De paradox van de (Afrikaanse) trofeeënjacht

In bovenstaande film, een mooie vondst van Edwin van Jagen.nl, wordt in deze aflevering van “Adam Ruins Everything” korte metten gemaakt met ongefundeerd  afzeiken van jagen en jagers.

Terwijl hij de spot drijft met alle betrokkenen maakt hij op een leuke manier duidelijk hoe de vork in de steel zit.

De kern van het verhaal is de menselijke natuur 

Het komt er simpelweg op neer dat stroperij een feit is. Als onderdelen van dieren per kilo meer opleveren dan het duurste goud of de duurste drugs is dit aantrekkelijk voor zware criminaliteit. 

Idem voor de plaatselijke bevolking die het vaak niet breed heeft maar wel regelmatig conflicten heeft met deze dieren. 

Door deze dieren economische waarde te geven is er geen conflict meer voor de lokale bevolking en  wordt stropers de wind uit de zeilen gehaald. De gigantische inkomsten worden gebruikt voor rechtstreekse populatiebeheer. Denk hierbij aan het betalen van loon van de parkwachters maar ook de helikopters die aangeschaft moeten worden, laat staan het benodigde onderhoud en de brandstof.

Dit werkt natuurlijk alleen maar als er strenge regels zijn voor het aantal dieren en welke dieren. Hierin worden veelal specifieke dieren aangemerkt voor de jacht. Denk bijvoorbeeld aan de oude neushoorn die niet meer mee doet aan de voortplanting maar nog wel zeer sterk zijn territorium verdedigt. Vaak met de dood van jongere en gezonde soortgenoten tot gevolg. Door dit oudere dier te doden red je dus direct veel andere neushoorns die een positieve bijdragen leveren aan de voortplanting van het soort. Tel zelf maar na wat dit doet voor de nakomelingen gedurende meerdere generaties...

Het is een feit dat elke land in Afrika, waar de populaties beheerd worden door beheerst en gecontroleerd jagen, een bloeiende en groeiende wildpopulatie kent. En vice versa nemen de populaties af in de landen waar niet gejaagd mag worden.

Wat is een trofee?

Voor 99% van de jagers is een trofee niets meer dan een memento aan een bijzondere dag of zelfs dagen in hun leven. Het is een onderdeel van een dier die ze vaak dagen gevolgd, bestudeerd en uiteindelijk succesvol bejaagd hebben. Vraag ze naar die jacht en zelfs vele jaren later kunnen ze je precies vertellen hoe de omgeving er uit zag, welk weer het was, hoe het dier er uit zag en hoe het zich gedroeg. Tot in de kleinste details.

In die zin is het niet anders dan de foto's die iemand maakt van een voor hem of haar bijzondere gebeurtenis. Wel is de timing waarop de trofee genomen is compleet anders. Het kijken door een lens van een camera distantieert de fotograaf van de gebeurtenis waar hij deel van was. De jager is volledig aanwezig tijdens het jagen, direct, persoonlijk en intens. Er zit geen kunstmatig scherm tussen de jager en de feiten.

Zo hebben bijvoorbeeld legio mensen een stang van een edelhert aan de muur hebben hangen. Veelal gekocht in bijvoorbeeld de Oostvaardersplassen. Iets zal een jager dat niet snel doet, tenzij hij de stang zelf gevonden heeft in het veld. Het is de persoonlijke ervaring die van belang is.

“The road to hell, is paved with good intentions”

Uiteindelijk komt het op één ding neer, hoe lossen we het probleem van achteruit hollende populaties en stroperij op?

Het antwoord is net zo simpel als dat het oncomfortabel is. Door gebruik te maken van de menselijke natuur. Goede bedoelingen zijn veelal nobel maar als ze gevolgd worden door inefficiënt handelen hebben ze vaak desastreuze gevolgen.

Doodsbedreigingen aan jagers zijn aan de orde van de dag. Veelal ongehinderd door enige kennis van zaken over jagen. De achtergronden, de redenen, simpelweg hoe de natuur werkt is voor de bedreigers geen enkele belemmering.

Jagen is emotie, en een goed jager wordt door emotie gedreven zonder hierdoor de weidelijkheid van zijn handelen in gevaar te brengen.

Een beter milieu

Willen we echt iets doen aan de conflicten tussen mens en dier kunnen we beter bij onszelf beginnen. Het is een grote taboe maar ook een feit dat de wereldwijde overpopulatie van mensen op allerlei vlakken zorgt voor meer conflicten met dieren. Wellicht is het hoogtijd voor een wereldwijde tweekindspolitiek.....

….en willen we hier de menselijke natuur en expansie drift in gebruiken wordt het hoog tijd dat we verkassen naar dode manen en planeten en die cultiveren. Dan brengen we natuur i.p.v. alleen maar nemen.