OVP: het Morele Failliet van de Dierenbeweging

Het uur van de waarheid schijnt te hebben geslagen voor het beleid in de Oostvaardersplassen (OVP).  Die waarheid was natuurlijk al jaren bekend aan degenen die het wilden weten. Met een beetje boerenverstand, of zelfs met gewoon verstand kon je de afloop voorspellen. En die afloop is al vele malen voorspeld. Maar er waren partijen die het per se niet wilden weten en zich krampachtig verscholen achter de uitvinding van proactief beheer. Wat is dat proactief? Het betekent zoiets als op tijd ingrijpen. In de praktijk betekent dat de dieren eerst half laten creperen en dan afschieten. Ondertussen schreeuwden genoemde partijen jarenlang hun afschuw uit over de zg. plezierjacht. De natuur die moest het zelf allemaal maar regelen. Inclusief de wilde zwijnen in Limburg en de damherten in de Amsterdamse Waterleiding Duinen.

Het cynische is, dat de jagerij al decennia lang niet bij het gebeuren in de OVP betrokken is geweest. Was dat maar wel het geval geweest! Dat verhindert de PvdD echter niet om de jagers er toch nog met de haren bij te slepen, zoals o.a. in de Volkskrant van 2 maart 2018 (Femke Merel Arissen).

De hoofdverantwoordelijken voor dit schandaal zijn natuurlijk de architecten van het beleid, die overigens ook geïnfecteerd waren door het anti-jachtvirus van die jaren. Maar de dierenbeweging heeft effectief ingrijpen door de overheid politiek geblokkeerd.

De oorzaak van het morele failliet ligt enerzijds in het feit, dat ze hun uitlatingen meer baseren op wensdenken en emoties. Er is op zich niets mis met emoties. Het is zelfs het mooie van ons mensen, dat we empathie (meegevoel) voor dieren kunnen opbrengen. Voor de meeste boeren en jagers is dat geen geheim. Maar als je weigert met natuurlijke realiteiten rekening te houden, dan ga je in de fout. Je ideaal wordt dan een ideologie.

Ook de verheerlijking van De Natuur (welke natuur?) en daarmee de overtuiging dat de mens de wereld uitsluitend verpest heeft is nogal simpel. Nee, de mens heeft in eerste instantie de wereld leefbaar gemaakt voor de mens. En dat was ons goed recht, ons ‘natuurlijke’ recht. Ons prachtige land is daar een goed voorbeeld van. Probeer maar eens te overleven in een moerasdelta of regenwoud zonder onze uitvindingen. Willen we terug naar die heerlijke, natuurlijke staat, zonder wegen en zonder kathedralen? Waarmee ik natuurlijk niet wil zeggen dat er geen problemen of bedreigingen zijn.

Het enige waarin het OVP-beleid resultaat heeft geboekt is in het uitbannen van de plezierjacht: de boswachters, die nu honderden uitgemergelde dieren moeten afmaken en met grijpers moeten verwijderen, beleven hier naar ik meen te weten geen enkel plezier aan. Een daverend  succes dus voor de dierenliefhebbende partijen.

Gaat het nu allemaal goed komen daar in de Oostvaardersplassen? Ik ben bang dat het nog wel even zal duren. Even 4000+ grote dieren opruimen kan natuurlijk gemakkelijk. Tenslotte slachten we tienduizenden varkens en koeien per dag. Maar de actiegroepen staan al te popelen en zullen weer met vertragende rechtszaken komen. Ook zullen er weer veel volkomen onrealistische voorstellen komen, waarvan we er de laatste jaren al de nodige hebben gezien. Zoals bijvoeren, hekken weghalen, gebied uitbreiden, naar Bulgarije overbrengen, anti-conceptie, wolven uitzetten, hoge waterstand, lage waterstand, etc.etc. Alleen het woord ‘beheren’ zal vermeden worden, want dat is zo onnatuurlijk!

Uiteindelijk zal er wel iets gebeuren, als het onderwerp ten minste niet uit de publiciteit verdwijnt en in de politiek verstikt. Laten we hopen dat de politiek ‘ballen’ toont en geen halve maatregelen treft, om de verschillende groepen tevreden te houden.

 

Wat te doen met het gebied?

Er is niet slechts één mogelijke invulling, maar een keuze uit vele mogelijkheden. Het hangt er van af wat Nederland wil. 

- We kunnen de  aantallen reguleren op een hoog niveau,  zodat er in de winter nog genoeg te vreten is en de zichtbaarheid van de hertjes gegarandeerd. Dit is dus een hertekamp met soms bijvoeren in extreme situaties, maar met jaarlijks een hoog afschot.

- We kunnen de  aantallen reguleren op een laag niveau, zodat er weer een weelderig natuurgebied onstaat. Bijvoeren hoeft niet, maar de zichtbaarheid van de hertjes is niet voor iedereen weggelegd. Jaarlijks een minder hoog afschot.

- We kunnen het toeristisch aantrekkelijk maken met wegen, horeca, bezoekerscentra etc.

- We kunnen het toerisme aan de buitenkant situeren en alleen wandelaars toelaten. De dagjesmensen blijven dan aan de periferie en het binnenland is voor de geharde natuurliefhebber.

- We kunnen alle grote grazers verwijderen en het hek weghalen. Reeën zullen vanzelf terugkomen.  De ganzen kunnen van het vrijgekomen gras profiteren, tot de boel weer dichtgroeit met bomen en struiken. We krijgen er dan wel weer een paar ganzen bij.

- Diervriendelijke wolven uitzetten en kijken hoe de natuur dat doet. Het volgende experiment dus. Over dertig jaar weten we dan meer. Namelijk die dingen die we ook nu kunnen bedenken.

- We kunnen terug naar de jaren 80-90, toen er extensieve biologische landbouw plaatsvond in combinatie met vrije natuur. Dit keer dan wel een grens stellen aan die natuur. 

- En zo valt er nog meer te bedenken.

Eén ding mag duidelijk zijn: beheren moet. Of je dat nu doet met ‘schietgrage’ hobbyjagers of goed opgeleide, professionele boswachters, is een keuze.

O ja, die arme professionele boswachter, die laatst een stervend hert moest afschieten in aanwezigheid van een groep hevig geëmotioneerde actievoerders, en vermoedelijk door de stress geen zuiver schot kon plaatsen en zo het dier lelijk verwondde .….. troost je, Marianne: de man heeft er geen plezier bij ondervonden.