Niets gezien, laat staan geschoten
Gepubliceerd: , in Jachtverhalen
Ik heb mij bij de Vliet geïnstalleerd.
Hutje, stoeltje, wat extra takken.
Paar patronen, geweer en hondje.
Laat maar komen.
De zon komt langzaam op, evenals de wind.
Fris, ondanks dat het vandaag warm zal worden.
Alleen, want mijn gast heeft op het laatste moment afgezegd, met een reden die hij had kunnen voorzien, vind ik. Dus ik zet voorlopig maar eens kruisje achter zijn naam.
Later blijkt, dat het maar goed is dat hij niet komt, want je gunt een gast meer dan alleen aanblik. Maar zelfs aanblik was mij niet gegund.
Er vliegt niet veel waarop ik verantwoord zou kunnen schieten, beter gezegd niets.
Ik hoor wel veel.
Een hond blaffen, haan kraaien.
Vliegtuigen komen over, hoog: naar Amsterdam, laag: van Rotterdam.
De treinen op de HSL razen voorbij.
Sirene van een ambulance.
Een trekker, een motor.
Ganzen, grauwen.
En Canadezen, ook ver weg.
En kraaien, een ekster.
Fazantenhaan.
Meerkoeten.
Geklots in het water: een brasem.
Een groene specht die mij mij uitlacht.
Niets gezien, laat staan geschoten.
En toch, toch heb ik genoten.
©TheoM