“Moordenaar, moordenaar!”

Gepubliceerd: , in Jachtverhalen
P. is jachtopzichter en van die taak kwijt hij zich plichtsgetrouw, hij is dagelijks in de polder.
Onder andere om daar de vossen kort houden.
Op enig moment schoot hij er bijna 100 in een jaar.
Dankzij onze vrienden van Natuurmonumenten en hun faunabeleid.
De Hoorneboeg en Einde Gooi ooit echte natuurreservaten zijn daardoor een eldorado voor vossen (en dassen) geworden, verder zit er niets meer. De vossen komen dus tot ver buiten dat gebied om voedsel te vinden. Daar staat P. ze op te wachten. En, de boodschap komt meestal goed over.
Zowel met de buks als het geweer is hij een pikeur!
Op een ochtend wordt er, toen hij de polder in ging, een slaapkamerraam geopend.
In dat huis is kort daarvoor een nieuwe bewoonster gekomen. 
De dochter van een (de) Nederlandse vliegtuigbouwer.

"Moordenaar, moordenaar!"
Het zijn -inmiddels- bekende kreten, die jagers soms naar hun hoofd geslingerd krijgen.
P. is niet alleen een pikeur, hij is ook een bedachtzaam mens: hij besluit niet te reageren en gaat verder, de polder in.

Enige weken later houdt de betreffende dame, mevrouw S., hem aan.
Of hij een oplossing heeft, want wat is het probleem?
Zij heeft een vijver laten graven en daar wat eenden ingezet.
Die eenden en ook haar kippen zijn slachtoffer geworden van, precies: de vos.

Heeft P. een oplossing?
“Tja, mevrouw, de vos. Die heeft honger, dus eet hij uw vriendjes op.
Dus de vos schieten is een...”.  “Ondenkbaar”, roept mevrouw S.
“Tja, dan moet u iets aan de honger van de vossen doen”, aldus P., “voeren dus”.
Dat leek mevrouw S. een goede oplossing. “Wat denkt u dat ze het liefste eten?”.
Dat is mijn kans, denkt P. “Het zijn vleeseters, mevrouw”, zegt hij, “Net zoals U en ik zijn ze gek op een lekker biefstukje...”. Dat gaat ze proberen, zegt ze.

Na enige tijd houdt mevrouw S. de moordenaar P. weer aan.
Biefstukken heeft ze niet gedaan, dat zou -zelfs voor haar-  te begrotelijk worden, dus ze heeft het met goedkoper vlees en uiteindelijk zelfs met ontdooide frikadellen geprobeerd.
Niets werkte, de kippen en eendjes worden toch nog steeds opgepeuzeld door die verd... vos.

“Tja”, zei P., “dan weet ik het ook niet” en hij wil alweer verder lopen.
“Maar”, zegt mevrouw S., “maar, als P. misschien eens langs kan komen om op de vossen te schieten?”. Ja, zo snel veranderen mensen. Marx schreef het al: "Het zijn bepaalt het bewustzijn".

P. denkt: nu ga ik ook voor de hoofdprijs.
“Dat kan, mevrouw, maar het is nog niet makkelijk daarvoor een goede plek te vinden”.
Maar uiteindelijk wordt die gevonden.

P. heeft nog menige vos geschoten uit het slaapkamerraam van mevrouw S.
Het kan verkeren...

©TheoM
één moment...