Schietstok

Ik heb het grote geluk op grofwild te mogen jagen in een flink terrein. Er zijn open en dichte bosvakken en een paar voormalige landbouwpercelen, geen hoogzitten of andere ‘jachtinrichtingen’. Ik kies meestal een gunstige plek om te gaan zitten (stoeltje) of besluit om te bersen al naar gelang wind, eerder gevonden prenten, waarnemingen en niet onbelangrijk: mijn stemming op dat moment.

Mijn geweer weegt ruim vijf kilo, ik ben niet meer zo sterk als ik dertig jaar geleden was en ik ben nooit zo’n vrijhandige schutter geweest. Voor mij graag een schietsteun in een of andere vorm. Dit stukje gaat over mijn ervaringen met schietsteunen door de jaren heen en de twee producten waar ik uiteindelijk op ben uitgekomen. Hopelijk heeft de lezer er iets aan.

Ooit kocht ik met de stempels op mijn eerste akte net droog op een beurs een verstelbare schietstok voor drie tientjes. Aluminium, verstelbaar door middel van draai-knel knoppen. Dat aluminium betekende veel metalige geluiden als je de poten tegen elkaar liet komen of je met de stok langs struiken streek. Wild heeft je dan al snel door. Verder was de stok niet heel stabiel maar zeker beter dan vrijhandig schieten. Ik heb ‘m weggegeven aan een jongjager die er erg blij mee was.

Daarna kwam er een Primos triggerstick, heel sjiek om de lengte met een druk op de knop traploos te kunnen verstellen en zo tussen knielend en staand te kunnen wisselen al naar gelang de situatie, laaghangende takken of juist struikgewas, dat soort dingen. Tot die na een jaar of zo stuk ging, een poot was van het ene op het andere moment lam, de andere wilde een week later helemaal niet meer inschuiven, heel storend vond ik dat. Het internet bleek vol te staan met filmpjes over hoe je dit kon verhelpen maar helaas. Dankzij de inzet van H&B kreeg ik onder garantie een nieuwe. Die kreeg binnen een half jaar dezelfde kuren, heeft een jaartje in de hoek gestaan en is uiteindelijk in de kliko terecht gekomen. Ik had geen zin meer in de derde triggerstick, geen vertrouwen meer in dit principe. Ik hoor mensen er tevreden over zijn en ik hoop dat iedere bezitter er fijn mee jaagt, ik ben er gewoon klaar mee.

Mijn volgende aanschaf, nu een jaar of drie geleden, was ingegeven door de schietsport. Daar zijn disciplines waar men met groot kaliber in allerlei houdingen op wisselende afstanden schiet (dat lijkt wel een beetje op jacht toch?) en daar worden driepoten met een soort bankschroef gebruikt waar je je geweer in vastklemt. Ik kocht een BOG tripod, de carbon uitvoering weegt 3,5 kilo en hij is dus niet geschikt om mee te bersen. Dat heb ik wel geprobeerd maar het ding is voor mij te zwaar om met één hand mee te nemen en zit dus vooral in de weg tijdens de wandeling. De lengte is te verstellen van zittend tot staand gebruik maar daar heb je wel echt twee handen voor nodig, met wat oefening kan dat vrijwel zonder geluid. De stabiliteit is heel goed, het geweer wordt op het zwaartepunt vastgeklemd en blijft zo uit zichzelf in positie.

Ideaal om toch die gunstige aanzitplek te kunnen gebruiken (wind) waar geen andere steun te vinden is tussen de verjonging of struiken. Geweer in de klem in globaal de richting van waaruit ik het wild verwacht en beide handen vrij voor de verrekijker. Ik heb zo menige avond doorgebracht. Nadeel: het is een heel gesleep met geweer, driepoot, stoeltje en wat je verder nog wil meenemen naar en van de aanzitplaats, ook is hij niet goedkoop. De BOG is een blijvertje voor als ik ga aanzitten.

Maar bersen is ook belangrijk om het hele jachtveld te kunnen benutten, lang niet overal is het zinvol om aan te gaan zitten, het wild opzoeken en tegenkomen heeft een eigen schoonheid en spanning.

