Rakker, mijn beste hond ooit.

Gepubliceerd: , in Jachtverhalen
Mijn Duitse Staande Langhaar.
Wat een hond.
Niet alleen voor de jacht, maar ook in de omgang.
Boodschappen doen in onze dorpsstraat: los lopend, met haar riem of onze portemonnee in haar vang. Met iedereen oogcontact. Staart fier omhoog.
Overal wachten buiten de winkels, behalve bij de dierenspeciaalzaak, daar ging ze wel naar binnen en sprong er tegen de balie op, maar ja, die gasten hadden haar zelf verpest.
Geboren in maart, haalde ze in september bij de onderlinge proef van de KNJV-trainingsgroep een C-diploma. En een jaar later was ze op die proef de beste B-hond. Kortom, Rakker was een hond die de basisbeginselen beheerste en die zich tot een uitstekende jachthond ontwikkelde.

Ze zal een jaar of zes geweest zijn, toen we gingen jagen in Groningen.
De avond ervoor verzamelen in Mercure en een gezamenlijke maaltijd.
Hazenpeper van onze eigen hazen, een vriendje was daar toen manager en had dat geregeld.

In de nazit zocht Rakker altijd het gezelschap van mensen, ze liet zich uitgebreid aanhalen. "Goh, wat heeft ze hier?", zegt iemand, terwijl hij aan haar keel voelt. Een bobbeltje. Vetbultje? Je kon het gewoon wegduwen.
In de weken daarna de boel maar eens in de gaten gehouden, maar toch niet vertrouwd, dus naar de veearts. "Iets aan de schildklier", was zijn diagnose.

We gingen naar een dierenarts-specialist in Wageningen, De Wagenrenk. Diagnose schildklierkanker. Ze werd geopereerd door Aleid, een dierenarts die een deeltje van haar opleiding nog van mijn vader had gehad; het was wel een apart moment, ernstig zieke hond en zij was in gedachten bij mijn inmiddels overleden vader. Operatie geslaagd, randen schoon. Met goede moed verder.

Maar een jaar later kwam het probleem terug. Een nieuwe operatie was mogelijk, eventueel chemo, maar na rijp beraad besloten we niet verder te behandelen.

Het werd oktober, het jachtseizoen voor het kleinwild begon.
Als ik op pad ging jankte Rakker als ze mij zag vertrekken, zonder dat zij mee mocht of kon. Kort voor de Kerst hadden we een klein jachtje, in ons dorp, dat veld is nu ten prooi gevallen aan de dorpsuitbreiding. 

Kleine akkers, wat bieten, wat spruiten en braak.
Wat bomen langs de oude trambaan.
Rakker had ik mee genomen, voor haar laatste jacht.
Ze deed het prima, zo in de bieten en de dekking.
We schoten niet veel, maar het was een genoeglijk uurtje.

Er wordt besloten te stoppen, tijd voor een uitgebreide nazit.
Als we over de oude trambaan terug in de richting van het dorp lopen, wil Rakker een strook riet in. Zullen we dat nog meenemen? Mijn maten stellen zich op de kop op. Ik ga met Rakker door het riet.

We zijn al  bijna aan het eind van het riet als er schoten vallen. We zien vijf fazanten uit de lucht vallen. Rakker heeft ze zien vallen en wacht op het commando. Apport. Daar gaat ze.

Ze negeert de eerste drie fazanten, die zijn dood en ze zet de achtervolging in op de twee die afzeilden. Een blijkt toch dood, de ander is een loper en die apporteert ze als eerste.
Daarna haalt ze een voor een de fazanten op, eerst die dichtbij liggen en dan  gaat ze voor het laatste klusje, de verre fazant. Ze moet er 2 sloten voor over. En natuurlijk weer terug.

Het tempo is er bij Rakker nu wel uit, langzaam komt ze de laatste fazant bij mij brengen. De laatste...

Uiteindelijk leeft ze toch nog een maand of zeven, voordat de veearts voor Rakkers laatste visite bij ons aan komt. Hij heeft het er ook moeilijk mee: "Ondanks alles kwispelt ze nog naar me", zegt hij.

Rakker, prachthond!

©TheoM

Rakker
één moment...