Drijven in de Biesbosch
Gepubliceerd: , in Jachtverhalen
December 2016 - 's Morgens kwamen we aan bij het jachtveld van H. Het uitzicht tegenover de boerderij deed me gelijk watertanden - dat gele riet boven de waterspiegel en die grienden aan de overkant!
Het weer was precies zoals het zijn moest: lekker koel, fris en een beetje heiïg. Vanachter de gordijnen somber, maar als je buiten bent heerlijk om op te snuiven.
Buiten de combinanten met aanhang (van sommigen waren er 3 generaties aanwezig) was het leuk een paar mensen te ontmoeten, die je alleen van het internet kende, zoals de Vlaamse jager L. en de voorjaagsters P. en R.
De eerste twee driften gingen door de grienden. Lekker ruig en mossig.
In rustig tempo liepen we in linie, aan elke uiteinde een geweer en nog een geweer in het midden. En natuurlijk een paar kopgeweren.
De dode bomen lagen er over elkaar als Mikado, tot groot genoegen van het wild, dat daar onbeperkt dekking kan vinden. Voor de drijvers iets moeilijker - vooral voor de ouwetjes onder ons - er overheen of eronderdoor. Kuilen met takken eroverheen, bedekt met een laag bladeren - natuurlijke valkuilen. Dus veel met de stok porren. Ik ben maar één keer onderuitgegaan. Een jonge drijver schoot me al te hulp, maar het lukte me net op tijd mijn gezicht te redden door mezelf overeind te worstelen. Ook hele stukken met ondoordringbare braamstruiken.
Een hen vloog op, maar die stond niet op het menu. De jonge drijver naast me - die van de reddingsactie - deed een haas op. Die huppelde wat, maar wilde niet echt op de lopers. Ik vroeg me af of hij ziek was, maar na enige aandrang besloot hij er toch maar de vaart in te zetten. Ver kwam hij niet door het schot dat volgde. De hond van R. bracht hem binnen. Links vielen er nog een paar schoten. Vier reeën verlieten het perceel.
Een ander stuk met riet en populieren. Ook mooi veel dekking maar iets gemakkelijker. Opvliegende houtsnippen. Totaal 4 fazanten, 4 hazen en een eend werden gestrekt in het griend.
Na de lunch - tijdens welke L. wat zuidelijke accenten aan de discussie wist toe te voegen – hebben we een aantal stukken omgeploegd bouwland bejaagd. Dat was wat zwaarder vanwege de klei en de voren, waar ik erg druk was met het bewaren van mijn evenwicht en bij elke stap mijn laarzen met een zwaar stuk aangeklonte klei op te tillen. Maar tot twee keer toe mocht ik beleven, dat een haas vlak voor mijn neus opsprong en een sprintje inzette. Niet gezien dus op nog geen 2 meter afstand. Ongelooflijk, die schutkleur.
Meerdere hazen werden opgedaan, hoewel niet erg veel. Sommige wisten te ontkomen, de andere werden door de honden van onze voorjaagsters keurig binnengehaald. Eentje van héél ver! Die honden weten wat ze doen.
Tussendoor zagen we verderop veel reeën over de akkers wisselen. Eerst een stuk of vier bij de buren, die een rietkraag verlieten, waar wij langs dreven, dan een sprong van 8 of 9 stuks verderop en toen nog een van 4 stuks. Het werd iets mistiger en donkerder. Een prima atmosfeer dus, maar wel meer reeën gezien dan hazen.
Na het plateau leggen gezellig in de schuur van de boer met zijn allen bij elkaar met de bekende dorstlessers. Daar liepen twee jagers-hobbykoks hele lekkere dingen uit te delen. Van een van de combinanten stukjes gebraden ganzenborst met spek omwikkeld en nog eens gebakken. Watertanden! Van een jager uit Barneveld stukjes gerookte kip (echte biologisch verantwoorde scharrelbarnevelders), ook nog eens gebakken, geloof ik. Heerlijk!
Dus kon ik niet achter blijven en heb ik de duivenpaté, die eigenlijk voor H. bestemd was, ook maar in de groep gegooid. Sorry, H.
Daarna het serieuze werk: erwtensoep en roggebrood met spek.
Kortom, een fantastische dag met weer nieuwe verhalen van andere medelanders.