De kantjesjager
Gepubliceerd: , in Jachtverhalen
Ik ben op een feestje met vele oude sport- en jachtmaten, waarvan ik er ook enkele lange tijd niet meer heb gezien. Tja, waar heb je het dan over? Over de tijd dat we nog goed in onze sport waren en over die goede oude jagerstijd, een en ander natuurlijk afhankelijk met wie je spreekt. Wel een beetje opletten natuurlijk; als het over sport gaat mag elke jager meeluisteren, maar andersom moet het toch iets prudenter.
Het gesprek komt op enig moment op de Oude Jacob, die gisteren precies een jaar geleden overleed. Natuurlijk kwamen wat anekdotes langs.
"Weet je nog"', Theo, "hoe jij eens dacht een beste plek te hebben"?
Ik had het verdrongen, maar het laadje ging open en de inhoud stortte zich in mijn actieve geheugen. Wat was het verhaal dat zo wreed in mijn herinnering was terug gekeerd.?
We zijn in Wagenborgen.
Een klein, maar zeer aantrekkelijk veldje, waar akkerbouw is vervangen door productiebos. Reeën zitten er, steeds meer, en hazen, nog volop. Het veld grenst aan een oud bos, onderdeel van een psychiatrische instelling. Dat bos hoort niet bij ons veld, maar dat maakt voor het wild niet veel uit. Het wisselt volop tussen het oude en nieuwe bos.
We verzamelen bij Jacob en Marie er is gebak, koffie en mooie verhalen. Er zijn jagers, de meesten uit het westen en drijvers: de vrouwen van de jagers - een traditie op wat wij de "grote dag" noemden -, enkele (sport)vrienden uit het westen en een aantal lokale drijvers.
Een van die drijvers is Geert, die de leeftijd der allersterksten al lang bereikt heeft. Maar die dag is hij er om te vertellen dat het niet meer gaat, al dat gesjouw wordt hem te veel. Maar hij komt in ieder geval even kijken. "En mee-eten", zeiden wij.
Dat eten is de fabuleuze lunch die wij daar altijd "genieten". Maar dat is wellicht nog eens een ander verhaal. Geert stribbelt wat tegen, maar gaat uiteindelijk toch overstag.
De jacht wordt na een openingswoordje van R., jagermeester, al spoedig aangeblazen. De geweren hebben hun posten ingenomen en de drijvers lopen in linie.
Ik heb een mooie post toegewezen gekregen, ik verwacht er veel van, op de grens van het oude en het nieuwe bos. Er is echter één maar..., ik moet in een sloot staan.
Normaal met weinig water, maar nu behoorlijk gevuld door de regen die de afgelopen weken gevallen is met als resultaat dat mijn laarzen bijna tot de bovenrand in het water staan.
Dat bijna verdwijnt heel langzaam als ik na verloop van tijd wat wegzak in de modder. Verstappen leidt tot een herhaling van zetten.
Dat wordt niets, bedenk ik me. Wat te doen?
Op de kant gaan staan aan "onze" kant van de sloot was geen optie: ik zou teveel opvallen. Ik kies voor de kant van het oude bos. Dat hoort wel niet tot ons veld, maar ik moet toch wat? Bovendien sta ik daar prachtig verscholen onder een oude beuk, achter wat laag struweel. Mooi, laat ze nu maar komen, denk ik.
In de verte zie ik de drijverslinie langzaam mijn kant opkomen.
Maar wat is dat? Ik hoor achter mij, in het oude bos, een auto rijden.
De auto stopt op een 50 meter van mij, maar ik kan hem niet zien.
Misschien zijn het jachthaters of, nog erger, Politie?
Daar komt een haas mijn kant uit, mooi binnen schot springt het over de sloot en verdwijnt in het oude bos. Ik durf niet te schieten, mijn akte is mij veel waard. Daar komt nog een haas...
Enfin, uiteindelijk had ik wel 4 hazen kunnen schieten, makkelijk.
Einde drift, de drijvers verzamelen zich en gaan richting de auto's, op weg naar de lunch.
Ik hoor de auto die bij mij in het bos stond starten en wegrijden.
Pff..., kennelijk heeft men mij niet gezien.
Ik loop ook naar de auto's waar inmiddels de andere jagers zich ook verzameld hebben. "En?”, wordt aan mij gevraagd.
Ik zeg dat ik niet heb kunnen schieten, gedachtig mijn stelling om altijd zo dicht mogelijk bij de waarheid blijven.
De lunch is weer fabuleus.
Ik zit vlak bij Geert, die ik hoor vragen waarom er toch niemand in de laatste hoek heeft gezeten, want dat zou een beste plek geweest zijn, zegt hij: "Ik stond daar in het bos, daar kon ik met mijn auto komen en de drift mooi bekijken, maar in die hoek zijn heel wat hazen ontkomen".
"Geweren", zegt R. nadat hij met zijn mes op zijn bord heeft getikt, "Even aandacht! Er zou toch ook iemand in de laatste hoek gaan zitten? Wie was dat...?"
©TheoM