Eén gebeurtenis, twee belevenissen.

We spraken af op een P+R op de route.

Ik kreeg daar onmiddellijk een halve, zelf gerookte zalm in handen geduwd.

Als dank voor het (aanstaande) aangenaam verpozen.

Na ontvangst door de Wildschut en zijn vrouw, het doornemen van de laatste roddels en een bakkie zaten we al gauw op een tweepersoonsladdertje.

Het was op een plek waar ik nog niet eerder gezeten had.

De Schut had gezegd dat de reeën er al vroeg zouden zijn.

Mocht het lukken een ree te schieten, dan was zitten blijven voor een varken aan te bevelen.

Die kwamen er ook, elke dag.

We zaten nog niet lang of het begon te regen.

En, het hield niet meer op te regenen.

We zagen niets.

Helemaal niets.

Nou ja, er kwam in de verte een mountainbiker langs.

Niet vrijgegeven, dus geschoond.

Tegen dat het donker werd hebben we toch nog veel kunnen zien.

Stronken, die we eerst niet zagen.

Stronken die in het donker gingen bewegen.

En, op weg terug naar de jachthut zagen we ook geen wild.

Kortom, het was een dag zonder.

Maar om daar nou over te gaan schrijven?

Genieten van dagen zonder?

Ja, zeker, maar om over te schrijven moet er toch wel iets gebeuren?

Niets gebeurt die dag?

Ja zeker, misschien moet ik de kop veranderen in: Bedankt voor de Zalm.

©TheoM

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

Ik ben altijd wat terughoudend met het schrijven van mijn schaarse jachtbelevenissen. Als drijver, of in dit geval kijker, ben je altijd ergens te gast. Je weet niet of het wel gewaardeerd wordt dat een gastheer de belevenis in het (semi)publieke domein tegenkomt. Maar in dit geval heeft TheoM zijn versie van de jacht al omschreven en dat is leuk. Leuk omdat die zo verschilt met mijn versie dus wil ik zeker niet achterblijven.

De dag voor Kerst. Druk. Nog een laatste storing afronden en m'n zwager belt of ik nog even mee kan naar de Mediamarkt voor wat advies. Prima, gezellig.

Op de terugweg, telefoon. Een mij onbekend nummer. Het is Theo: "Heb je zin om mee te gaan op de varkens?" Hij heeft de zin amper uitgesproken of ik hoor mezelf zonder enige aarzeling "ja GRAAG!" zeggen. In mijn achterhoofd echoot nog de stem van mijn vrouw: "Dus we zijn vrijdag allebei vrij?" waarop ik bevestigend geantwoord heb. De rest van het gesprek heb ik niet meer opgeslagen, alleen dat we even de carpoolplaats via de mail overleggen.

Thuis pak ik het tactisch aan. Op de Veluwe. Op de varkens. Dat is uniek lief.... Dus ik ben 's middags even weg.... Gelukkig, acceptatie. Blij dat we ondanks 2 jonge kinderen nog impulsieve acties kunnen doen.

Eindelijk vrijdag, de ochtend lijkt te kruipen. Alle spullen klaar? Mmm...een mes. Moet ik mijn mes meenemen? Tja, ik ben niet eens jager, wat moet ik er mee? Een compromis. Niet aan de broekriem maar in mijn jaszak. Oh verdorie, die zalm niet vergeten. Nou hop in de auto want als je zo'n uitnodiging krijgt moet je iemand niet gaan laten wachten. Snel in de auto, rendez-vous op de carpool. Een jeep, dat kan niet missen. Snel de spullen overladen en hop weer de snelweg op. Theo heb ik al eerder ontmoet, we kletsen over jagen, ik ben op mijn gemak. Zo zijn de snelweg kilometers snel gedaan. We rijden daarna provinciaal. Adviessnelheid 60km/u i.v.m. het risico op overstekend wild. "3 á 4 aanrijdingen per week op deze weg" krijg ik te horen. Het stemt me hoopvol! Dan moet ik wel wat te zien krijgen!

We draaien de weg af, het bos in richting een huis met werkplaats erachter. En ook nog een jachthut. 

