Schotland (12) - Sikahert, nieuwe poging, samen met C.

Gepubliceerd: , in Jachtverhalen
Het valt niet mee, mijn jagen op een Sikahert. Dat wil zeggen, het jagen wel, maar het schieten niet. De biotoop op de Estate leent zich er niet helemaal voor, te weinig bos. Het bos dat er nog was is vernield door de storm van begin januari en de restanten worden nu afgevoerd. Wat rest is nieuwe ingerasterde aanplant en het bos bij de buren. Ik doe mijn best, maar voorlopig nog zonder resultaat.
C. biedt aan om nog eens met mij mee te gaan. Dan kunnen we ze "aanfiepen". Ik hoop dat het werkt, want ik ben er al vijf keer op uit geweest, 's ochtends vroeg of 's avonds laat en als je ergens je zinnen op gezet hebt...

Het is nog duister als we al naast een rots in het natte gras liggen. Om ons heen geburl van roodwild. Dat is mooi, heel mooi, maar geen plus als je op de Sika's wilt.
Ik wist het niet, maar in de bronst verdragen ze elkaar niet zo, kwestie van concurrentie om de hindes, logisch dus eigenlijk. Maar dat is vaker met dingen die je hoort, maar waar je zelf onvoldoende over hebt nagedacht.
De bronst van de Sika's begint meestal een paar weken voor dat van het roodwild en is inmiddels wel een beetje over het hoogtepunt heen.



Na verloop van tijd proberen we het op een andere plek, wel een reactie, maar het hert komt de dekking niet uit. We verkassen weer een keer, inmiddels is de zon al aardig gaan schijnen en mijn vrienden zijn ook wakker: de Midgets, honderden. C. steekt nog eens een peuk op en ik zoek zijn lijzijde op. Het helpt, een beetje.



Dan horen we in het bos het gefluit van een Sika, dat door een ander hert wordt beantwoord. C. fluit ook een deuntje mee. Best spannend, de herten bewegen zich om ons heen. Ik probeer zo onopvallend mogelijk mee te draaien naar de richting waar we ze horen. Dan is het stil, we horen niets meer. Wachten, luisteren. Ja, roodwild, dat horen we wel, maar het gefluit is over.

Dan stoot C. mij opeens aan, links van ons een Sika, 6 pointer, hij steekt zijn kop buiten de dekking, maar staat daar, doodstil. Zo liggen wij ook. Voor mijn gevoel gaan er minuten voorbij. Als het hert even een andere kant uit lijkt te kijken fluit C.
Opeens, als een katapult komt het hert uit het bos gesprongen. In grote vaart onze richting uit. "Quick, Theo", zegt C. Ik probeer het hert in mijn vizier te krijgen. Dat lukt, maar hij staat spits. Ik wacht op het moment dat hij zal dwarsen. Maar dat zal niet komen, althans niet zo, dat ik kan schieten. Bijna net zo snel als hij was gekomen is hij ook weer weg.

"Did you sleep, Theo?", vraagt C. Ik zeg hem dat ik wachtte op het dwarsen van het hert. Daar begrijpt hij niets van. Zo'n kans en niet schieten. Pakweg 35 meter, dan had ik hem toch in de nek moeten schieten?

Ik was er niet klaar voor en ik weet ook niet of ik het dan ook wel gedaan zou hebben, de nekken ogen in deze tijden dikker dan normaal, raak je hem dan altijd dodelijk? En aan ziek schieten heb ik een broertje dood. 

Hoe dan ook, prachtige ochtend, maar geen schot. Als ik nog een Sika wil bemachtigen begint de tijd te dringen zegt P., als ik aanschuif voor de zondag brunch, er is nog maar een week te gaan.

©TheoM
één moment...