En of varkens geraffineerd zijn

Het voetbal in Duitsland, het Europees Kampioenschap, gaat ook gewoon door als er gejaagd wordt. Hoewel de jacht vanzelfsprekend op de eerste plaats komt, kijk ik natuurlijk ook naar wat wedstrijden. Het hotel heeft in de Biergarten daarvoor de nodige faciliteiten ingericht, met als belangrijkste ingrediënten bier, bier, bier, braadworst en een groot scherm.

En niet te vergeten vlaggen en vaandels, logischerwijs vooral in de kleuren van de Duitse vlag. Dat lijkt logisch, maar het is iets van de laatste jaren, want na het tijdperk van vaandels en vlaggen in het Derde Rijk, waren die uit het straatbeeld verdwenen. Totdat er in 2006 aanleiding was om die schroom te overwinnen. In dat jaar organiseerde Duitsland het Wereld Kampioenschap voetbal en gaandeweg dat toernooi nam met elke ronde die de Mannschaft verder kwam de hoeveelheid vlaggen en vaandels toe.

Ik kon het allemaal van dichtbij volgen, want ik was toen in de gelegenheid om alle poulewedstrijden van Nederland bij te wonen in Leipzig, Stuttgart en Frankfurt. Het ging beter met het Nederlandse team dan verwacht werd, terwijl Oranje toch moest spelen in de zogenaamde ‘poule des doods’. Tegenstanders waren Argentinië (Messi), Ivoorkust (Drogba) en Servië.

Nederland werd min of meer verrassend tweede in de poule met evenveel punten als Argentinië. Voor de achtste finales had ik gelet op de prognoses van ‘kenners’ geen maatregelen genomen om aan kaarten te komen en toen ze dus eenmaal in die knock-outfase gekomen waren zat ik thuis voor de buis voor hun wedstrijd tegen Portugal.

Die wedstrijd werd absoluut memorabel want de eindstand Portugal – Nederland was maar liefst 11 – 9. In die <the battle of Neurenberg> vielen namelijk 16 gele en 4 rode kaarten. En ja, er werd ook nog gevoetbald, daarvan was de eindstand 1 – 0. Nederland kon naar huis.

Enfin, dat was toen. Nu, 2024, is het voetbal weer in Duitsland geland, ditmaal voor de EK. En Nederland is ook van de partij, met sterk wisselende resultaten en dito voetbal. Uiteindelijk werd het team teleurstellend derde en was daarmee een van de ‘beste nummers 3’ die zich met de hakken over de sloot voor de achtste finales plaatsten. En daarin ging Nederland relatief eenvoudig over Roemenië heen en haalde zo de kwartfinales.

Maar ik ben natuurlijk hier om te jagen, voetbal is slechts bijzaak. De varkens lopen inderdaad, ze worden geregistreerd door de wildcamera’s, laten hun spoten na op de weiden en komen op de voerplaatsen, maar ze laten zich niet verschalken. 

‘Die Sauen sind so verdammt schlau, dass es fast so ist, als wüssten sie, wo und um welche Uhrzeit wir sitzen‘, en daarmee zegt de jachtopzichter niets te veel. 

ik zat een hele nacht door, bijna tot zonsopgang, om de volgende dag te constateren dat ze na mijn vertrek de Kirrung hadden aangenomen.

Ik besluit van tactiek te veranderen: pas na middernacht loop ik zo voorzichtig mogelijk naar de kansel. Ik ben van plan om door te zitten tot een uur of negen morgenochtend. Maar bij de kansel aangekomen zie ik dat de varkens mij al voor zijn geweest, alle mais is weg. En tijdens mijn nachtelijke ‘pirschgang’ zie ik de rotte die nacht ook niet meer.

Ze komen dus vroeg, ze komen diep in de nacht, maar ze komen ook als het alweer licht is. ‘Ja, sie machen Witze, die Sauen sind so verdammt raffiniert’. De jachtopzichter wordt een beetje bozig omdat de varkens ons in de maling lijken te nemen, hij kan er bijna niet tegen dat ze ons te slim af zijn.

