Verhalen uit De Jachthut #4 - De veertjes van de houtsnip

De ganzenhutjes zijn gerestaureerd en dat was nodig. Het is een jaarlijks terugkerend werk, dat komt ervan als je hutjes van natuurlijk materiaal maakt. Maar we vinden het geen straf, integendeel. Het is voor ons een onderdeel van De Jacht. Jagen is een werkwoord.

J. krijgt het even te verduren als het verhaal over zijn eerste kievitsei nog eens langskomt. Unaniem is de mening dat hij heeft overdreven. Zelf zegt hij dat hij het nooit over zijn ‘eerste ei’ heeft gehad. Het zou kunnen, hij is er link genoeg voor en aanhanger van de stelling dat je ‘altijd zo dicht mogelijk bij de waarheid’ moet blijven.

Maar vooral als het debacle met zijn doublet snippen langskomt hebben wij de grootste lol. 

 “Ja, lachen jullie maar. De 100 gulden had ik binnen, die fles Bols is allang leeg. Alleen jammer van dat speldje, want dat ben ik in de loop van de jaren kwijt geraakt”.

Zo zitten we dus weer in het onderwerp snippen, want R. vertelt over een jonge jager die -in de tijd dat het nog mocht, ‘maar het kan ook er kort na geweest zijn’- een snip had geschoten. Bij het tableau werd hem gevraagd of hij de snippenveertjes uit de vleugels heeft gehaald. Het is nu uit de mode, maar ooit werd dat op de jagershoed gezet. Het was een teken van vakmanschap, want ze lieten zich moeilijk bejagen, warrelend vliegen, moeilijke schoten.

Nee, de schutter had wel gekeken, maar: “Ze zijn er niet meer… Iemand moet ze hebben weggehaald”. R. zegt dat hij zich dat niet voor kon stellen. Wie zou zoiets nou doen, tenzij het als grap bedoeld is. Voorzichtig checkt hij het bij de anderen, ‘heeft iemand misschien…’. Maar een dader meldt zich niet.

“Toen we later in De Jachthut zaten, vroeg ik om de aandacht. Mannen er is iets heel vervelends gebeurd. Onze jonge vriend hier heeft een snip, zijn eerste, geschoten en nou blijkt dat een van jullie de snippenveertjes heeft weggehaald. Als het als grap bedoeld is, dan nu voor de draad ermee. De gein heeft nu lang genoeg geduurd”. 

De aanwezigen kijken elkaar aan. Niemand steekt zijn vinger op. Daarop vraagt P. waar die snip nu is. Die hangt nog aan een spijker, klaar om zo dadelijk door de schutter te worden meegenomen. “Pak die eens even, laat hem eens bekijken.”.

Terwijl de snip door de schutter wordt opgehaald zegt P.: “Jonge jagers, wel een akte en een geweer, maar onvoldoende ervaring. Ik heb zo’n idee…”

Als de schutter terug is: “Laat eens zien? Waar heb je gekeken?”

En ja hoor, P. had gelijk, groene jagers weten vaak onvoldoende waar Abraham de mosterd haalt. “Dat je niet uitgaat van de mogelijkheid dat je nog onbekwaam bent, maar dus oppert dat een van ons hem heeft gepikt, vind ik niet zo netjes”.

Met schaamrood op zijn kaken hakkelde de Schutter een soort van excuus. Direct daarna klinkt uit volle borst Horido, want zo is de sfeer altijd, bij ons in De Jachthut.

©TheoM