Tijdens training op een buitenlandse baan een paar jaar geleden schoten we op 600 meter afstand op 20cm stalen platen. Liggend achter een geschikt geweer met 25x vergrotende kijker, tweepoot en zandzakje onder de kolf is dat heel goed te doen. (disclaimer: ik heb het hier over schietsport en wil op dit soort afstanden niet jagen) De trainer daagde me uit om hetzelfde doel staand te beschieten vanaf een zogenaamde quadstick en dat bleek ook heel goed te gaan, 100% treffers. Hier een andere schutter op dezelfde baan en afstand. 

Het kwartje viel eerder dit seizoen pas; daar kan ik mee gaan bersen. Ik kocht eerst een quadstick van het Deense ph-jakt en die was het voor mij in alles niet; metalig geluid, toch flexibel en dezelfde draai-knel verstelling waar ik meteen weer mee overhoop lag. Deze stok is retour naar de leverancier. Daarna kocht ik een Viper-flex en deze is alles wat ik in de eerste miste; licht van gewicht, de verstelling slipt nooit, vrijwel geluidloos door de rubberen bekleding, als je al langs een struik strijkt klinkt het carbon meer als hout dan als metaal.

Deze stok heeft twee instelpunten, met de ene schuift het voldoende in zodat het de auto past en bij het uitpakken schuif je deze dus steeds weer uit, het andere instelpunt gebruik je één keer om ‘m aan je lichaamslengte aan te passen. Hij is zo licht dat ik eigenlijk niet merk dat ik ‘m bij me heb. Warmtebeeld in de ene, stok in de andere hand, in een ruig stuk eenvoudig als wandelstok/steun te gebruiken en wanneer ik wild zie staat het heel snel en kan ik het geweer er direct opleggen. Zie bijvoorbeeld dit filmpje van de fabrikant: 

Tijdens de eerste drie keer dat ik er mee berste schoot ik twee keer een varken, de ene op een meter of 10, de tweede iets over de 100 meter, beiden ruim na zonsondergang in het donker. Bij het eerste varken stond ik zo’n beetje naast de rotte en bleek het nog een heel gedoe om tussen het gebladerte door een vrij schot te vinden. Staand op een pad moest ik me een paar keer verplaatsen om met restlichtkijker en infraroodstraler goed zicht op het juiste varken te krijgen. Dat ging goed, geweer en quadstick waren als één geheel stilletjes te draaien en te verplaatsen tot ik een minuut of vijf later een overloper keiler kon arresteren. Dankzij de quadstick kon ik het geweer/restlicht, ruim vijf kilo weet je nog, gericht houden en afwachten tot het juiste varken mooi blad stond. Het schot op 100 meter was eenvoudiger, een keiler in een open vak en ook dit schot kon ik dankzij de stok eenvoudig vanaf het bospad aanvisieren en afwachten tot het blad stond.

Het grote nadeel van die Viper-Flex is de prijs, met optionele vijfde poot komt ‘ie op 4774 Deense kronen en ik raad mensen met een zwak hart aan dat niet in euro’s om te rekenen. Natuurlijk kun je ook een quadstick van plantstokken maken; bij de Welkoop ben je dan voor onder de twintig euro klaar en met vier postelastieken erbij kun je het veld in, het nadeel is dat de metalen stokken ook zo klinken en dat het niet verstelbaar is maar een keer op maat zagen en je bent klaar.

De moraal van dit verhaal; schietsteunen vergroten je mogelijkheden, afhankelijk van je jachtsituatie. Als je alleen vanaf een hoogzit of vanuit een kansel jaagt heb je er waarschijnlijk niets aan, of alleen wanneer je wild tegenkomt op de heen- of terugweg. Er zijn jagers die veel beter vrijhandig kunnen schieten of het geweer veel langer stabiel gericht kunnen houden, makkelijker naar de dichtstbijzijnde boom kunnen sluipen om aan te strijken of die gewoon besluiten om dan maar niet te schieten. Iedereen is anders, iedereen maakt een eigen afweging. Ik wens u allen Weidmansheil!

© N00b