75 jaar, altijd in het veld, maar hij dit had hij nog nooit gezien

“Goh, Theo, weet je nog? De laatste keer, ik vind het nog steeds eeuwig zonde dat ik toen besloten heb niet terug te gaan naar dat kalf om een foto te maken, ik had het nog nooit gezien en zal het waarschijnlijk niet meer zien. Fijn dat je aan mij denkt, natuurlijk wil ik mee, fantastisch dat je mij weer een kans gunt”. 

En of ik dat nog weet, van die laatste keer. Ik was toen met C. op pad. Mooie man, een echt buitenmens. Altijd al geweest; zijn vader had een fruitboomkwekerij, hij was drijver vanaf dat hij mee kon lopen, werd jager op zijn 16e. Ging naar de Rijkspolitie, om daar aan de wieg te staan van de ‘Vliegende Brigades’, zoals de Veldpolitie vaak werd genoemd, totdat de Veldpolitie in 1993 werd opgeheven (en daarmee de specifieke deskundigheid afnam en uiteindelijk nagenoeg geheel verdween).

Hij had mooie jachten, in het Zeeuwse. Talloze jagers waren bij hem te gast, mensen zonder jachtmogelijkheden gunde hij veel. Door omstandigheden raakte hij in de loop van de jaren veel van zijn jacht kwijt, waardoor hij bijna geen gasten meer kan uitnodigen, daarvoor is zijn resterende veldje te klein en de wildstand hem daar te lief. Hij raakte in de loop van de jaren niet alleen veld maar ook de meeste jagers, die altijd bij hem terecht konden, kwijt; eenmaal een eigen veld of andere mogelijkheden, waren ze C. snel vergeten. Zo gaat dat, soms. 

Maar hij is er niet bitter onder, hij vertelt het -min of meer terloops- als een feit, als we in Duitsland zijn, waar hij geniet van alles wat hij daar ziet; fauna èn flora. We rijden door het veld om te bezien in welke kansel hij vanavond wil gaan aanzitten. In de verte staat een ree. We stoppen en turen door onze kijkers. Het is een geit, haar uiers zijn duidelijk te zien, al geworpen dus. Maar we zien geen kalf.

Ze kijkt naar ons, maar blijft toch staan, de geit is niet verontrust. Ze kijkt beurtelings in de gerst en naar ons. “Daar is iets, C.”, zeg ik. “Ja, ”antwoordt hij, “maar wat”? Zo zitten we een tijd je vanuit de auto te kijken. Er gebeurt niets, het lijkt op een ‘still’ uit een video. Wat te doen, want de geit staat dicht bij een kansel waarvan wij de ladder nog vrij willen maken? 

Dan zien we iets tussen de geit en ons in, het lijkt op een haas, maar de kijkers brengen uitkomst. Het is een reekalf, dat onzeker en heel langzaam naar de geit loopt en met haar in de dekking verdwijnt. Prachtig gezicht, het is het eerste kalf dat we hier dit jaar zien.

We wachten nog een kwartiertje, er is genoeg te zien. Veldleeuweriken, buizerds, een valk, houtduiven, een nijlgans –nooit eerder hier gezien- in de verte nog een ree, dat we niet nader kunnen aanspreken en rijden dan richting de kansel. We laten de auto op het pad staan en lopen door de gerst, die in deze hoek erg van de droogte te lijden heeft gehad - er zijn veel kale plekken- naar de kansel. 

Dan zie ik het liggen, een reekalf. Pasgeboren en kennelijk nog niet in staat de geit te volgen. Het drukt zich helemaal plat, languit ligt het daar op de bijna kale klei. C. wordt lyrisch: “Hoe mooi werkt het in de natuur: er dreigt gevaar en zo’n jong dier drukt zich. Echt, Theo, zo’n jong zich drukkend kalf heb ik mijn hele leven nog nooit gezien. Prachtig”! 

We besluiten om direct te vertrekken en lopen terug naar de auto. Als we instappen vraag ik hem of hij geen foto van het kalf wil maken. “Willen wel, Theo, maar het is beter dat we het kalf met rust laten. De geit zal hier ook nog wel ergens staan en houdt ons vast in de gaten”.

Langzaam rijden we weg en dan zien we haar staan, de geit, die ons vanuit de dekking in de gaten heeft gehouden. Met zo’n moeder komt het vast goed met het kalf.

©TheoM