De reeënfluisteraar

Gepubliceerd: , in Jachtverhalen
Ja, het geheugen is een vreemd fenomeen.
Zeker als je wat ouder wordt.
De Omroep MAX doet er wat aan, de MAX-geheugentrainer.
Daar ben ik nog wat te jong voor, vind ik.
Dat geldt niet voor C., die kijkt graag met haar man naar dat programma.
Dus vanmorgen belde ze: "Je vader was op TV, bij MAX".
Ze lieten een filmpje zien van de Veeartsenijschool in Utrecht. (Hora Est, Acte 1 – 1956)
Hoewel een deftig mannetje in de film liever sprak over de "Faculteit Diergeneeskunde der Rijksuniversiteit".

Nu is mijn vader al ruim 35 jaar overleden.
Maar door het filmpje herinnerde ik het mij weer.
Mijn vader had zichzelf naam bezorgd als iemand die reeën, slachtoffer van de deelname aan het verkeer, kon rehabiliteren. Ja, rehabiliteren, zo noemde hij het, een soort "framing" avant la lettre. 
Wel, daar was hij prima in geslaagd, in dat framen.

Regelmatig werden reeën voor deze rehabilitatie bij de Veeartsenijschool aangeboden.
Mijn vader was dan immer paraat. Hij  stond de mensen te woord die het ree kwamen brengen en bracht het ree onder in een recoverybox, om na enige tijd iets tegen die mensen te zeggen in de trant van: "laten we het beestje nu maar met alleen laten, dan kan het tot rustkomen. Rust, volledige rust, dat is wat het dier nu nodig heeft…"

Nou, de mensen waren nog niet weg, of de messen werden geslepen.
Ja, we aten regelmatig ree bij ons thuis.
Maar daar werd niet hardop over gesproken, alleen maar gefluisterd.

©TheoM

Reebronst, let op in het verkeer
één moment...