Snuiven
Gepubliceerd: , in Jachtverhalen
We lopen op de Veluwe, beetje rondkijken in de omgeving.
Ooit hadden we er een huisje.
“Weet je nog” vraagt mevrouwM, “dat we hier eens met Diane liepen?
Die stond toen opeens, neus aan neus met een zeug.”
En of ik mij dat herinner.
Een boze zeug, zo’n aanblik vergeet je nooit meer.
En dan dat geluid, het gesnuif.
Als je dat ooit gehoord hebt…
Ook dat vergeet je nooit meer.
Niet opgelet, niet geroken, niet gehoord, niet gezien, wie zal het zeggen?
Niet dat we het gevaar opzochten, hoor.
Zo’n zeug heeft jongen geworpen in een ketel.
En dan komen daar opeens, onbedoeld, mensen in de buurt…
Het geheugen is een vreemd ding.
Herinneringen zitten vaak opgeborgen in een laadje.
Je wist niet meer dat je het wist.
Totdat er dan er dan opeens iets gebeurt.
En het zich in je actieve herinnering stort.
Want in gedachten zie het opeens weer voor me. Frankrijk, Pyreneeën.
En ik had het toen kunnen weten, maar ik had te weinig aandacht voor mijn zintuigen.
En ik had het toen kunnen weten, maar ik had te weinig aandacht voor mijn zintuigen.
Ik had het aan het gedrag van Diane kunnen zien.
Ik had de geur niet moeten negeren.
Maar opeens renden een boze zeug en slimme, snelle hond langs mij heen.
En ik, ik keek uit in welke boom ik zou kunnen klimmen…
En nu zintuigen in mijn herinnering opkomt, denk ik opeens weer aan een ander gesnuif.
Dat schakelt ook soms zintuigen, geheel of gedeeltelijk, uit.
Ooit, lang geleden. In de kelder van het oude gebouw van Radio Rijnmond.
Twee wethouders, later werden ze nog staatssecretaris.
Op een gegeven moment zegt iemand: “in de kelder liggen wat lijntjes.”
Rap gaat de eerste naar beneden.
De boodschapper zegt: “Ik heb daar wat dunne lijntjes gelegd en één wat dikker. Die dikke is van VIM. Wedden welk lijntje als eerste weg is?”
Voor mij was het toen proefondervindelijk bewezen.
Snuiven tast je zintuigen aan.
©TheoM
©TheoM
Snuiven