We besluiten een nacht aan te gaan zitten, van (ruim) voor donker tot (ruim) na licht; eens moet het toch eens lukken. Waar we bij het maken van die afspraak niet meer aan gedacht hebben: de knock-outwedstrijd van Nederland tegen Oostenrijk. De jachtopzichter heeft het makkelijker, hij hoeft niet tussen varkens en voetbal te kiezen, Duitsland – Denemarken wordt drie uur eerder gespeeld.

Maar die wedstrijd had ik aan mij voorbij laten gaan, ik gaf de voorkeur op een kans op rood- of reewild. Maar kort voor 21.00 uur bouw ik af, zonder aanblik gehad te hebben. Na de wedstrijd van Nederland klauter ik dan wel weer in de kansel. 

Ik ben nog net op tijd in de Biergarten om de aftrap van de wedstrijd mee te maken, hoewel ik in een goed resultaat heb ik weinig fiducie heb. Het spel van de Nederlanders is te wisselvallig. Mede door de afwezigheid van een paar potentiële basisspelers ontbeerden ze niet alleen kwaliteit, maar vooral ook bezieling. Maar mazzel hebben is ook een kwaliteit en dat had het team van Koeman; ze moeten spelen tegen de minste nummer 1 uit een andere poule. 

Nederland herrijst als een feniks uit de as van de voorronde en overloopt op sommige momenten zelfs de Oostenrijkers, 3 – 0.

‘Warum hast du das Spiel der deutschen Mannschaft nicht angeschaut?‘, deze vraag van een van mijn statafelgenoten komt niet uit de lucht vallen. Ik herken er de hand van de jachtopzichter in, een fanatieke voetballiefhebber. Kennelijk moet ik uit mijn tent gelokt worden. Hij staat aan de tafel naast ons, maar luistert mee. Dat kan ik duidelijk merken aan zijn lichaamstaal. Ik antwoord:

‘Ich wusste, dass Deutschland gewinnen würde, das wusste jeder Fußballexperte, seit Gary Lineker seine berühmte Aussage machte, als England bei der Weltmeisterschaft 1990 gegen Deutschland verlor‘. 

Ja, hoor, het wordt de jachtopzichter te veel en hij komt aan onze tafel staan. Vragend kijkt hij mij aan en ik vervolg: “Football is a simple game; 22 men chase a ball for 90 minutes and at the end the Germans always win‘.

Hij glundert van deze woorden, in de veronderstelling dat ik het als een compliment bedoelde voor zijn Mannschaft, die met 2 – 0 wonnen van Denemarken. Maar in een poging het Duitse moreel te breken, ging ik dus verder met: ‘Aber das war einmal. Als anerkannter Fußballexperte gehe ich davon aus, dass Deutschland in der nächsten Runde ausscheiden wird‘.

Hoon is mijn deel, die zich echter met wat bier eenvoudig laat wegspoelen. Snel vertrekken we naar onze kansels om de volgende ochtend te kunnen constateren dat de varkens ons ook nu weer te slim af zijn geweest. Ze zijn geraffineerd, zo herhaalt de jachtopzichter zijn eerdere constatering nog maar eens een keer.

Ik ben allang weer thuis als een paar dagen later Duitsland in de kwartfinales van Spanje verliest. Ik zoek geen contact met de jachtopzichter, het is niet nodig om onnodig zout in zijn wonden te wrijven, want dat verlies doet vast pijn.

Maar als de dag erna het Nederlandse team Turkije verslaat trilt mijn telefoon: een appje uit Duitsland, dat vind ik sportief. ‘Dank je wel’, schrijf ik terug, ‘de weg naar de Europese titel ligt open’.

Dan trilt mijn telefoon weer, de jachtopzichter reageert:

Jäger trifft Fee.

Fee: "Du hast einen Wunsch frei".

Jäger: "Dan möchte ich unsterblich sein".

Fee: "Den Wunsch kann ich dir leider nicht erfüllen".

Jäger: "Dann möchte ich erst sterben, wenn Holland wieder Europameister wird!".

Fee: "Du kleine raffinierte Sau..."

©TheoM