Net als Hans Kazan
Gepubliceerd: , in Jachtverhalen
Ik zit het weekend in Duitsland en ik word afgezet bij een grondkansel, mijn chauffeur rijdt verder. Voor ik echter ga zitten, bedenk ik mij, dat ik uit de broek moet. Dat kan maar beter voordat ik mij installeer en even verder op vind ik een mooie geschikte plek.
Terwijl ik daar zit, zie ik mijn chauffeur terug komen. Hij blijft staan, waarschijnlijk in de verwachting, dat ik uit de kansel kom om te vragen wat er aan de hand is, maar ja, ik ben bezig...
Ik zie hem uitstappen en krijg de indruk dat hij enigszins geïrriteerd raakt omdat ik mij niet laat zien. Driftig loopt hij naar de kansel en doet de deur open. Tja, daar zit niemand en hij ziet ook geen geweer of andere spullen.
Hij gaat weer naar zijn auto en rijdt weg. Even later gaat de telefoon: "Waar zit je?" vraagt hij. "Hoezo", antwoord ik. "Nou ik was net bij je en je zat niet in de kansel". "Onbegrijpelijk", zeg ik, "weet je zeker dat je bij de goede kansel was, want ik zit er echt."
Snel loop ik naar de kansel en installeer me. Daar komt hij alweer aanrijden, stapt uit, loopt naar mijn kansel en doet de deur open.
"Waar zat je net?', vraagt hij. "Hier", antwoord ik, "hoezo?". Ik krijg het, zijn, verhaal te horen. "Echt onbegrijpelijk", zeg ik hem weer, "ik zit hier al die tijd. Heb je je niet in de kansel vergist?". "Krijg wat...", is het enige dat hij uitbrengt, terwijl hij wegbeent.
Ongelooflijk plezier heb ik en het doet me terug denken aan een soortgelijke gebeurtenis, jaren terug. Ik moest toen een grote groep mensen toespreken en de organisatie had bedacht dat het leuk zou zijn als Hans Kazan, die voor mijn speech optrad, mij te voorschijn zou toveren, waarna ik...
Zo geschiedde. Al ruim op tijd moest ik in een soort kist gaan zitten.
Daarin zitten spiegels, die hij kan verschuiven, daardoor kan je eerst een lege kist zien, door de spiegels zie je dan de zijkant: kist leeg, daarna verschuift hij de spiegels en zie: het wonder is geschied, daar is Theo.
Ik zat daar dus, al ruim op tijd. Terwijl de voorstelling van Hans Kazan loopt, bedenk ik mij dat ik moet plassen. En als je daaraan denkt, dan moet je ook, althans ik, toen.
Omdat ik redelijk buiten beeld stond opgesteld, dacht ik dat het nog wel even kon... Maar toen ik -opgelucht- boven het toilet stond, hoorde ik het mis gaan op het toneel. Groot gelach toen Kazans truc de mist in ging: kist leeg.
Zelden heb ik daarna iemand zo boos gezien.
Excuses hielpen niet.
Kort daarna vertrok hij naar Spanje, daar ging het ook mis.
Maar dat lag niet aan mij.
©TheoM