Bij binnenkomst merk ik dat 'jachthut' een understatement is. Of beter, de lading niet dekt. Het is een museum vol stropersgereedschap, diploma's, opgezette dieren. Ik vergaap me eraan. Ik maak kennis met de jachtopzichter en andere jagers. Aan de jachtopzichter zie je het meteen, één brok ervaring. De man zou met zijn blik al een varken kunnen doden. Ik hou me gedeisd en geniet van de omgeving en de mensen, de verhalen, de schertsende opmerkingen. Na een bakkie omkleden en de wagen weer in. We zetten een medejager af en Theo wijst hem nog even de weg richting zijn hoogzit. Ik markeer ondertussen nog maar even een boom want ik heb geen zin om straks de boel te verstoren en van de hoogzit te moeten om te sassen. Nog een klein stukje met de Suzuki over de heide. 2 vennetjes, knap beetje opschot, ah daar is het.

Theo parkeert handig achteruit een bospad in. We pakken onze spullen en lopen zachtjes naar de hoogzit. We kijken wat rond, het ziet er goed uit. Zitten maar. Ik hou me stil, probeer zo weinig mogelijk te fluisteren, straks verknal ik het nog. Theo fluistert me toe dat alle donkere plekken die ik nu tussen de bomen zie straks steeds meer op zwijnen gaan lijken. Zou het? Mooi dat ik m'n Bressertje (Condor 8x56) meegenomen heb dan, kijken of die nou echt meer waard is dan hij kost.

De tijd verstrijkt, de schemer glijdt het bos in. De wind die eerst zo tussen de grove dennen door suisde gaat wat liggen. Ik probeer een jogger aan te spreken maar kan te weinig zien. Er fladderen wat vinken. Er zweeft een roofvogel laag tussen de bomen door, het is te schemerig om te kunnen zeggen wat het is. Ik kijk weer naar links om te kijken of dat varken er nog staat. Er staat al zeker een half uur een varken naar me te kijken vanonder een schuin hangende den. Ik onderdruk te neiging om Theo aan te stoten want ik moet denken aan wat hij eerder zei. Geen idee hoe laat het is, en de wereld wordt steeds kleiner. En inderdaad, alle donkere plekken, het zouden allemaal biggen, zeugen of keilers kunnen zijn. Je zou zelfs zweren dat je ze ziet wiebelen.

Het is tijd, er valt ook met de kijker niks meer aan te spreken dus we gaan terug. In de auto merk ik pas dat ik meer ben afgekoeld dan ik dacht. Wat wil je ook met dat sombere, natte weer. Gelukkig is de jachthut+ lekker warm, een pilsje, hemelse kip bereid door de vrouw van de jachtopzichter. Meer verhalen. Wat kan ik melden tussen deze mensen, met m'n minimale jachtervaringen. Maar ik luister en geniet nog meer. Het is gezellig. De andere jagers druppelen binnen, allemaal zonder resultaat. Bijzonder weinig gezien ook. Zal het weer wel zijn.

Op naar huis. Het door de jachtopzichter geschreven boekje in mijn zak, met een succeswens op de eerste pagina, top. Tot weerziens op de carpool en snel verder, dan ben ik nog net op tijd thuis om m'n oudste jongen te kunnen vertellen van de jager in het bos. Hij is enigszins teleurgesteld dat papa geen zwijn in de achterbak van de auto heeft liggen maar te slaperig om nog verder te babbelen. In ieder geval heb ik nog tijd genoeg om alles te laten bezinken voor ik tevreden tussen de lakens kruip.

Zo kom ik tot de conclusie dat succesverhalen afhangen van waar het succes aan toegekend wordt. Zeker, het doel was in dit geval wat te doen aan de varkens. Maar voor mij als kijkgast met een groeiende passie voor alles wat jagen inhoud? Voor mij is het een unieke belevenis. Ik moest denken aan wat we in de auto bespraken: jachtverhalen zijn niet per definitie onwaar of opgeblazen. (Misschien ook per definitie wel) maar ze zijn ook DE versie van hoe iemand iets heeft beleefd en daar kun je weinig aan veranderen. Dat maakt een jachtverhaal ook leuk, uniek, smakelijk. Ik hoop nog veel jachtverhalen te mogen beleven!

Oh en Theo, deze zalm was niet zelf gerookt. Die zelf gerookte zijn nog veel lekkerder, maar die komt als ik wél wild te zien krijg.  ;-)

©H.