Vol is vol
Gepubliceerd: , in Jachtverhalen
Een populistische kreet, niet politiek correct, maar is het een feit of een mening?
We zijn terug uit Frankrijk en ik ben benieuwd hoe het nu na die weken in het veld is.
Ik heb net de honden in de auto als de telefoon gaat. Mijn vrouw neemt op. “Hallo K.”, hoor ik haar zeggen. Ik gebaar dat ik al weg ben, dat zegt ze hem ook. Hij wil eens met mij mee om het verschijnsel te zien waar ik hem over vertelde, kasreeën, maar dat hij eigenlijk niet geloofd. Ik zal hem wel bellen als ik terug ben, ik wil eerst zelf een rondje maken.
Ik rij van huis en al direct buiten het dorp zie ik het eerste ree.
Goed aanspreken kan ik het nog niet. Wat verderop zie ik er nog twee, een geit met een kalf.
Op de bekende hotspots lopen ze, volop.
De duinen uit, de polder in. Daar is gevarieerd voedsel.
Uiteindelijk tel ik er in een half uurtje maar liefst zeventien.
Kieviten, scholeksters, ganzen, raven, kraaien, eksters, kauwen, aalscholvers, lepelaars, buizerds en een kiekendief. Kortom, het is druk.
De honden moeten er ook nog even uit, dus ik parkeer de auto bij het strandpaviljoen.
Door de duinen loop ik naar het strand.
Stralend blauwe lucht, zacht windje.
Strand bijna voor ons alleen.
Vlak bij de provinciale weg spoor ik een ree, het is uit de duinen het strand opgelopen.
We volgen het spoor. Het ree is tot aan de vloedlijn gelopen.
Waar het gebleven is, is mij een raadsel.
En in een zee-ree geloof ik niet.
We lopen terug richting de duinen, waar Diane, mijn Duitse Langhaar, wel heel erg intensief gaat zoeken. Ze heeft duidelijk verwaaiing, maar waarvan? Er is niets te zien.
Steeds kleiner worden de rondjes die ze draait. Neus aan de grond.
Ze staat stil.
Neus nog steeds op de grond.
Sophie, de ruwhaar Teckel kijkt geïnteresseerd toe.
Diane gaat krabben op een plek waar absoluut niets te zien is.
Ze krabt, als ware ze een vosje, dat een loederputje uitgraaft.
Op ca. 20 cm. diepte opeens gepiep.
Diane heeft een heel jong konijntje te pakken.
Ze apporteert het keurig.
Terwijl ik het konijntje van Diane aanneem, hoor ik gekraak.
Sophietje heeft er ook een, zie ik.
Apporteren, daar doet ze niet aan en in een mum van tijd heeft ze het konijntje opgegeten.
Niet erg ladylike, maar wel erg lekker, zo te zien.
Ik lijn de honden aan en zet het konijntje dat het apport goed heeft doorstaan, terug in het gat.
Er zit nog een konijntje in, zie ik.
Hoe noem je het ook alweer, o ja, een wentel.
Ree en konijnen op het strand, kennelijk te volle duinen.
Vol is fauna technisch dus hier een feit.
©TheoM