Twee reebruine ogen

Na het rondje moesten de honden er natuurlijk ook nog even uit.

In de polder, net achter de duinen, ligt een laag stuk, waar altijd wat zoute kwel is.

Daarom hebben onze vrienden van Natuurmonumenten er een bos aangelegd.

Natuurlijk eerst een hek er omheen, dat krijg je van subsidies en contributies: dan mag je er alleen maar naar kijken. Maar gelukkig bleek dat onhoudbaar en mag je er nu wandelen.

Hulde, zou je bijna zeggen, maar ik ben van nature niet cynisch.

Enfin, daar liep ik dus.

Nu heeft onze hond de laatste weken weer elleboogproblemen en ze was de afgelopen 4 weken steeds aan de (lange) lijn uitgelaten. Maar nu mochten we weer, heel voorzichtig, haar wat los laten.

Dat deed ik dus, vanmorgen.

Ik heb haar geleerd om op het commando "kort", onder het geweer te blijven.

Dat werkte dus ook nu prima, zodra ze aanzette om sneller te gaan, kon ik haar kalmeren.

Zo liepen we heerlijk in de zon, uit de wind.

Eenden, de rui is begonnen, lagen op de kant, maar werden gerespecteerd.

(Dat vind ik toch altijd bijzonder, nu doet ze de eenden niets, liep ik met geweer dan zou ze al aan het apporteren geslagen zijn). De teckel paste zich prima aan, als een stelletje bejaarden deden we ons ochtendwandelingetje.

Tot we de hoek om gingen. Ik zag Diane verstijven. De teckel zag het ook en wilde al een sprint aanzetten. Wacht ! Dat deed ze, gelukkig.

Op de hoek aangekomen zag ik ze.

Op nog geen tien meter: een geit met een kalf.

We keken elkaar aan, niemand bewoog.

Zekerheid voor alles, dus ik tilde de teckel op en hield haar onder mijn arm.

"No bird", tegen Diane - het commando om wild en dummies te respecteren..

Nog steeds stond de geit ons aan te kijken. Duidelijk niet wetend wat te doen.

Als ze het signaal “gevaar” aan haar kalf zou geven, zou het zich drukken.

Dat is onder normale omstandigheden een goede bescherming, maar onder deze omstandigheden niet. Het zou het einde van haar kalf kunnen betekenen. Wegrennen met het kalf was voor haar ook geen optie: daarvoor was het kalf nog te jong, het zou een prooi worden voor de honden, als die zouden gaan hetzen.

Uiteindelijk besloot ze, heel langzaam, zich om te draaien en haar kalf mee te nemen.

Dat volgde, maar het ging allemaal niet snel.

Prachtig, zo dichtbij.

De geit keek nog een paar keer naar ons om: grote angstige ogen.

Het kalf onzeker lopend direct naast/achter haar.

Maar het ging gelukkig allemaal goed en het koppel verdween in de dekking.

Ik deed de honden aan de lijn en ging naar de auto.

Onwillekeurig dacht ik aan de Selvera's:

“Twee reebruine ogen, die keken de jager aan, twee reebruine ogen die hij niet vergeten kan..."

©TheoM