op.
Krakend geluid van takken en bladeren!
Daar komt iets aan en zo te horen is het geen kleintje.
Ik kan naar links, rechts en naar voren kijken, maar niet achter mij.
Onder de kansel loopt een windsingel, die de voerakker van het bos scheidt waardoor het voor mij niet mogelijk is om links en rechts van mij in het bos te kijken.
Het varken, het kan niet anders dan een reuzenvarken zijn, staat op een gegeven moment zelfs bijna onder de kansel. Dan hoor ik het verder naar rechts lopen.
Ik tuur nog steeds in de duisternis, tot ik meen iets aan het eind van de windsingel de voerakker op te zien lopen. Het is groot en donker. Maar aanspreken is eigenlijk niet mogelijk.
Het varken staat op de voerakker.
In het bos hoor ik niets meer.
Varken alleen, dus… keiler.
Het kan niet anders.
Het varken komt tergend langzaam een beetje mijn kant uit.
Ik verwissel de verrekijker voor de bukskijker.
Zo zie ik eigenlijk nog minder.
Kijker dan maar weer.
Ja, hoor, groot varken, zo groot schoot ik er nog nooit een.
Ik leg de buks nog maar eens aan. Zal ik?
Ik kan het eigenlijk onvoldoende aanspreken, maar ja, hoe vaak krijg je zo'n kans?
Het varken beweegt weer een beetje.
Links is dus de voorkant.
Met veel moeite zie ik zijn contouren.
Zoals die nu staat, zou ik hem met een bladschot…
Weer kijk ik eens door mijn kijker.
Twijfel, twijfel.
Maar nee hoor, ik ga het doen.
Voorzichtig ga ik wat verzitten.
Zakje zand in het venster, zodat ik niet per ongeluk met de loop iets raak en veel stabiliteit heb bij het schot, de stok om mijn arm te steunen breng ik in positie en ik haal de buks van safe af.
Op dat moment loopt het varken weer iets en hij komt nog iets dichterbij.
Staat nog steeds breed.
Ik haal diep adem, adem half uit en hou mijn adem in en ik wil gaan schieten.
Maar dan, wat zie ik?
Het lijkt alsof het varken zijn hoofd min of meer in de nek gooit.
Wat is dat? Ik zag een varken dat nog nooit doen.
Ik leg mijn buks weer weg en pak de verrekijker weer.
Mijn hart slaat over en het zweet breekt mij uit.
Het is geen varken, maar een pony!
Gered door de gong…
Ik ken heel wat jachtvriendjes, die - met zo'n kans - allang geschoten zouden hebben.
Ik zie de koppen in de kranten al voor mij.
Ik voel grote stress en klam van het zweet klim ik van de kansel.
Blij dat dit het grootste varken was, dat ik ooit... niet geschoten heb.
©TheoM