Uit de Jachthut #6 – Duo schieten

We hebben wat gasten op bezoek. Op de ganzen wat niet voor iedereen dagelijkse kost is. Daarom hadden we besloten om ieder een gast mee te nemen in een hutje. Beetje als steun en het is wel zo gezellig.

Wij hebben in ons veld regelmatig ganzen, maar geen grote aantallen meer. Dat komt vast ook door ons. Want we jaagden er de afgelopen jaren straf op, vooral aan het eind van de winter en in het vroege voorjaar. En omdat het lerend vermogen van ganzen groot is hebben ze kennelijk ons veld in hun collectieve geheugen opgeslagen als een te mijden ‘killing field’. Onze boer blij, maar het ganzenprobleem is daarmee natuurlijk niet opgelost, slechts verplaatst.

In de nazit wordt de ochtend geëvalueerd en de vooral de ‘methode duo-schieten’, die sympathiek lijkt, maar soms niet is. R. heeft het met zijn gast natuurlijk wel gedaan. Hij gunt een ander graag iets, maar wil ook graag zelf een knalletje maken. En om dan maar een beetje naast je gast te zitten en niet mee te schieten…

“Ik vind het gewoon spannend”, zegt hij, ”je zit samen in een hutje en ziet in de verte ganzen vliegen. De luidspreker doet zijn werk en de ganzen reageren. Met een grote bocht draaien ze bij en zetten de landing in. Jij links, ik rechts sis ik naar mijn gast. Wachten, wachten tot ik ja zeg en dan schieten we tegelijk”.

T. vraagt aan die gast hoe het toen verder ging. “Nou, ik vond het vreselijk spannend. R. wachtte maar en wachtte maar. En toen, opeens zei hij: ja. Maar tegelijkertijd schoot hij al. Ik schrok er een beetje van, ik wachtte immers op zijn ja. En voor ik kon schieten, viel al zijn tweede schot. Twee schoten en twee ganzen, mooi hoor”. Maar had hij nog succes? “Nee, ik schoot nog wel, maar mis”.

We kijken naar R., had hij niet gewoon zijn gast een optimale kans moeten bieden? Maar nee, zo zit hij niet in de wedstrijd. “Weet je T., hij had gewoon scherp moeten zijn, honderd procent focus. Kans is kans, je moet die benutten. Dat hij er nu geen heeft en ik twee, daar moet je mij niet op aankijken. Daar heb jij trouwens een handje van. Weet je nog die keer op de duiven? Dat was ook een soort van duo schieten. Ook toen gaf je mij de schuld.”

De hele jachthut kijkt vragend naar T., wat is er toen gebeurd? Maar voordat die kan reageren gaat R. verder. “Ik zal het jullie vertellen. We hadden een aardige trek van duiven op het graan. En we hadden samen een hutje gezet midden in het veld, op een spuitspoor. Nogal smal dus en daarom besloten we niet naast elkaar te gaan zitten, maar met de ruggen tegen elkaar. Zo konden we ook nog eens beide kanten in de gaten houden. Niks mis mee”.

T. reageert: “Nou ik weet wel waarom jij toen persé aan die kant wilde gaan zitten. Je wist kennelijk hoe de trek zou zijn en na een uurtje had jij zeven duiven en ik had niets, zelfs geen kans”.

R. is onverstoorbaar. “Ja, zoiets zei je toen ook al. Daarom bood ik aan om van positie te wisselen. En toen schoot ik, vanuit jouw oude positie, er nog drie. En jij, op dat zogenaamd goede plekje van mij niets. Toen het net over de ganzen gaat, zei ik het al. Je moet scherp zijn, honderd procent focus. Kans is kans, je moet die benutten.

T. haalt zijn schouders op, duo schieten lijkt niet zijn ding. Maar het blijft mooi om te zien hoe oude keilers elkaar wel dreigen, maar niet gaan vechten. Kameraadschap…

©TheoM